Фільм пра мастака з Гомеля атрымаў прызы на фестывалі ў Варшаве

Два прызы Варшаўскага міжнароднага кінафестывалю заваяваў беларускі дакументальны фільм пра бяздомнага гамельчука.

Звычайны вугаль, шарыкавая ручка або акрыл... Для сваіх карцін Валерый Ляшкевіч выбірае самыя танныя фарбы. І мала хто мог выказаць здагадку, што за яркімі фарбамі такі лёс. Вулічнаму аўтару ў свае 65 гадоў прыходзіцца не толькі маляваць пад адкрытым небам – але і начаваць на вуліцы, паведамляе тэлеканал ОНТ.

«Мама памірала - грошы перадала... Іх хапіла на тры курсы. Жыццё маё так склалася, што ні родных, ні дома ў мяне няма, жыву я на вуліцы ўжо 20 гадоў», - кажа мастак.

Але рэжысёра прыцягнуў зусім не гэты факт біяграфіі. Жыццёвыя прынцыпы генія без дома, але з глыбокім унутраным светам, адкрыць які не мог ніхто.

«Мы не хацелі спекуляваць тэмай, прабіваць на нейкую чорную тэму, а ўжо тым больш на жаль. Калі людзі ўбачылі тое, што гэта чалавек светлай натуры... Бо ў такіх умовах ён мог бы стаць злым, а ён не стаў», - распавяла Анастасія Мірашнічэнка, рэжысёрка фільма «Перакрыжаванне».

Беларускі дакументальны фільм не толькі ўпершыню за трыццаць гадоў прайшоў адбор на фестываль узроўню Канскага і Венецыянскага. Ён прымусіў плакаць сябраў журы і нават фінскага генія рэжысуры Арто Халанен. Кранальны аповед зацямніў высокабюджэтныя карціны з 15 краін. І быў ўганараваны адразу дзвюма ўзнагародамі «Спецыяльная згадка журы» і «Прыз глядацкіх сімпатый». За моцны эфект малымі сродкамі. І за тыя нялёгкія псіхалагічныя выпрабаванні, якія перажыла здымачная група за год працы, а значыць год жыцця на вакзале.

«Самым цяжкім было - пакідаць яго спаць на вуліцы. Хтосьці кажа, што гэта таму, што ён не хоча, адмаўляецца, а ён горды. Ён уважае самай вялікай абразай, калі яму даюць грошы», - кажа рэжысёр.

Адзінае, за што Валеры гатовы атрымліваць грошы - гэта за ўласныя працы. Сімвалізм аўтара высока ацанілі ў Нацыянальным мастацкім музеі, які адкрыў выставу работ Ляшкевіча і набыў 4 творы. Але больш за ўсё Ляшкевіч любіць не прадаваць карціны. Ён адзіны, хто размаўляе пра іх з гледачом. У асобе рэжысёркі Ганны Мірашнічэнка, якая, дарэчы, працуе і над праектам АНТ «Зваротны адлік», мастак знайшоў дачку. Разам з гучнай перамогай у Варшаве, а таксама Екацярынбургу - папулярнасць. Але адзінае, аб чым цяпер нагадвае жыццёвая неабходнасць праз холад, гэта дах над галавой. Таму для збору грошай здымачная група адкрыла дабрачынны рахунак, куды паступіла ўжо 7 тысяч даляраў. Для куплі дома, вядома, пакуль недастаткова. Але гэта не перашкаджае мастаку натхняцца, не эканоміць фарбы, верачы ў сілу мастацтва - кіно і пэндзля.