Пра спякоту, перазагрузку и мадэрнізацию

Шмат каму здаецца, што ва ўсім вінаватая спякота.

Піша ў сваім блогу на "Эхо Москвы" лідэр "Еўрапейскай Беларусі" Андрэй Саннікаў.

Людзі наогул аддаюць перавагу тлумачыць кожныя незразумелыя з'явы стыхійнымі бедствамі, якія не залежаць ад іх волі. І калі вакол раптам пачынаюць руйнавацца стэрэатыпы, калі ўзнікаюць і знікаюць новыя канфігурацыі, калі ворагі і саюзнікі мяняюцца месцамі, прасцей за ўсё назваць прычынай анамальную спякоту або холад, або навальніцу.

А з'явы вакол адбываюцца сапраўды анамальныя - проста таму, што іх ніхто не мог прадбачыць.

Расейскія тэлеканалы, блізкія да Крамля, раптам становяцца на бок беларускай апазіцыі і абвінавачваюць беларускія ўлады ў палітычных забойствах. Расейскія лібералы і незалежныя журналісты ў разгубленасці: тое, пра што яны самі казалі шмат гадоў, раптам транслюецца з тэлеэкранаў.

І калі, па звычцы, лаяць ўладу, то атрымаецца, што трэба станавіцца на бок Лукашэнкі, якога гэтая ўлада крыўдзіць. А не стаць адвакатам Лукашэнкі - гэта значыць накшталт як падтрымаць Крэмль. І некаторыя ўсё ж такі выбіраюць Лукашэнку і ў тую ж хвіліну перастаюць быць і лібераламі, і незалежнымі журналістамі.

Калі Саакашвілі, які б'ецца за падтрымку Еўропы, спяшаецца на дапамогу беларускаму дыктатару, ён губляе твар у Беларусі.

І для многіх беларусаў, якія віталі рэвалюцыю ружаў, біяграфія Саакашвілі на гэтым заканчваецца. Лукашэнка марыць пра Еўропу без правоў чалавека і пад гэтую сваю «мару» разлічвае атрымаць іх жа, еўрапейскія, крэдыты. А Саакашвілі, які прымаецца на Захадзе, ужо гатовы закінуць слоўца за новага сябра.

Еўрапейскія лабісты палітыкі дыялогу з дыктатарам таксама ў разгубленасці: яны ўжо амаль пераканалі свае ўрады ў непазбежнасці лукашызму, а ён раптам затрашчаў з процілеглага боку.

І з Захаду пачынаюць даносіцца рэплікі: «Цяпер мы проста абавязаны яму дапамагчы. Брыдка, вядома, але мы ж па вызначэнні не можам быць з Расеяй заадно «.

Сам Лукашэнка пасля шматгадовага знішчэння беларускай мовы, культуры і гісторыі вучыць ролю абаронцы незалежнасці Беларусі і змагара з расейскай імперыяй, і знаходзяцца няўцёмкі, якія гэта падтрымліваюць.

А ў Беларусі людзі, якія прызвычаіліся да падтрымкі Расеяй беларускага дыктатара, асцярожна задаюцца пытаннем: а можа, яны там, у Крамлі, сваю памылку ўсвядомілі?

У Расеі Міхаіл Гарбачоў кажа пра неабходнасць перабудовы-2, а галоўны рэдактар «Новой газеты» Дзмітрый Муратаў і акцыянер газеты Аляксандр Лебедзеў гатовыя несці гэтую ідэю ў масы, ствараючы Грамадзянскі форум.

І Гарбачоў мае рацыю: гэта пачатак новага асэнсавання рэчаіснасці.

Скрозь састарэлыя, спарахнелыя, ускосныя схемы палітыкі і геапалітыкі мінулага стагоддзя няўмольна прабіваюцца новыя рэаліі. Цяперашняе стагоддзе нагадвае нам усім, што размяняў другі дзясятак, і час усім выйсці, нарэшце, з палону стагоддзя дваццатага.

Аказалася, што Еўропу і Расею звязвае не толькі газаправод.

Яны патрэбныя адзін аднаму ў гэтым новым стагоддзі, і толькі на мяжы паміж Еўропай і Расеяй выявілася тое самае вузкае месца, якое стварае непраходнымі ўсяго новага, - гэта Беларусь пад дыктатурай Лукашэнкі. Яна перашкаджае правядзенню той самай мадэрнізацыі, якая ва ўсіх на вуснах, яна перашкаджае перазапуску, як зараз прынята выказвацца. І ніхто не ведае, як да гэтага падступіцца.

А толькі і трэба, што адкінуць нафталінавыя стэрэатыпы, зняць задубянелыя шоры, спыніць азірацца ў мінулае і, нарэшце, пачаць дзейнічаць так, як гэтага патрабуе новае стагоддзе.

А ў новым стагоддзі не можа быць заімшэлых дыктатур і крывадушных штампаў накшталт «агрэсіўнага імперыялізму» і «заходняй бездухоўнасці». Няхай яны застаюцца на старонках старых газет - такіх жа старыя і зломных, як беларуская дыктатура.

«Эхо Москвы»