Медсястра з Львова: Агонь быў шчыльны, грукат стрэлаў не спыняўся

Львоўская медсястра распавяла пра самыя страшныя хвіліны на Майдане.

Жанчыну, якая гераічна ратавала параненых трагічнай раніцай 20 лютага на Інстытуцкай і якая стала вядомай дзякуючы фота ў інтэрнэце, знайшоў кіеўскі журналіст Юрый Бутусаў. Ён сам напісаў на сваёй старонцы ў сацыяльнай сетцы «Фэйсбук».

«Як я рады, што ўдалося яе знайсці! Узрушаючае фота знакамітага французскага фатографа Eric Bouvet стала адным з самых яркіх уражанняў трагічнага і гераічнага дня 20 лютага.

Снайперы пачалі расстрэл бяззбройных людзей на Інстытуцкай. Майданаўцы не кідалі сваіх - стараліся выцягнуць кожнага, але забойцы білі па тых, хто спрабаваў іх выцягнуць.

Калі загінулі мужчыны, на дапамогу параненым прыйшла жанчына - без каскі, шчыта і бронекамізэлькі, з распушчанымі валасамі. Яе не абараняла нічога. Нічога, акрамя самаахвярнай мужнасці, любові да людзей, пачуцця абавязку, і Божага провіду.

Але ў яе не было імя. 11 сакавік я напісаў зварот з просьбай дапамагчы знайсці гэтую невядомую гераіню. І вось праз месяц і больш 4000 рэпостаў «Фэйсбук» стварыў сапраўдны цуд - добрыя людзі дапамаглі мне з ёй звязацца.

Знаёмцеся: Марыя Мацвеіў, медыцынская сястра «хуткай дапамогі» камунальнай установы «Львоўскі абласны цэнтр медыцынскай дапамогі і медыцыны катастроф», з горада Буськ Львоўскай вобласці.

Марыя нічога не ведае пра ажыятаж вакол яе подзвігу ў інтэрнэце, і сусветнай вядомасці яе фатаграфіі на Інстытуцкай. У яе няма акаўнта ў сацыяльных сетках, няма адрасу сваёй пошты, і няма часу сёрфіць навіны - у яе ёсць 12-гадовы сын Дзмітрык, муж Пятро, мама Міраслава, і звычайная такая цяжкая праца - ратаваць жыцці», - піша ён.

Журналіст запісаў яе аповяд і апублікаваў яго.

«На Майдан за час рэвалюцыі я прыязджала 5 разоў. Мы выязджалі з маёй сястрой, мужам, кожны раз, калі на Майдане станавілася небяспечна. Мы заўсёды былі на перадавой. Я разумела, што Майдан - гэта наш шанец змяніць сваё жыццё да лепшага, і ў мяне не было пытанняў, трэба гэта рабіць ці не. Які сэнс жыць, калі баяцца? Жылі заўсёды ў намёце нашай Буськай сотні.

18 лютага мы былі дома, калі ўбачылі жудасныя кадры падзей у Кіеве, дзесяткі забітых і параненых людзей. Мы былі ўражаныя. Але ўвечары разам з мужам сабраліся і пайшлі на плошчу, дзе выязджаў аўтобус на Кіеў. Тут я ўпершыню ўбачыла, як многія мужчыны спалохаліся - добраахвотнікаў было не так шмат. Нас выехала 30 чалавек, я была адзінай жанчынай», - распавяла яна.

Марыя Мацвеіў патлумачыла, што прыехала на Майдан 19 лютага.

«Я выйшла з аўтобуса, і мне стала так радасна - я ўбачыла шмат людзей. Убачыла, што Майдан не здаецца нягледзячы ні на што. Майдан даў мне сілы. Потым муж сказаў, што ў яго ад убачанага былі цалкам супрацьлеглыя ўражанні - ён убачыў тое, на што я не звярнула ўвагу - апошняя лінія абароны праходзіла пад самай сцэнай, бракавала гаручых матэрыялаў, было мала бутэлек з гаручай сумессю.

Мы адразу пачалі разліваць «кактэйлі Молатава» і перадаваць іх на перадавую. Адпрацавалі ўвесь дзень і ўсю наступную ноч.

