Нескароныя

Статью то удалили из интернет-газеты, как псы позорные!!!

вось яны! Сапраўдныя беларусы!!!

Ни что не забыто...
Никто не забыт....

A vy yashce pytaece,chamu ya zyehau z Radzimt????

Лучше умереть стоя,чем жить на коленях!.Но над теми кто доводит людей до самоубийства и потворствует злодеям будет самый Высший и Справедливый Суд.Расплата будет!

Про Андрея Зайцева слышал запись там ужас =((

Запомнил их имена. Уверен - в скором времени и их палачам будет все чаще вспоминаться.

ВЯлікі дзякуй за артыкул. Сваячасовы і шчыры. Дзякуй, бо іначай смерць Яны трактаваная як слабасць, хваравітасць умыслу, зневажала яе памяць.
Супакой Божа душу заснулых рабоў тваіх й даруй ім правіны вольныя і нявольныя...

Думающие люди,делайте правильные выводы!Эта страна ,к сожалению,уже обречена на растительное существование-процесс воспитания безмолвных и ограниченных в мышлении зомби уже давно поставлен на производственные рельсы и успешно реализуется .Люди даже не понимают,что кроме чарки и шкварки можно ещё что-то хотеть в этой жизни.Ведь у них же всё есть,даже тёплый унитаз после деревенского нужника.Желудок и прямая кишка-вот всё,что осталось от когда-то гордого и уважающего себя народа.И это культивируется на государственном уровне-чему может научить народ быдло,дорвавшееся до кормушки?А те единицы,которые пытаются возражать и призывать к справедливости-всего лишь сбой в программе,брак в работе в целом неплохо налаженной системы.Это мнение работников образования,представьте,как они разлагают души детей!А где же родители?В целом все довольны и счастливы,ведь они живут в лучшей в мире стране и им все завидуют.Так считают многие,ведь 24 часа из ящика доносится эта убаюкивающая песня.Вот так.Так ради кого и ради чего лучшие представители народа ушли в мир иной?не вижу логики и смысла.

Як вядома, юрысты дзеляцца на тых, хто садзяць, і хто бароніць. Юрысты, якія абралі сабе першы занятак, зараз жывуць добра. Нават на пенсіі яны добра ўладкоўваюцца намеснікамі генеральных дырэктараў “па бяспецы”. Іхным абавязкам ёсць “вырашаць праблемы”.
Яна Палякова належала да тых, хто бароніць.Я ўпэўнены, што гэта вынік яе свядомага выбару. Юрыст, калі яна маладая прыгожая жанчына з добрай адукацыяй ды вопытам, мае шанцы на працаўладкаванне, не ў дзяржаўных, дык у прыватных структурах.
Вось толькі праца ў афіцыйным сэктары сучаснага беларускага грамадства патрабуе засваення некаторых правілаў выжывання, вядомых як “курыны прынцып” – дзяўбі бліжняга, гадзь на ніжняга ды прасоўвайся вышэй. Яшчэ трэба наўчыцца красці, прычым ніхто не ведае, ці зловяць, дакладней, паколькі так ці йначай крадуць усе, ці не твая чарга будзе дэманстраваць “барацьбу з карупцыяй”. А калі твая чарга, то можна і не красці, табе прынясуць ды падкладуць. Яшчэ кожныя некалькі гадоў трэба ўдзельнічаць у арганізацыі “народнага волевыяўлення”.
А калі не ва ўладзе, тым трэба наўчыцца даваць хабар ды дэманстраваць пакорлівасць.
Вось такі рэцэпт “шчасця па-беларуску”. Для тых, у каго ад нараджэння гонар, годнасць ды сумленне недаразвітыя, дык дужа нават лёгкага. Іншым прыходзіцца памучыцца. Тым, хто заклікае зараз “проста рабіць сваю справу”, трэба было б напісаць на гэтую тэму чарговае эсэ з сэрыі “як…?”.
Яна Палякова выбрала для сябе тое, што ў Амерыцы называюць “вулічны юрыст”, а ў нас – “праваабаронца”. Гэта тыя юрысты, што бароняць людзей. Фактычна, гэта людзі, якія сваёй ня дужа прыбытковай дзейнасцю пераадольваюць недахопы прававой сістэмы, сваімі высілкамі змушаюць круціцца яе часам ня дужа дасканала падагнаныя колы. Гэтыя юрысты, па-сутнасці, сцвярджаюць эфектыўнасць наяўнай прававой сістэмы, штораз вяртаюць людзям веру ў магчымасць здабыць справядлівасць у судзе.
Але для гэтага “вулічнаму юрысту”, праваабаронцу трэба самому верыць у сістэму, у яе дзеяздольнасць. Яна Палякова загінула таму, што перастала верыць. І тыя, хто так доўга пазбаўляў яе гэтае веры, вынеслі гэтае сістэме прысуд, сцвердзілі, што ў закона ў нашае краіне засталася адна функцыя, а праваабаронцы – выміраючы від. Пра гэта трэба помніць тым, хто стане казаць пра “дыялог”, “эвалюцыю” ды “пакрокавую стратэгію”.
Апрача юрыстаў, варажбітак і злодзеяў, ёсць яшчэ шэраг заняткаў, дзе кормяцца з людзей. Гэта палітыкі, а таксама людзі з “тонкай душэўнай арганізацыяй”: артысты, паэты, пісьменнікі, барды. Старонкі інтэрнэт-выданняў гэтя дні стваралі ўражанне, што ў нас іх няма ні палітыкаў, ні пісьменнікаў, ні паэтаў. Бедныя мы, бедныя…

нажрались? До седьмого колена будут отвечать потомки