Гарадскі этыкет: як стаць сапраўдным менчуком?

Давайце шчыра: менчукі амаль забыліся, што «дом» ёсць і за межамі кватэры.

Тое, што вы прачытаеце ніжэй, толькі канстатацыя раздражняльных фактаў - і не панацэя, але спроба паказаць, як можна зрабіць Менск сваім, прытульным, жывым. А заадно і самому перастаць быць «вечным пасажырам», а нарэшце стаць прыстойным жыхаром сталіцы, піша CityDog.

Раздражняльная рэклама ў скрынях

Паштовыя скрыні, распухлыя ад партызанскіх укідаў, раздражняюць усіх. Так, ніхто ўжо не чакае лістоў і паштовак, але ж паштовыя скрыні - гэта наша асабістая прастора, у якую хтосьці ўрываецца са сваім рэкламным смеццем. У смартфоне або кампе з гэтым проста: адключыў банэрную рэкламу і ўсё. З «жывымі» паперкамі сітуацыя больш складаная - мы бяжым, скрыня поўная, мы раздражнёныя і ўся наша крыўда на сусвет канцэнтруецца ў гэтай непатрэбнай макулатуры. У сэрцах мы іх вырываем з паштовай скрыні і - на падлогу, вунь з сэрца. Але не з вачэй далоў - паперкі застаюцца ў пад'ездзе, пакрываючы падлогу рэкламнай лістотай.

Маркетынг мацнейшы за нас, так што пазбавіцца ад укідаў немагчыма. Што рабіць? Як мінімум выходзячы з пад'езду вы можаце забраць свае, сабраць на падлозе чужыя рэкламкі і па дарозе выкінуць іх у смеццевы кантэйнер для паперы. Можна паспрабаваць сабраць гэты спам усім пад'ездам (так, для гэтага трэба будзе гаварыць з людзьмі і нават знаёміцца з суседзямі), здаваць ў прыём макулатуры і збіраць агульны бюджэт на пад'язныя патрэбы. Можна дамовіцца з прыбіральшчыцай, каб яна даставала лісткі, што тырчаць з паштовых скрынь. А можна іх нават збіраць і рабіць з іх розны декупаж. Усе захапляюцца крэатыўнасцю іншых, праўда?

Нейкія неадэкватныя суседзі

Лагічна, што мы не любім суседзяў, - мы з імі знаёмімся толькі ў канфліктных сітуацыях. Нам уяўляецца, што сусед - гэта чалавек, які нас залівае, замінае спаць, вечна нешта рамантуе, вучыцца гуляць на скрыпцы, паліць нам у кватэру і назойліва трапляецца на вочы, калі яго бачыць не хочацца. І ўсё гэта быццам бы адзін чалавек, які жыве ва ўсім астатнім доме, акрамя нашай кватэры.

Знаёмства з суседзямі - задача складаная. Мы ўсе заціснутыя і палахлівыя. Але гэта карысная практыка. Ведаючы, з кім вы дзеліце дом і двор, лягчэй разам развязваць агульныя праблемы. Жыць становіцца больш прыемна, бяспечна і нават весялей. Няма чаго наракаць на тое, што «а вось раней» - усміхніцеся ў ліфце, павітаўся, прытрымаеце дзверы ў пад'езд і нават павіншуйце са святам - гэта секунднае напружанне. Затое вы атрымаеце калегу і саюзніка. І тут можна разам уладкоўваць і дом, і двор, і горад. Гэтыя людзі - не ворагі, якія жывуць дзеля нашай нязручнасці. Гэта самыя блізкія людзі, якія дзеляць з намі адны сцены.

Прыбіральшчыца, якую днём з агнём не адшукаеш

Яна прыходзіць прыбіраць ваш дом. А мы не ведаем, як яе клічуць і робім выгляд, што яе няма, праходзячы міма. А ёй навошта старацца? Хацелася б вам мазоліць камусьці светлыя вочы, калі вас гэты хтосьці нават павітаць не думае?

На самай справе, вітацца з жывым чалавекам - нармальна і правільна. Дык вы кажаце яму: мне не ўсё роўна, я бачу цябе, я настроены адкрыта і добразычліва, я не вораг. Калі людзі сварацца, яны перастаюць вітацца. А чым вам насаліла прыбіральшчыца? Недасаліла заледзянелую дарогу? Навошта знаёміцца з прыбіральшчыцай? Па-першае, гэта стварае добразычлівую атмасферу вакол вашага дома. Па-другое, гэта ўключае рэакцыю ў адказ, на якой будуецца ўся сацыяльная камунікацыя. Вы для яе жывы, сапраўдны - і прыбіральшчыцы ўжо не ўсё роўна, паб'яце вы сабе нос ці не. Можна ўсім пад'ездам збіраць ёй дадатковыя грашовы бонус за ўборку і дамоўленасці - па 20 тысяч з кватэры, а ёй прыемна. Дамаўляцца аб паштовых скрынях, больш частай ўборцы ці нават (калі раззнаёмілася добра) прасіць паліваць кветкі або карміць ката, пакуль вас няма.