Я ўжо пачала дапамагаць параненым, гатаваць ежу. Раніцай 20 мы даведаліся аб перамір'і, і як толькі міліцыя сышла з Майдана вырашылі крыху паспаць. Але толькі я задрамала, як у палатку забег наш хлопец з Буська - ён сказаў, што па нашых страляюць каля Кастрычніцкага палаца, і тэрмінова патрэбныя медыкі.

Я пабегла да Кастрычніцкага палаца - у мяне не было каскі, бронекамізэлькі. Я не стала апранаць накідку Чырвонага крыжа. Снайперская вінтоўка лёгка прашывае гэтую абарону. Яшчэ з часоў баёў на Грушэўскага я бачыла, што медыкі ў яркай форме могуць стаць мішэнямі, таму не хацела прыцягваць да сябе ўвагу», - кажа медсястра.

Марыя Мацвеіў распавяла, што ўбачыла як пачалі расстрэльваць людзей на Інстытуцкай. Агонь, па яе словах, быў вельмі шчыльны, грукат стрэлаў не спыняўся.

«Спачатку я аказала дапамогу аднаму хлопцу - ён быў лёгка паранены. Затым я падпаўзла да байца, які атрымаў раненне ў нагу. Але крыкі аб дапамозе былі на самым версе каля барыкады. Я папаўзла наверх. Тут снайперы не давалі падысці да параненых. На хвіліну я спынілася. Узгадала свайго Дзмітрыка, сваё жыццё, сваіх блізкіх, усіх, каго люблю. Але крыкі аб дапамозе былі гучней стрэлаў. І я папаўзла да іх.

Хлопец на той самай фатаграфіі атрымаў раненне, калі я была ўжо зусім блізка. Калі наблізілася, убачыла - цяжка паранены ў галаву. Уваходная адтуліна кулі была каля двух сантыметраў у дыяметры, і з яго хвастала кроў пругкай бруёй, як з вадаправоднага крана. Усё, што я магла зрабіць неадкладна - спыніць крывацёк. Як толькі я наклала павязку, падбеглі хлопцы-санітары, і вынеслі яго.

Затым каля дрэва іншы мужчына атрымаў раненне ў жывот - вельмі цяжкае. Куля літаральна распарола яго, і кроў таксама хвастанула фантанам. Малады санітар не змог зрабіць укол - вакол падаюць людзі, кулі свішчуць, крыкі, кроў. Але ў мяне ж вопыт - рука не завагалася. Іншыя людзі ўжо зрабілі перавязку і панеслі параненага.

Час як быццам перастаў існаваць і я ўсё рабіла на аўтамаце, і нічога не бачыла акрамя параненых і забітых. Мужчына з Калымыі прыкрываў мяне шчытом - я прыгадала яго толькі на наступны дзень, калі ён нагадаў мне пра ўчорашняе.

Я агледзелася - іншым ужо нельга было дапамагчы, і хлопцы выцягвалі целы.

Усяго ў тую раніцу я ўзяла ўдзел у выратаванні 4 чалавек. Двое з іх несумненна, засталіся жывыя. Параненага куляй у галаву байца я ўбачыла потым - на жаль, ужо нежывым сярод целаў, што ляжалі каля гасцініцы «Козацька». Мяркуючы па характары ранення, у байца, які атрымаў кулю ў жывот было, на жаль, няшмат шанцаў на выратаванне», - распавяла яна.

Яна прыязджала ў Кіеў памянуць ахвяр сутыкненняў на 9 дзён.

«Я сказаў Марыі, - завяршае свой аповяд пра гераіню Майдана журналіст, - што ёю ганарацца і захапляюцца тысячы людзей. Што гатовы запрасіць яе з сям'ёй у Кіеў, што цалкам аплацім ёй праезд, пражыванне, што гаварыць з ёй - вялікі гонар. Але... я не пачуў у яе ні кроплі манернасці і рысоўкі - яна адмовілася, таму што «вельмі шмат працы».

Як узнагародзіць чалавека, подзвіг якога не вымяраецца медалём? Спадзяюся, «Фэйсбук» і ў гэтым падкажа.

Я сказаў так: «Марыя, вы думалі, што выратавалі 4 жыцця, а на самой справе Вы выратавалі тысячы душ, якія сталі свабоднымі, для якіх вашы ўчынкі сталі прыкладам любові да бліжняга, любові да Радзімы. Дзякуй, Марыя Мацвеіў», - піша Юрый Бутусаў.