Беларусы паказалі палякам «шлях да сонца»

Што адбываецца, калі 85 тысяч маладых людзей на пяць дзён збіраюцца разам, каб слухаць музыку, танчыць і спяваць?

Адказ просты: адбываецца адзін з самых крутых фестываляў Цэнтральнай Еўропы, у якім беларусы нечакана для саміх сябе паставілі тлустую залатую кропку. З 3 па 6 ліпеня ў польскай Гдыні прайшоў Open'er 2013, піша generation.by.

Пераехаўшы ў курортны горад на ўзбярэжжы Балтыкі з пагружанай у смог Варшавы ў 2006 годзе, фестываль ператварыўся ў адну з тых найважнейшых падзей для тых, хто цікавіцца сучаснымі амерыканскімі і брытанскімі музычнымі трэндамі і пры гэтым не мае магчымасці падарожнічаць па тамтэйшых канцэртах.

Тут усё пахла духам глабалізму: ад дамінуючых ірландскіх сцягоў у гіганцкім горадзе з намётаў на подступах да 3 асноўных і яшчэ 2 дадатковых фестывальных сцэн да многіх брытанскіх і амерыканскіх лідараў чартаў, што спускаліся з самалётных трапаў амаль адразу да сцэны Open'er пасля выступаў на фестывалях накшталт Glastonburry і Rock Werchter. Напрыклад, хэдлайнеры першага дня Arctic Monkeys прывезлі амаль аналагічнае шоў таму, што за пяць дзён да гэтага згулялі на найбуйнейшым фестывалі Еўропы Glastonburry.

Модныя тэндэнцыі прасочваліся не толькі з гіганцкіх калонак, усталяваных на велізарным, даўжынёй амаль у 3 км былым ваенным аэрадроме, але і праз шматлікія гандлёвыя і забаўляльныя кіёскі, раскіданыя паміж сцэнамі. «Экаторбы», адзначаныя прызам на тым самым Glastonburry, побач - вялізны намёт з бесперапынным дэфіле навінак моды, далей - бібліятэка з лозунгам «бяры што хочаш і не вяртай, але, галоўнае, чытай». Тут жа раздавалі хіпстэрскія сонечныя акуляры ў ружовай або зялёнай аправе: напэўна, каб не забываліся, што чытаць шмат жа шкодна, як і не чытаць зусім.

Open'er настойліва go green, як гэта зараз робяць многія з буйных арганізацый (нават назву для гэтага прыдумалі адмысловую - грынвошынг). І зайшоў фестываль на гэтым зялёным шляху да таго, што прымусіў маладых людзей пераадольваць кіламетровыя прамежкі паміж фестывальнымі зонамі ў пошуках пластыкавых шклянак. За 50 такіх абавязковых атрыбутаў піўных фестываляў давалі яшчэ адну хэнд-мэйд (прычым тваімі ўласнымі рукамі) сумку, а за 100 - зялёны (а які яшчэ?) плед.

Усе, хто чакае, рана ці позна атрымлівае шанец займець чаканае. Так можна было сказаць пра першы дзень фестывалю, калі брытанцы Blur выйшлі на сцэну Open'er, абвясціўшы, што ехалі ў Польшчу 23 гады. І адразу ж успомнілі свае падлеткавыя часы, калі будучыя зоркі з уражаннем назіралі за палітычным супрацьстаяннем «Салідарнасці» і камуністычнага рэжыму, якое адбывалася тут, у некалькіх кіламетрах ад месца правядзення фестывалю. Палякі цікавасць да ўласнай гісторыі ацанілі, зрэшты, як і ўвесь прыкладна 20-песенны сэт.

Другі дзень Open'er бясспрэчна падарваў на другаснай сцэне артадаксальны іудзейскі рэпер з ЗША Maticyahu, новы імідж якога без атрыбутаў сур'ёзнай рэлігійнасці дазваляе засяродзіцца не на візуальным вобразе, а непасрэдна на выдатным музычным матэрыяле. Хоць рэгімэн узяў першую чаргу не ім, а ходам, які прымусіў, мабыць, пасівець некаторых ахоўнікаў сцэны: у пэўны момант Maticyahu запрасіў увесь натоўп у некалькі тысяч чалавек, якія слухалі яго, непасрэдна да сябе. Другога запрашэння людзям не спатрэбілася, і яны ўварваліся на сцэну, не пакінуўшы на ёй жывога месца.

