Што чакае Еўрапарламент пры новым старшыні

Пасля доўгага выбарчага марафону ў Еўрапейскага парламента з'явіўся новы старшыня.

Гэта дакладна не самая важная навіна дня, але для ЕЗ яна ўсё-такі мае значэнне. Еўрадэпутаты ўпершыню па поўнай праграме выкарыстоўвалі трохі грувасткую працэдуру выбараў і ў сапраўднай барацьбе аддалі перавагу кансерватару Антоніа Тайяні. Яго кандыдатура не была вызначана закулісна. Не было ніякіх папярэдніх дамоўленасцяў. Ранейшыя кааліцыі распаліся, новыя саюзы сфармаваныя. У вышэйшай ступені дэмакратычны працэс, піша аглядальнік DW Бернд Рыгерт.

Іншы прэзідэнт Тайяні

Ніхто не можа папракнуць Еўрапарламент у тым, што ён не вольны ў прыняцці пастаноў, што, зрэшты, з задавальненнем робяць еўраскептыкі. Пра Антоніа Тайяні, давераным асобам былога італьянскага прэм'ера Сільвіа Берлусконі, кожны можа думаць, што захоча. Тайані як кіраўнік парламента ЕЗ будзе моцна адрознівацца ад свайго папярэдніка Марціна Шульца (Martin Schulz).

Шульц выкарыстаў на самай справе пратакольную пасаду, каб займацца палітыкай, ствараць у парламенце большасць і дамагацца кампрамісаў з Радай Еўразвязу і Еўракамісіяй. Ён пашырыў свае паўнамоцтвы, зрабіў парламент вядомым, а для сябе стварыў палітычную сцэну. Тайяні, хутчэй за ўсё, будзе працаваць з халадком. Ён не славалюбівы і будзе хутчэй гуляць прадстаўнічую ролю, чым дзейнічаць.

Пасада старшыні ЕП зноў звядзецца да выканання звыклых абавязкаў. У грамадскім успрыманні значнасць ЕП зноў знізіцца. Парламент страціць свой твар, прынамсі ў найбуйнейшай краіне ЕЗ - Нямеччыны, дзе Марцін Шульц тым часам нават лічыцца магчымым кандыдатам у канцлеры і кіраўнікі міністэрства замежных спраў.

Аднак яшчэ больш небяспечны, чым, з пункту гледжання парламента, тое, што барацьба за крэсла старшыні азначае канец нефармальнай "вялікай кааліцыі" ў Страсбургу і Брусэлі. Бо кансерватары і сацыял-дэмакраты сумесна прымалі нарматыўныя акты і вялі перамовы з іншым важным органам ЕЗ - Радай Еўрапейскага звязу. Цяпер гэта ў мінулым.

Сіла парламента - у адзінстве

Цяпер неабходна сфармаваць большасць, што змяняецца з цяжкасцю. Гэта зойме час і зробіць прыняцце пастаноў непрадказальным. Ключавую ролю ў ім могуць часцей, чым раней, гуляць варожыя Еўропе папулісты. Заканатворчасць у Еўропе можа замарудзіцца і стаць менш эфектыўнай.

У часы крызісаў і выклікаў - ад Brexit і прэзідэнцтва Дональда Трампа да праблем з унутранай бяспекай і міграцыяй - гэта менш за ўсё трэба Еўразвязу. Цэнтрысцкія сілы ў парламенце зноў павінны пасябраваць. Для Еўропы так будзе лепш.