Валянцін Бялькевіч: велізарная страта для беларускага футбола

Смерць Валянціна Бялькевіча - узрушэнне для ўсіх без вынятка.

Карэспандэнт «Прессбола» патэлефанаваў шэрагу былых гульцоў нацыянальнай зборнай Беларусі, якія выступалі з легендарным паўабаронцам плячом да пляча, і даведаўся іх рэакцыю на тое, што здарылася.

Сяргей Штанюк:

- Шок для ўсіх. Прычым гэта яшчэ слаба сказана. Страта для ўсяго беларускага футбола. Бачыліся апошні раз з Бялькевічам досыць даўно. Яшчэ, калі ў нацыянальнай камандзе гулялі. Потым ён павінен быў прыехаць у Менск на таварыскі матч супраць аргентынцаў, калі праводзілі некалькі гульцоў зборнай. Але чамусьці не прыбыў, перашкодзілі, напэўна, нейкія клубныя акалічнасці. Не магу сказаць, што мы мелі стасункі ўжо вельмі шчыльна ў апошнія гады, аднак кантакт, натуральна, падтрымлівалі. Ведаў, што Валік працуе ў структуры кіеўскага "Дынама" разам з Аляксандрам Хацкевічам. Сёння ўжо размаўляў з Саней Кульчыем. Дзе б яны ні былі, абавязкова будзем прысутнічаць на пахаванні Бялькевіча...

Андрэй Лаўрык:

- Сам толькі надоечы даведаўся аб смерці Валянціна, не хацеў бы цяпер нічога казаць, прабачце.

Аляксандр Лухвіч:

- Не магу паверыць у тое, што здарылася, Валянцін зусім маладым хлопцам быў. Толькі 42-ы год ішоў. Бо мог яшчэ жыць і жыць. Гэта, вядома, вялікая бяда для сваякоў, знаёмых, усіх датычных да футбола ў Беларусі. Пачуў, што смерць у сне наступіла: лёг спаць - і адарваўся тромб. Не ведаю, ці былі ў яго праблемы са здароўем. Хоць Бялькевіч ніколі ні на што не скардзіўся. Такі ўжо быў. Можа, усё гэта збольшага звязана з яго працай у "Дынама" - складана сказаць. У мінулым годзе Валік працаваў з моладзевым складам клуба і ў дублі. А як прыйшоў Раброў - быў адхілены. Хаця, здаецца, як з Сяргеем разам выступалі... Спадзяюся, яго будуць хаваць у Менску. Усё ж такі тут у яго сваякі жывуць, жыла бабуля... Нашы агульныя сябры ўжо адправіліся ў Кіеў.

Сяргей Гурэнка:

- Цяпер знаходжуся ў Пермі. Пра тое, што памёр Валік, ужо ведаю. Але каментаваць, зразумейце, нічога не хочацца.

Аляксандр Кульчый:

- Вядома ж, я ведаю пра смерць Валянціна. Паспеў ужо з раніцы пагаварыць з Аляксандрам Хацкевічам. Як гэта здарылася? Увогуле, Бялькевіч увечары адпачываў, стала дрэнна. Выклікалі хуткую дапамогу, але паспець ёй, на жаль, не ўдалося. Наогул, ведаеце: заўсёды так выходзіла, што Валік з Саней трымаліся разам. Аднак трымаў сувязь усё ж такі часцей з апошнім. Патэлефанаваў яму ў Кіеў - значыць, даведаўся навіны з жыцця абодвух. А Валіка стабільна набіраў раз у год - калі з днём нараджэння віншаваў...

Андрэй Астроўскі:

- Прачытаў аб гэтай страшнай навіне ў вас на сайце. Слоў папросту няма. Не ведаю, што і сказаць... Адразу стаў тэлефанаваць у Кіеў, даведвацца, што ды як. Жудаснае падзея. Пасля заканчэння выступаў у зборнай і заканчэння кар'еры жыццё раскідала: Валік у Кіеве, я - у Менску. Зразумела, рэгулярна перасякацца не даводзілася. Размаўлялі таксама рэдка. Пару разоў тэлефанаваў яму на тэлефон. Апошні раз сустракаліся, калі ў Барысаве арганізоўваўся выставачны матч з нагоды дзесяцігоддзя чэмпіёнства клуба. Яго ветэраны гулялі супраць ветэранаў зборнай, сярод якіх былі я і Валік. Здаецца, гадоў пяць таму. Хто б мог падумаць, што больш не ўбачымся?..