І два словы пра смецце. Прыбіральшчыца, вядома, прыбярэ. Асабліва пасля таго, як вы з ёй пазнаёміліся. Але паважайце чужую працу і сябе: пакідаць цюкі старых рэчаў ля пад'езда, не сартаваць смецце, пакідаць смецце ў калідоры ля ліфта і пры гэтым скардзіцца на экалогію, горад і навалач - нелагічна і па-дурному.

Хто загадзіў і вытаптаў газоны

Калі іх няма - па іх пакутуюць. Калі яны ёсць - іх не заўважаюць. Выгульваць на іх сабак, ставіць машыны, засейваць старымі цацкамі - усе раздражняць адзін аднаго. Але мінімальная камунікацыя - і пытанне можа быць развязаная.

З бабулямі можна дамовіцца разам упрыгожваць газоны і нагадаць, што цацкі і ўпрыгожванні з пластыкавых бутэлек раскладаюцца на прыродзе і атручваюць паветра вакол дома. Маўляў, іх ужо і ў выканкаме забаранілі. Лепш пасадзіць разам кусты і кветкі.

Нагадайце сабакару, што кал жывёл мае ўласцівасць аказвацца ў непатрэбным месцы ў непатрэбны час. Прыносіць гаўно на чаравіку - перспектыва тая яшчэ. Таму калі вы сабакар, то мы дакладна ведаем: вы карыстаецеся пакуначкамі і прыбіраеце за сваім гадаванцам. На жаль, пляцоўкі для выгулу ёсць не ўсюды, але скарыстаныя пакуначкі ёсць нават у вас. Не злаваць людзей, у якіх няма сабак, якія не злуюцца на калегаў-сабакароў, у якіх ступень адказнасці крыху меншая за вашу. Проста падарыце апошнім пакуначкі - і будзе ўсім суседзям шчасце!

Кіроўцы. Так, парковачных месцаў у дварах катастрафічна мала. Можна звяртацца да муніцыпальных органаў улады, у ЖЭС, ініцыяваць збор подпісаў. А можна проста не заязджаць на газон. У Еўропе старыя-левакі проста драпаюць машыны - а што ім зробяць, там старых паважаюць. У нас за такое самавольства прадугледжаныя артыкулы. Але навошта людзей да граху даводзіць? Пастаўце машыну ў належным месцы крыху далей ад сваіх вокнаў - і ніхто не памрэ. А травы, якой кот наплакаў, стане крыху больш.

Дарэчы, памятайце, што газоны ёсць нават пад вокнамі? І тая зялёная палоска ўнізе - не смеццепрыёмнік. Дайсці да акна і дайсці да смеццевага вядра - аднолькавая колькасць крокаў. Тым больш газеткі, бутэлькі, пракладкі, прэзерватывы і нават проста недакуркі не ўпрыгожваюць прастору вакол вашага ж дома. Проста нічога не кідайце ў фортку - і тады ўвесь Менск, а не толькі цэнтральныя яго вуліцы, стане самым чыстым горадам у свеце. Не для турыстаў, а для вас, сяброў і блізкіх вам людзей (гэта значыць для суседзяў).

Нахабнаватыя кіроўцы і пешаходы

Акрамя газонаў ёсць і іншыя праблемы: хуткасць у дварах і быць узаемна на дарозе. Пешаходу не сложно ўсміхнуцца і ў знак падзякі махнуць рукой кіроўцу, які яго прапусціў. Нават калі ён павінен быў - ад вашай падзякі дабро памножыцца, а не наадварот. Замацуем паводзіны пазітыўным заахвочваннем!

Было б выдатна, калі б кіроўцы паставіліся да пешаходаў з належным клопатам і не прыціскалі іх.

«Надакучылі са сваім курэннем»

Вырашаецца ўсё проста: завядзіце ў пад'ездзе курылку. Балкон за ліфтам, бакоўку на першым паверсе. У курцоў з'явіцца месца зносін і сходу «па інтарэсам», вам у кватэру не будзе ісці дым, усё шчаслівыя. Нават самы лянівы курэц не ўстоіць: усё ж ведаюць, што важныя справы і цікавыя гутаркі адбываюцца на курылцы.

Абшчак

Агульны бюджэт, агульныя святы, агульная банка для збору выкарыстаных батарэек, агульны збор подпісаў за новы дзіцячы сад. Суседзі - вашы патэнцыйныя саюзнікі, зноў гаворым пра гэта. Адзін у полі не воін, памятаеце? А вы ж хочаце, каб жыць стала больш прыемна, весялей і лягчэй. А яшчэ самы просты спосаб стаць трохі больш шчаслівымі, як кажуць усё псіхолагі, - мець зносіны з іншымі, дзяліцца і быць сацыяльна актыўнымі. Нават калі з усяго 9-павярховага пад'езда вам атрымаецца раззнаёмілася толькі з адной кватэрай, уважайце, што сусвет вакол вас закруцілася па-новаму. І Менск паціху стаў мяняцца ў лепшы бок.