Цяперашні Open'er апынуўся заўважаным у сусветных СМІ перш за ўсё не дзякуючы выдатнаму музычнаму матэрыялу і зусім не праз нябачныя маштабы (тым больш што маштабы могуць уразіць, напрыклад, беларуса ці літоўца, але не англічаніна з яго 173 летнімі фестывалямі). Некалькі гадзін адпачынку, якія дазволіла сабе спявачка Рыяна ў суседнім Сопаце, далі падставу для нядзельных таблоідаў парадаваць чытачоў смачнымі падрабязнасцямі некалькіх фэйлаў зоркі.

Што прымусіла самую прадаваную «каляровую» спявачку ЗША шукаць шчасце на забітым як мурашнік адным з самых папулярных пляжаў Польшчы ў разгар сезону адпачынкаў, застаецца таямніцай. Прыхільнікі адразу пазналі Рыяну па знакамітых тату пад грудьми, трохі прыкрытымі белым бікіні - тую самую дзіву з Барбадоса, канцэрт якой павінен быў трыумфальна завершыць Open'er.

Фестываль сапраўды скончыўся аншлагавым ў 50-тысяч наведвальнікаў канцэртам Рыяны. Аднак перад ім спявачка паспела засвяціцца на відэа, у якім яе выводзілі з-пад сцэны дужыя хлопцы. Зрэшты, над апошнім фактам варта ўсё ж крыху ўсумніцца: каб напіцца фактычна адзіным алкагольным напоем - лёгкім «фестывальным» півам ад галоўнага спонсара фестывалю, даступным тут, - трэба было вельмі пастарацца.

Беларускі выхад

Прыкладна праз 2 гадзіны, як «п'яную» Рыяну вывелі з віп-зоны, і роўна за 2 гадзіны да світання на другой па памерах сцэне Open'er ва ўсіх хвалях пражэктараў стаяў, мабыць, самы знакаміты афрабеларус свету Андрэй Такінданг разам з групай «Гаротніца».

Іх выбралі самі арганізатары фестывалю з яшчэ 50 беларускіх гуртоў, якія ім прапанавалі польскія прадзюсер Ігар Знык і мастак Павел Альтхамер. Апошні адзначыўся ў Менску яшчэ год таму, калі шакаваў заспаную летнюю раніцу беларускай сталіцы шэсцем «залатых чалавечкаў» - дзесяткаў людзей, апранутых у залатыя касцюмы, якія ў чатыры гадзіны раніцы спакойна прайшліся па галоўным праспекце горада, не сустрэўшы ніводнай заўвагі з боку міліцыі. Тады «залатое шэсце», якое пасля Альтхамер паўтараў па ўсім свеце, дабраўшыся з ім нават да Сахары, было прывязана да прэм'еры песні «Прамень» у выкананні «абрэзанага» N.R.M. Цяпер музыкі выйшлі ўжо на сцэну Open'er, дзе пасля «Гаротніцы» згулялі сімвалічныя пяць кампазіцый (апошнюю «Прамень» - у залатых касцюмах). На Open'er непасрэдна жа высветлілася, што прамяні і сонечная тэма наогул звязаныя з пытаннем свабоды ў Беларусі.

«Цяпер мы ідзем на мора сустракаць сонца» - на сцэне з'явіўся аўтар ідэі беларускага дэсанта ў Гдыні Павел Альтхамер у гэтым самым залатым касцюме, у якім гуляў па Менску роўна год таму. Дзесьці на ўсходзе над галовамі некалькіх дзесяткаў беларусаў і тых, хто ім спачуваў і дажыў да апошняй гадзіны апошняй песні апошняга гурта фестывалю, баязліва пачаў займацца дзень. І праз паўгадзіны, калі ўсе ўжо дабраліся да не менш залатога чым іх касцюмы пляжу на моры, сонца сапраўды ўзышло. Напэўна, лепшае сонца гэтага фестывалю.