У Беларусі адзначаюць Радаўніцу

Радаўніца - дзень памінання продкаў ў балтаў і славян.

Гэта адно з самых старажытных святаў, якое адзначаецца на тэрыторыі Беларусі. Яго карані звязаныя з дахрысціянскімі традыцыямі шанавання продкаў. Паходжанне назвы свята гісторыкі звязваюць са словамі «род» або «радавацца». Многія вядуць яго ад літоўскіх «raudá» (аплакваць) або «raudìnė» (малітва па памерлых). Абрад памінання продкаў на Радаўніцу абсалютна ідэнтычны ў беларусаў, літоўцаў і жыхароў Смаленскай, Пскоўскай і Бранскай абласцей Расеі.

Вытокі гэтага свята знаходзяцца ў старажытных паданнях земляробаў аб тым, што памерлыя продкі, пахаваныя ў зямлі, звязаныя з яе багаццем і магчымасцямі і могуць паўплываць на будучы ўраджай.

Пасля прыняцця хрысціянства Радаўніцу сталі адзначаць у аўторак наступнага тыдня пасля Вялікадня. Згодна з традыцыямі, у гэты дзень у святочна ўпрыгожаным доме гаспадыня рыхтавала стравы для памінання на могілках. Колькасць страў павінна была быць няцотнай. Усё падрыхтаванае складвалася ў вялікую палатняную хустку. Абавязкова дадаваліся асвечаныя яйкі або сыр.

Раніцай ішлі ў царкву, а пасля абеду - на могілкі, дзе рассаджваліся вакол магілы.

Урачыстая трапеза пачыналася з запрашэння нябожчыка. Крыху ежы і напояў пакідалі для памерлых. Рэшткі стравы раздавалі жабракам, і дзень скончваўся ў карчме з песнямі і танцамі.

У гэты дзень непажадана было штосьці сеяць або садзіць.

У Беларусі Радаўніца з'яўляецца афіцыйным непрацоўным днём. Звычаі шмат у чым засталіся ранейшымі, хоць праваслаўная царква адмоўна ставіцца да трапезы на магілах.