Беларусы «штурмуюць» украінскія рынкі

Прывозяць усё - ад мяса да адзення.

Журналістка «Комсомольской правды в Беларуси» з'ездзіла на прымежны ўкраінскі рынак і даведалася, што купляюць беларусы.

Дызель-цягнік «Берасце - Забалацце» з цэнтральнага чыгуначнага вакзалу сыходзіць а палове сёмай раніцы. У складзе шэсць вагонаў, усе - залюдненыя.

- У першым вагоне ўжо стаяць, лезь у другі, на мытню бліжэй будзе! - павучае адная жанчына іншую, калі цягнік гамуе ля перона. Саджуся на другім прыпынку цягніка, на станцыі Берасце-Палескае - і месцаў ужо няма.

Пасажыры стараюцца ўплішчыцца ў першы ці апошні вагон нездарма. Ва ўкраінскім Забалацці яны акурат спыняюцца насупраць будак, у якіх праходзяць пашпартны кантроль.

- Ой, што было ў мінулую суботу... Такая цісканіна! Людзі не ўлезлі ў апошні цягнік з Забалацця, які а палове чацвёртай ідзе, уяўляеце? Засталіся начаваць! Вярталіся ранішнім цягніком. Чатырыста чалавек засталося! Так што сёння трэба хуценька бегчы, каб паспець з'ехаць першым цягніком, - палохае мяне жанчына гадоў шасцідзесяці.

Забалоцце - сяло ва ўкраінскім памежжы, але берасцейцы даўно яго ўспрымаюць як вялікі і танны рынак за 2,5 гадзіны язды ад Берасця.

- Там усё ўдвая танней! Роўна ўдвая! Праўда, напачатку лютага было яшчэ лепш: даляр мянялі па 36 грыўняў, калі ў Кіеве зноў страйкавалі, - запэўніваюць дасведчаныя цётачкі з клятчастай торбамі на колцах.

Падлічваю, што ў шасці вагонах едзе больш за тысячу чалавек. І гэта ў аўторак!

- Буднямі заўсёды так шмат людзей? - не хаваю здзіўлення я.

- У аўторак там працуе вялікі рынак, прыязджаюць гандляры з Луцка, Хмяльніцкага, - тлумачаць мне пасажыры.

- А што вы хочаце! Людзей на прадпрыемствах за свой кошт у адпачынак адправілі, а яшчэ шмат на няпоўным працоўным тыдні - вось і ездзяць, што рабіць... І пенсіянераў шмат едзе. А што: 17 тысяч за квіток аддасі, а паўмільёна зэканоміць можаш! - уступаюць у гутарку іншыя пасажыры.

На станцыі Хаціслаў у цягнік заходзяць беларускія памежнікі. Тыя, хто ехаў стоячы, высаджваюцца і праходзяць афармленне ў будынку. Усіх, каму пашанцавала сесці на канцавым, правераць проста ў цягніку.

- Першы раз едзеце? Што, адчуванняў захацелася? - з іроніяй цікавіцца прапаршчык, скануючы пашпарт хлопца гадоў 25.

- Ну так, разнастайнасць у жыцці нейкая, весела ж, - жартуе ў адказ маладзён.

«ПРАПУСКАЙЦЕ НАС, МЫ ВАМ ГРОШЫ ПРЫВЕЗЛІ!»

Падняцца на досвітку і прастаяць 2,5 гадзіны ў цягніку - гэта дробязь у параўнанні з тым, што чакае прыхільнікаў украінскага шопінгу па прыездзе ў Забалоцце.

Шыпенне адчыненых дзвярэй дызель-цягніка - як стрэл стартавага пісталета: народ галопам нясецца да зялёных памежных будак злева і справа на пероне. Я затрымалася, не адразу сцяміўшы, што адбываецца, і апынулася ў самым хвасце. Мяне спрытна абышлі сухарлявы бабулі, мажныя цётачкі і мужчыны з вялізнымі сумкамі.

- Прапускайце нас, мы вам грошы прывезлі! - самыя актыўныя спрабуюць прыспешыць украінскіх вартаўнікоў мяжы.

Перш, чым патрапіць на рынак, давядзецца правесці ў цісканіне блізу паўтары гадзіны - гэта калі не пашанцуе дабегчы да будкі першым.

Заўважаю, як чалавек у форме памежніка абыходзіць нас і вядзе за сабой праз шлагбаўм траіх чалавек.

- Яны ўжо нешта парушылі?

- Плаціце 50 грыўняў або 50 тысяч - і вас так правядуць, без чаргі! - адразу з некалькіх бакоў адказваюць мне.

З моманту прыбыцця цягніка прайшла гадзіна, але ў абодвух будынках усё яшчэ таўкуцца людзі. Пачынаецца лёгкая паніка - а 10 раніцы прыбывае яшчэ адзін цягнік з Берасця. Ззаду пачынаюць падціскаць, у спіну балюча ўпіраюцца нечыя локці.

