Ала Цупер: Трэнінгі былі падобныя да свята

Сярод тых 14, хто быў узнагароджаны ў гэтым годзе ганаровай годнасцю «Мянчук года», жанчына, чыё імя сёння ведае кожны беларус, - Ала Цупер.

Стаўшы алімпійскай чэмпіёнкай у зімовым тыпе спорту - фрыстайле, яна любіць лета, ужо паспела прымераць на сябе прафесію актрысы і паэксперыментаваць з іміджам, піша minsknews.by.

- Ала, пасля трыумфальнага скачку ў Сочы вы не чутным ад хвалявання голасам прамовілі на камеру: «Я не магу паверыць». А як гэта - быць чэмпіёнам?

- Гэта раптоўна стацца публічным чалавекам. Раней для мяне словазлучэнне «залаты алімпійскі медаль» ўяўлялася чымсьці недасягальным. Пасля вяртання з Гульняў было столькі ўзнагароджанняў, сходаў, прэзентацый. І цяпер вельмі часта людзі падыходзяць пагутарыць, просяць аўтограф ці сфатаграфавацца з імі. Запрасілі ў школу 1 верасня.

Як пазней расказалі настаўнікі, дзеці слухалі мяне, разявіўшы рот. А потым засыпалі пытаннямі. Пыталіся пра асабістае жыццё, Алімпіяду, падрыхтоўку да яе, пачуцці на п'едэстале...

- А Вы ж ужо задумваліся аб сыходзе са спорту...

- У 2012 годзе нарадзіла дачку Лізавету і не планавала вяртацца. Але ў мінулым годзе муж Яўген завёў размову аб прадаўжэнні маёй кар'еры. Націснуў на болевыя кропкі: маўляў, столькі гадоў аддала спорту, праліла столькі поту, слёз... Ён быў упэўнены, што ў мяне атрымаецца. Упэўненасці дадала размова з галоўным трэнерам нацыянальнай каманды Мікалаем Казекам.

- Да таго моманту самі засумавалі аб фрыстайле?

- Шчыра, моцнага жадання вяртацца не было. Але хутка ўцягнулася ў трэніравальны працэс. Потым паехалі на зборы ў Швайцарыю, дзе трэніраваліся на водным трампліне. Ужо там адчула задавальненне ад скачкоў і палётаў. Трэнінгі былі падобныя да свята.

- Калі толькі прыбылі ў Сочы, былі ўпэўненыя ў сваім поспеху?

- Каб жа! Сумневы былі. Але растлумачыць іх лёгка: на чатырох папярэдніх Гульнях не выпадала патрапіць на п'едэстал. У дзень спаборніцтваў адкінула ў бок усе благія думкі. Старалася не думаць, што гэта Алімпіяда. Так, усяго толькі звычайны турнір.

- Ці праўда, што фінальны скачок выконвалі толькі другім разам?

- Удакладню: другім разам на снег. Упершыню бэк-фул-фул-фул выканала на ваду. І толькі на зборах у Фінляндыі, якія папярэднічалі Гульням, перанесла яго на снег. Усё атрымалася. Напярэдадні галоўных стартаў наважылі з Мікалаем Іванавічам, што ў выпадку выхаду ў фінал трэба абавязкова рабіць бэк-фул-фул-фул. Праўда, і спаборніцы мелі ў арсенале аналагічныя складанасцю задумкі. Калі прызямлілася, зразумела, што на сто адсоткаў здабыла медаль. Мой упэўнены скачок, відавочна, зламаў спаборніц псіхалагічна. Тыя ж кітаянкі амаль ніколі не падаюць, а ў фінале абедзве грымнуліся.

- На п'едэстале Вы пусцілі слязу. Часта такое здаралася?

- Упершыню. Урачыстая атмасфера, цырымонія, гімн, эмоцыі зрабілі сваю справу.

- Будучы сезон будзеце прапускаць?

- Канчаткова яшчэ не вызначыла. Усё будзе залежаць ад стану здароўя: ёсць праблемы са спіной, нагадваюць пра сябе праапераваныя калені. Але трэнінгі ніхто не касаваў: 3-4 разы на тыдзень прабежкі, батут, фізкультурная зала.

- Кажуць, што да фрыстайла Вы займаліся спартыўнай гімнастыкай.

- У нашу групу ў дзіцячым садку неяк прыйшоў трэнер, каб набраць пачаткоўцаў. Пасля тэстаў на прыдатнасць мне ўручылі паштоўку, што прайшла дабор. І вось усё дзяцінства мама, тата і сястра вадзілі мяне на трэнінгі. Заняткі былі штодня, а так хацелася проста пабегаць ў двары з сябрамі! Памятаю, як балюча было сядаць на шпагат, перад трэніроўкай і пасля яе праводзіць дадатковыя практыкаванні на турніку, шведскай сценцы... Але ў 13 гадоў кар'ера ў гэтым тыпе скончылася: выязджалі на спаборніцтвы рэдка, а без іх няма росту.

- Як у вашу жыццё ўвайшоў фрыстайл?

- Прапанова паступіла майму трэнеру на адным з турніраў у гімнастыцы. Я нават не ведала, што ёсць такі тып спорту... Але пагадзілася перабрацца ў Мікалаеў, дзе мяне потым залічылі ў вучэльню алімпійскага рэзерву. Першы скачок? Памятаю, памятаю. На той, што быў на ваду, настройвалася хвіліны тры. А на снезе самым страшным было спусціцца з трампліна - у той час на лыжах каталася не надта.

- На здзіўленне, некаторыя прадстаўнікі снегавых тыпаў спорту не вельмі любяць самую зіму. А Вы?

- Добра стаўлюся да гэтай паравіны года. Як там у класіка: «Мароз і сонца; дзень цудоўны!» Хіба што зазнаеш дыскамфорт пры скачках у мінус 20. Але ўлюбёны час года для мяне лета. У гэтыя месяцы ў фрыстайлістаў больш вольнага часу, які і прысвячаеш сям'і, адпачынку. Люблю мора і сонейка.

- Надоечы адзін з аператараў мабільнай сувязі зняў рэкламны ролік з вашым удзелам...

- Гэта быў марафон даўжынёй у 22 гадзіны з невялікімі перапынкамі. Здымкі праходзілі ў «Чыжоўка-Арэне». Новыя адчуванні, эмоцыі, але акторкай я б стаць не хацела.

- У вас заўсёды была кароткая фрызура?

- Доўгія валасы насіла 15 гадоў таму. Аднак са штодзённымі трэнінгамі больш практычным мець кароткую стрыжку. Асабліва калі працуеш на водным трампліне. Што да колеру валасоў, то была брунэткай, але пераўвасобілася ў бландынку.