Рубрики

Сегодня — 100 лет со дня рождения Ларисы Гениюш

9.08.2010, 9:34

Осужденная советскими властями на 25 лет лишения свободы, в 1956 году поэтесса была досрочно освобождена, но до сих пор не реабилитирована.

Комментарии 5

– 0 +

Фрабел., 9:52, 9.08

Вечная Памяць і вечная Слава Вялікім Беларусам і Беларускам !!!

Ответить

– 0 +

Юрась з логава, 11:02, 9.08

Хочется не остаться на обочине истории и принять участие в стан6овлении по-настоящему белорусского государства, приложить свои знания и жизненный опыт, чтобы именами таких людей не предавались забвению, а чтобы такая дата праздновалась по всей стране и организовывались чтения Гениюш.

Ответить

– 0 +

Полковничег Рощенко, 13:48, 9.08

Я был знаком с Миколай Канашом /скончался 29.10.2006г./. Этому человеку довелось отбывать заключение в Инте, Республика Коми, в одном лагере с Ларисой Гениюш. Рассказывал что стихи Гениюш, написанные на папиросной бумаге попадали из бараков женской зоны в мужскую. Хранились стихи в тайнике сделанном из куска угля.
При немцах Никола Канаш учился в Поставской учительской семинарии, вступил там в Союз Белорусской молодежи. Само собою Советы это ему припомнили и отблагодарили 25-ю годами лагерей.
Глядя на этого старика мне, выросшему на советской идеологии трудновато было осознавать что и при немцах работали школы, театры, храмы, выходили белорусские газеты. Какие были книги про войну в 80-е ? Сплошные мемуары. И казалось мне, что все только воевали да партизанили. А нормальное желание простого человека выжить: растить хлеб, воспитывать детей Советами всячески замалчивалось. Где теперь СССР ? А правда победила. Я так думаю...

Ответить

– 0 +

Яуген, 17:49, 9.08

Радзiма не забудзе вас!!!

Ответить

– 0 +

Литвин, 18:47, 9.08

Не могут наши оккупанты и их ставленники забыть ей таких стихов...

ПАРТЫЗАНЫ

Продак мой, спыняючы нашэсце, кiдаўся на ворага з мячом, толькi б не цярпелi сем'i, дзецi, за плячыма заставаўся дом. I стаялi насмерць, ўсенародна, супраць недругаў суровых i лiхiх, i не пакiдалi безбаронных, ворагаў наклiкаўшы на iх.
.............................................
Ваявалi рымляне i грэкi, шмат было ў гiстор'i розных спраў, ўсё ж дзяцей, малых дзяцей на здзекi ворагу нiхто не выстаўляў! Пiшуць сяння повесцi, раманы, ўсё ж няма нi слова там нiгдзе, каб грудзьмi стаялi партызаны за расстрэляных, за паленых людзей. Партызаны ж, тыя партызаны, што iм сёлы, енк i боль людскi, толькi б мосцiк недзе быў ўзарваны ды ляцелi з рэйкаў цягнiкi. Што для iх адкрытыя магiлы, гдзе за рэйкi кiдалi дзяцей. Не, дзяцей яны не баранiлi, солтыса забiць куды прасцей. Солтыса, якi акручваў немца, каб ад згубы ратаваць сяло, бо куды ж было народу дзецца, помачы чакаць адкуль было? Нашы пушчы - роднае багацце, непралазнасць зарасляў, балот: партызанам ёсць куды хавацца, а куды ж схаваецца народ? А куды схаваюцца мiльёны ў кiнутай нашэсцю старане, дзецi ў гэтых сёлах безбаронных, калi ўсе мужчыны на вайне? Йшлi байцы i, хрышчаныя боем, ворага спынялi, як маглi. Партызаны ж смерць няслi з сабою збiтай i апаленай зямлi! То не подзвiг баявы i смелы, - толькi смех крывавы i пусты, наклiкаць на сёлы смерць умелi, а самыя шпарылi ў кусты! Выстаўлялi немаўлят пад стрэлы, а слабых жанчын - пад кулямёт. Iм за рэйкi дык душа балела, не балела толькi за народ!
.............................................
Жаль народны наш не знае меры, не злiчыць апаленых касцей. Партызаны горшыя, як зверы - звер так ворагу не кiдае дзяцей, а пакуль ёсць кiпцюры i зубы, засланяе ён малых сабой, не бяжыць ў сасоннiк ад згубы, а ў няроўны кiдаецца бой! Нават птушка кволая i тая люта скача злыдням да вачэй, ў горы птушанят не пакiдае, лепей згiне за сваiх дзяцей. Ну а вы, "героi"-партызаны, Колькi нас вы кiнулi на смерць, аддалi бязлiтасна i танна на варожых вогнiшчах гарэць? Хвалiцеся, колькi вы забiлi, цi праз вас загiнула дарма, а каго вы з нас абаранiлi? Гэткiх на улiку ў вас няма!
.............................................
У людзей ёсць нейкае сумленне, быў i ёсць закон адвечны, боскi. Рэйкi - ды гары яны агменем, каб за iх палiлi нашы вёскi! Гдзе былi вы, як народ гурбою клалi у магiлы, як пласты, вы ж адныя толькi мелi зброю i са зброяй шпарылi ў кусты! То праз вас мы гiнулi дарма ў полыме нямецкiм i на фронце. Ля Масквы сёл спаленых няма, - каб з людзьмi, з дзяцьмi без абаронцаў! Йшлi iнструкцыi ў адным напрамку, палымнела Беларусь адна. А чаму ж не падымалi партызанкi на Каўкзе цi каля Арла? Калi глянеш - кроў у жылах стыне. Сэрца нам за Арадур балiць, хто ж палiчыць нашы ўсе Хатынi?! Сотнямi Хатыняў не злiчыць! Аднаго забiлi часам гада i, забiўшы, зайцамi ўцяклi. А за гада сотнi леглi радам безбаронных жыхароў зямлi. I няўцям да сяння той Мазанiк, як лiлася ў Менску наша кроў - не, не партызан, не партызанак, а ў мучэннях выжыўшых сыноў. Калi судзiш ворага на згубу, першым чынам засланяй сваiх. Эх, Мазанiк, за аднога Кубэ - колькi нашых браццяў нежывых! Цi яны ўначы табе не сняцца, тысячу замучаных не жаль? Што табе, Мазанiк, нашы брацця, для цябе ж галоўнае - медаль...
.............................................
Край мой любы, жытнi i курганны, на няласцы нелюдзяў чужых, i калi мне скажуць: партызаны, жудасна мне робiцца ад iх.

Ответить

Написать комментарий

Имя

E-mail E-mail не будет опубликован

Комментарий