- Дзяўчына, ну вось, што вы піхаецеся? - чуюцца звадкі.

- Слабахарактарныя сюды не ездзяць! Не падабаецца - дома сядзіце!

- Што адсюль выгадна везці?

- Ды што хочаце - вопратку, драбязу розную. Я, можа, выразку сабе вазьму...

- Хіба можна праз мяжу везці мяса?

У адказ жанчына ўважліва аглядае мяне з ног да галавы.

- Не, вам нельга везці мяса, - катэгарычна заяўляе цётачка.

- Чаму менавіта мне? Вы на мяне так дзіўна паглядзелі...

- Ну куды ж табе! - з прыкрасцю ўсклікае жанчына, паказваючы на ​​мае ногі, шчыльна абцягнутыя джынсамі. - Трэба каб штаны былі шырокія! Магла б вось так вось абвязаць (паказвае на сваёй сцёгны) скотчам або мяшком абматаць - і правезла б!

Вязуць адзенне, прадукты і шпалеры

Праз гадзіну і сорак хвілін атрымліваю ў пашпарт аранжавы штампік і адпраўляюся даследаваць рынак. З абменам грошай праблем няма, на кожным кроку стаяць валютчыкі:

- Мільён - за 1300, сто даляраў - за 2300!

- Я даю за сто тысяч беларускіх 150 грыўняў, за даляр - 24 грыўні.

У Беларусі такіх рынкаў, напэўна, ужо і няма. Тавар ляжыць сярод размытай дарогі на скрынках або на цыраце, развешаны ў паласатых намётах або прадаецца проста з фургона аўтамабіля. Мяса і сала прадаюцца з прылаўкаў уздоўж пыльнай дарогі - і яго актыўна купляюць.

- Як у нас з грыўняй пачалося халера ведае што, так беларусы і рынуліся. Кожны дзень ездзяць. То і хай ездзяць - нам жа лепш! Я ў суботу нагандляваў на 8 тысяч грыўняў. Некаторыя тут распавядаюць, аж на 23 тысячы, але я ў гэта не веру, - раскрывае камерцыйную таямніцу прадавец усякай драбязы накшталт шкарпэтак і панчох.

Пад 11.30 народ пачынае выходзіць на пероне, каб паспець на зваротны цягнік а першай гадзіне.

- Я вам так скажу: больш выгадна ездзіць у звычайны дзень, тады ўсё на пару грыўняў танней, - з выглядам экспэрта кажа паджылая жанчына з ружовым палітонам, якая становіцца побач са мной у чарзе на памежны кантроль.

Абмеркаванне закупаў доўжыцца ўсю зваротную дарогу да Берасця.

- Я вельмі задаволеная, добра з'ездзіла. Сабе легінсы купіла, боцікі на вясну, куртку... - пералічвае дзяўчына праз тэлефон.

- О, хоць нехта задаволены. Гэта быў апошні раз, як я сюды ездзіла, - паўшэптам кажа жанчына гадоў 50, што сядзіць насупраць мяне. - Напэўна, я чагосьці не разумею. Цяпер у гіпермаркетах увесь час акцыі і зніжкі, зэканоміць можна і ў нас. Усё за рэчамі сюды едуць, але я не ведаю, як па мне - яны вельмі дрэннай якасці. Тое, што лепшай, яно і тут дорага каштуе. Адзінае, што я купіла, - гэта кветкі на могілкі. Вось яны сапраўды ўдвая танней каштуюць. Букецік за 50 тысяч на нашыя грошы, а ў нас маленькі і непрыгожы каштуе 100 - 120 тысяч - гэта ж рабунак. Больш ніколі сюды не паеду.

Якія кошты на ўкраінскім рынку? (У пераліку на беларускія рублі)

Куртка дэмісезонная (жаночая і мужчынская) - 380 - 450 тысяч.

Абутак жаночы - 200 - 450 тысяч.

Торба жаночая - 350 - 450 тысяч.

Джынсы жаночыя - 200 - 300 тысяч.

Джынсы дзіцячыя - 175 тысяч.

Калготкі капронавыя - 16 - 20 тысяч.

Шрубакрут і набор інструментаў - 880 тысяч - 1,1 млн.

Змяшальнік - 345 - 650 тысяч.

Шпалеры - 65 - 260 тысяч.

Маянэз (400 г) - 8 тысяч.

Гарбата (50 мяшэчкаў) - 23 тысяч.

Зубная паста - 18 тысяч.

Гарэлка (1 л) - 23 тысяч.

Мяса: паляндвіца - 66 тысяч, бачок - 45 тысяч.

Селядзец (750 г) - 40 тысяч.

Яблыкі (1 кг) - 11 тысяч.

Шакаладныя цукеркі - ад 36 тысяч.

Штучныя кветкі - 20 - 75 тысяч.