Андрэй Макарэвіч: Штохвілінна падыходзяць людзі і дзякуюць за тое, што я раблю

Расейскі спявак распавёў пра сваю паездку ў Данбас.

Андрэй Макарэвіч за сваю паездку на ўсход Украіны, падчас якой музыка наведаў горад Славянск, нядаўна адбіты ўкраінскімі сіламі ў прарасейскіх сепаратыстаў, і выступіў з канцэртам у лагеры бежанцаў, быў названы папулярнай расейскай газетай «Камсамольская праўда» «які спявае перад карнікамі». Многія іншыя выданні «патрыятычнай» скіраванасці абрынулі на Макарэвіча зневажальную крытыку. Пісьменнік і публіцыст Аляксандр Праханаў у эфіры «Рускай службы навінаў» назваў спевака «нацыянал-здраднікам».

У інтэрв'ю рускай службе "Радио Свобода" Андрэй Макарэвіч растлумачыў, што паехаў на ўсход Украіны па трох прычынах:

- Па-першае, мяне туды запрасілі. Па-другое, выступіць перад бежанцамі, незалежна ад таго, дзе яны знаходзяцца, на якой тэрыторыі яны жывуць, - гэта, па-мойму, справа добрая. Па-трэцяе, калі сур'ёзныя, драматычныя падзеі асвятляюцца ў СМІ спосабамі, якія не выклікаюць майго даверу, адзіны спосаб даведацца, што адбываецца на самай справе, - пастарацца ўбачыць гэта на свае ўласныя вочы. Вось тры прычыны, праз якія я там апынуўся.

Уражанняў шмат, таму што адбываецца там вельмі шмат усяго. За адзін дзень, вядома, усё ўбачыць было немагчыма. Асноўная мая задача была ўсё ж такі праспяваць там, дзе я абяцаў. Гэта быў лагер бежанцаў. Уцекачы былі з Данецка. Гэта былі дзеці ва ўзросце дзесьці ад 8 да 14 гадоў. Адбывалася гэта пад сценамі Святагорскага кляштара ў адным з лагераў, дзе гэтыя ўцекачы ўтрымліваюцца. Наогул, у ваколіцах гэтага кляштара знаходзіцца зараз блізу 20 тысяч уцекачоў. Выступленне прайшло добра. Так што я сваю задачу выканаў.

- Дзеці наўрад ці ведаюць вашы старыя песні. Яны добра вас сустрэлі?

- Цудоўна проста! А чаму вы вырашылі, што старыя? Вы таксама верыце савецкай прэсе і чытаеце за сняданкам савецкія газеты?

- Не. Вы спявалі новыя песні?

- Я спяваў розныя песні - і новыя, і старыя.

- Вы склалі ўласнае ўяўленне аб тым, што адбываецца на ўсходзе Украіны

- Калі казаць пра тых бежанцах, якіх я бачыў, то, напэўна, я трапіў у нейкае добрае месца. Таму што я чакаў убачыць зусім іншае... Ведаеце, у нас ёсць стэрэатып уяўленні аб лагеры бежанцаў - гэта галеча, гэта смага, гэта антысанітарыя і іншае. Можа быць, там ёсць і такія лагеры. Але там, дзе быў я, гэтага няма. Там усё ва ўзорным парадку. Дзякуй Богу, дзеці, якія вымушаныя былі яшчэ нядаўна сядзець у падвалах пад бамбёжкай, выглядаюць нармальна і адчуваюць сябе добра.

- Вы размаўлялі з гэтымі людзьмі? Вы абмяркоўвалі, што яны думаюць з нагоды сітуацыі?

- Не было магчымасці з імі пагаварыць па адной простай прычыне: калі дзве тысячы чалавек хочуць узяць у цябе аўтограф, з табой сфатаграфавацца і цябе абняць, размова арганізаваць вельмі цяжка.

- А вы бывалі ў месцах, дзе ішлі баі? Вы бачылі гэта на свае вочы?

- Так, мы заехалі ў Славянск, дзе баі скончыліся тры тыдні таму. На ўскраіне горада яшчэ шмат разбурэнняў, вельмі сур'ёзных. Там баі былі магутныя. Але што да самога мястэчка, ён невялікі і адноўлены практычна цалкам. Мабыць, засталіся дзе-нідзе сляды ад парываў на маставых. А так смецце прыбраны, жыхары вяртаюцца. Фантан працуе на галоўнай плошчы, гуляе музыка, бегаюць дзеці, гуляюць дзяўчыны. Абстаноўка зусім мірная.

- Гэта значыць Славянск не зрабіў на вас страшнага ўражання горада, які разбураны ў выніку баёў?

- У горадзе гэтага ўжо няма. Горад адноўлены цалкам. Калі казаць пра ўскраіны, то так, вядома, гэта робіць ўражанне, таму што мы прывыклі усё гэта ў кіно бачыць.

- Вы вярнуліся ў Расею, дзе вас крытыкуюць.

- А чаго варта было чакаць?!

- Вы ўяўлялі сабе, як будзе пісаць пра вас, скажам, прэса?

- Шчыра вам скажу, мяне менш за ўсё цяпер гэта цікавіць. Я стараюся сам ацэньваць свае ўчынкі. Мне абсалютна напляваць, хто там што піша.

- Вы не асцерагаецеся, што вашы падобныя дзеянні могуць ўскладніць вам жыццё?

- Вы які цяпер хочаце пачуць адказ?

- Праўдзівы, ці як звычайна.

- Я пра гэта не думаю.

- Вы перажылі савецкія часы, калі рок знаходзіўся ў падполлі, калі яго цкавалі. У вас няма адчування, што цяпер адбываецца нешта падобнае?

- Вельмі падобна.

- У чым падабенства?

- Хлусня, рыторыка.

- У вас ёсць нейкія прагнозы?

- Я не палітолаг. Гэта не мая задача - рабіць прагнозы. Да таго ж настолькі ўсё хутка і нервова развіваецца, што любая непрадказальная падзея - кшталту збітага самалёта - можа ў корані змяніць карціну свету. Таму рабіць прагнозы - гэта занятак няўдзячны.

- Але адчуванне ў вас падобныя тым, што былі калісьці...

- Адчуванні ў мяне малапрыемныя. Мяне суцяшае тое, што ўвесь гэты інтэрнэтна-газетны смурод мае вельмі аддаленае дачыненне да таго, што я бачу вакол сябе ў рэальным жыцці. Я ж таксама хаджу па вуліцах. Да мяне штохвілінна падыходзяць людзі і дзякуюць за тое, што я раблю. Мяне гэта вельмі падтрымлівае.

- Вы не сутыкаецеся з тым, што да вас падыходзяць людзі і кажуць пра тое, што яны незадаволеныя вамі?

- Ні разу! Пакуль ні разу не было! Ёсць свет рэальны, і ёсць свет віртуальны. Яны не цалкам перасякаюцца.

- А калі ўявіць, што будзе доўжыцца цкаванне?

- А навошта мне ўсё гэта ўяўляць? Давайце думаць пра добрае. Мы сваімі ўяўленнямі, на самай справе, праграмуем нашу ўласную будучыню. Я прапаную аб добрым думаць і на добрае спадзявацца.

- Як вы ўяўляеце сабе гэта добрае?

- Канкрэтна - не ведаю. Я мяркую, што кожны павінен займацца сваёй справай і рабіць яе сумленна, не рабіць паскудстваў, не хлусіць іншым, і ўжо будзе значна лепей.