Уладзімір Цэслер: «У нас усё знаходзіцца ў эпосе, якая скончылася ўжо 20 гадоў назад!»

Дызайнер Уладзімір Цэслер - пра вобраз Менска і рэкламу беларускіх брэндаў.

Раней я хадзіў па горадзе і абураўся: вакол - млявая рэклама. Невыразныя шрыфты, недарэчныя карцінкі, недакладны колер, сумніўная графіка. Нярэдка мне было цяжка зразумець, што за ідэя нарадзілася ў галаве ў дызайнера, што за пасыл ён хоча данесці да спажыўца. Але гэты эмацыйны перыяд прайшоў - я прывык! Вочы запыліліся, перастаў звяртаць на гэта ўвагу, піша Уладзімір Цэслер у блогу на onliner.by.

У кожнай рэкламе ёсць свой канчатковы спажывец, яна накіраваны на тое, каб неяк ўплываць на пэўную аўдыторыю. І калі рэкламнае агенцтва, якое, па ідэі, складаецца з прафесіяналаў, стварае бляклую рэкламу, адбываецца гэта не проста так, магчыма, спецыялісты-рэкламшчыкі такім чынам бачаць сваю аўдыторыю. У рэшце, створаную рэкламу прымае заказчык, які, з'яўляючыся вытворцам, таксама яе ўхваляе. Хто, як не ён, павінен ведаць свайго спажыўца?

Зыходзячы з гэтага, даводзіцца выказаць здагадку, што яркія незвычайныя вобразы, створаныя таленавітымі рэкламшчыкамі, не кожны наш суайчыннік зможа «прачытаць», беларускім брэндам такая рэклама проста не патрэбная.

Самае цікавае, што добрая рэклама вялікімі бюджэтамі робіцца для дарагіх, прэстыжных рэчаў, але найбольшы прыбытак прыносіць недарагая прадукцыя, арыентаваная на мас-маркет. Напрыклад, як вы думаеце, якія алкагольныя напоі ў Беларусі прыносяць найбольшы прыбытак? Правільна - пладова-ягадныя віны, ці чарнілы. Патрэбна ім рэклама? Вядома, не!

Калі няма канчатковага спажыўца, які чакае добрую рэкламу, ёй няма адкуль узяцца. Тая ж карціна ў многіх іншых галінах: прадуктах харчавання, бытавой хіміі, бытавой тэхніцы. Ім ці не патрэбна рэклама ў сілу таго, што няма канкурэнцыі, ці гэтую прадукцыю ў прынцыпе ніхто купляць не будзе (і вытворца пра гэта ведае - на жаль, бывае і такое), а значыць - навошта лішнія выдаткі?

Паказваючы сябрам і калегам чарговы ўзор бясталентнага падыходу рэкламшчыкаў да сваёй працы, я пытаўся:

- Што ты пра гэта думаеш?

- Дрэнна...

- Трэба нешта з гэтым рабіць?

- Не, навошта марнаваць час і сілы, калі ўсіх задавальняе?

Сапраўды, можа і не варта завастраць на гэтым увагу? Бо, на вялікі рахунак, мы не можам нічога змяніць. У нас усё, аж да назваў вуліц, знаходзіцца ў эпосе, якая скончылася ўжо 20 гадоў назад! Шпацыруем па вуліцах Камсамольскай і Камуністычнай, сустракаемся на станцыі метро «Плошча Леніна»... І гэта цэнтр горада! А паглядзіце на брэндаванне нашай нацыянальнай авіякампаніі. Што гэта? Бо гэтыя самалёты лётаюць за мяжу, хіба нам не сорамна? Не. Прывыклі.

Магчыма, уся справа ў тым, што жыхары Менска ў большай ступені выкарыстоўваюць горад не столькі як месца для паўнавартаснага жыцця, колькі як інструмент для зарабляння грошай. Таму Менск як станок у добрага токара: чысты, дагледжаны, адрэгуляваны і адкалібраваны. Але пры гэтым, як і любы іншы станок, - безаблічны, шэры. Каго хвалюе тонкая эстэтыка? Яна ж, па сутнасці, не ўплывае кардынальна на працу станка, прабачце - горада.

Цяперашнія менчукі не затлумляцца пра тое, якім горад дастанецца іх дзецям, іх думкі цалкам паглынутыя тым, як забяспечыць атожылка кватэрай, аплаціць яму вучобу, на астатняе часу проста не хапае. А як быць з той невялікі купкай людзей, якія хочуць нешта змяніць, я нават не ведаю.