Таемны сэнс апошніх заяў Пуціна

Цяжка ўявіць лідэра любой іншай дзяржавы, не абавязкова звыш-, які б умудрыўся настолькі нічога не сказаць.

Вядома, гэта не інтэрв'ю прэзідэнта (маецца на ўвазе вялікае інтэрв'ю Пуціна ТАСС, пасля якога кіраўніка РФ лавілі на хлусні). Больш за тое - гэта не інтэрв'ю лідэра, публічнага чалавека.

Ды чаго там, гэта наогул не інтэрв'ю. Хоць твор, што казаць, таленавіты і паказальны, піша Дзмітрый Быкаў для «Собеседника».

Абсалютная закрытасць. Пастаянная насцярожанасць.

Выключна абарончая (для прыгажосці можаце сказаць - кансерватыўная, але ў рэчаіснасці кансервуючая) праграма.

Адчуванне неадступнай, зласлівай, небесстаронняй увагі ворагаў - замежных і ўнутраных.

Поўная адсутнасць перспектыў, звычайная уніклівасць на пытанне аб наступным прэзідэнцкім тэрміне (якая азначае ў рэчаіснасці - «так, так, вядома»).

Нежаданне прызнаваць відавочнае.

Няздольнасць указаць на невідавочнае, цікавае, натхняльнае.

Увогуле, позняя восень патрыярха са звычайным для лістапада золкім, кароткім днём і агульным пачуццём сума, які надакучыў нявызначанасцю: ні табе паўнавартаснай зімы з паўнавартасным марозам і снегам, ні табе надзеі на адлігу.

Навошта наогул даваць інтэрв'ю, калі ты ў ім нічога не збіраешся прадэманстраваць, акрамя адданасці старым сябрам, у якой мы і так не сумняваліся? Цяжка ўявіць лідэра любой іншай дзяржавы, не абавязкова звыш-, які б умудрыўся настолькі нічога не сказаць.

Расея ў 2014 годзе па-ранейшаму заставалася цяжарнай паўнавартаснай і канчатковай дыктатурай - яно, можа, і добра, што монстр не нарадзіўся, але захавалася вечная пагроза ягонага з'яўлення.

У ізаляцыю патрапілі, але больш моцнымі і трыумфальнымі не сталі. Жудасны канец не адбыўся, жах без канца па-ранейшаму блукае ў крыві.

Гэта інтэрв'ю не спадабаецца ні прыхільнікам пячорнага нацыяналізму, ні аматарам еўрапейскіх каштоўнасцяў, ні адэптам сумнай дзяржаўнасці, ні агітатарам за новую лібералізацыю, якую паспелі паабяцаць пасля чарговага федэральнага паслання.

Гэта сумны тэкст для сумных людзей, якія хоць і ўважаюць сябе канчатковай большасцю, сапраўдным расейскім насельніцтвам, але не маюць ні найменшага права так сябе называць.

Таму што Расея народжаная здзіўляць свет - хоць зверствам, хоць прарывам да небывалай свабоды, хоць геніямі, хоць прыгажунямі, - але не выклікаць у яго страх у спалучэнні з пагардай і смуткам.

Пакуль мы ў коле ворагаў запэўніваем усіх, што захоўваем вышэйшыя духоўныя каштоўнасці, астатнія вырашаюць сапраўды вялікія пытанні і сыходзяць ад нас усё далей і далей; і колькі яшчэ нам кружыцца ў гэтым коле - не скажа ніхто.

Месца Расеі ў свеце ўсё больш адпавядае маштабу яе кіраўніка, які ўжо не можа нікога здзівіць ні «паняццямі», ні феняй, ні пагрозаю, ні міралюбнасцю. Гэта значыць нічым.

Што тычыцца сігналаў і высноў, ясна адно: чакаць чаго-небудзь зверху ўжо не прыходзіцца. Не дачакаемся.

Пытанне ў іншым: ці ўмее сённяшняя Расея што-небудзь, акрамя як чакаць, не асабліва пры гэтым уяўляючы, чаго менавіта?