На час прыезду дыктатара рабочых замкнулі ў цэхах

Рабочыя «Барысаўдрэва» распавядаюць жудасныя падрабязнасці візіту кіраўніка.

Камандзіроўка журналіста «Белгазеты» на «Барысаўдрэў», дзе незадоўга да гэтага пабываў Лукашэнка, ператварылася ў трылер з элементамі абсурду.

«Я трэці дзень сяджу без абеду! Перада мной пастаўлена адказная задача! А для вас я - нават не жывы чалавек!» - з надрывам заявіў гендырэктар ААТ «Барысаўдрэў» Уладзімір Мальцаў карэспандэнту па ўнутраным тэлефоне. Просьба аб кароткай сустрэчы была адхіленая з абурэннем.

Начальнік службы аховы прадпрыемства Уладзімір Парфёнаў спачатку меў зносіны з журналістам больш дружалюбна. Але тое было да пары да часу, піша «Салiдарнасць».

Вось як журналіст апісаў свае прыгоды:

«Маючы намер агледзець стан прылеглага да вытворчых тэрыторый басейна ракі Бярэзіна, карэспандэнт абышоў «Барысаўдрэў» з боку напаўзакінутыя цэхаў «піянінкі» - фабрыкі музычных інструментаў, якая спынілася ў 2006г. Уздоўж берага ракі цягнулася натаптаная сцяжынка, якая знікае далёка ў пагорках. Суровыя абрысы пакінутых індустрыяльных будынкаў па правую руку і велічныя віды Бярэзіны па левую былі адзінымі маімі спадарожнікамі на працягу добрай паўгадзіны хады. Ніякія платы або папераджальныя знакі не перашкаджалі медытатыўнаму падарожжу.

Нарэшце ўдалечыні з'явіліся сіне-жоўтыя карпусы «Барысаўдрэва», а непасрэдна на шляху карэспандэнта - гіганцкая куча дранкі. Каля дранкі мітусіліся трое мужчын у кацавейках. Троіца ці то несла каля дранкі кругласутачную вахту, ці то спрабавала падзяліць яе на кучы паменш, вырашаючы такім чынам адзначаныя прэзідэнтам экалагічныя праблемы.

Працамі кіраваў ўсё той жа начальнік службы аховы «Барысаўдрэва» Уладзімір Парфёнаў. Ён запатрабаваў у карэспандэнта дакументы, апусціў журналісцкае пасведчанне сабе ў кішэню і прапанаваў ісці за ім да дыспетчарскага пункта, «дзе ты сам будзеш ведаць». На прапанову прадставіцца або прад'явіць сваё пасведчанне начальнік службы аховы адказваў загадкавай усмешкай.

Суправаджаны лёгкімі штурхалямі ў спіну двух кампаньёнаў Парфёнава, карэспандэнт быў праведзены праз усю тэрыторыю завода, атрымаўшы магчымасць ацаніць размах мадэрнізацыі прадпрыемства. На кожным кроку грувасціліся курганы будаўнічых лясоў, а гуллівая баявая размалёўка асобных вытворчых памяшканняў адкрыта гаварыла аб тым, што «Барысаўдрэў» патроху ўцягваецца ў сучасныя тэхнічныя і мастацкія працэсы.

На прапускным пункце начальнік аховы па тэлефоне тэрмінова выклікаў на падмогу атрад Дэпартамента аховы Барысаўскага аддзела МУС. Роўна праз 5 хвілін пасля званка ў пакой уварваліся людзі ў бронекамізэльках і куленепрабівальныя шлемах.

«Выконвае ўказанні кіраўніка, павышаем пільнасць, - заўважыўшы на тварах бравых хлопцаў некаторае здзіўленне, паспяшаўся папярэдзіць начальнік аховы. - Самавольна пракраўся на тэрыторыю завода, вёў фота-і відэаздымку, праводзіў несанкцыянаванае апытанне работнікаў прадпрыемства».

«Вы паступілі зусім правільна», - паспрабавалі супакоіць начальніка аховы людзі ў бронекамізэльках, але той не сунімаўся, заявіўшы, што неаднаразова называўся затрыманаму, але «завея задзьмула словы, і карэспандэнт нічога не чуў», а цяпер ён «не жадае называць сваё імя пры абвінавачаным». Для прававой ацэнкі сітуацыі карэспандэнт быў дастаўлены ў мясцовы РАУС.

Супрацоўнік РАУС, які ўзяў справу аб пранікненні на «Барысаўдрэў» на сябе, з прававой ацэнкай марудзіць не стаў: «Што ты мне расказваеш - «не было агародж, не было знакаў»? Не трэба тэрмінамі юрыдычнымі грузіць, я сам на «Барысаўдрэве» 5 гадоў прапрацаваў! Кучу дранкі бачыў? Вось з яе і пачынаецца тэрыторыя заводу! Куча дранкі хіба не завод?»

Супрацоўнікам Дэпартамента аховы было загадана скласці рапарт і правесці поўны асабісты дагляд затрыманага.

«Падобна, што на суткі, - ацаніў сітуацыю адзін з падначаленых. - Выкладвай рэчы з сумкі, шнуркі і рамень пакуль не здымай».

Супрацоўнік РАУС, які кіраваў раскрыццём справы, распарадзіўся выдаліць дадзеныя з фотаапарата і дыктафона, пасля чаго выступіў з цікавай прапановай: «Гэта не Менск, а Барысаўскі РАУС. Пратакол я не заводжу, але фатаграфій і запісаў на дыктафоне не было, а ты абяцаеш ніколі такімі глупствам больш не займацца».

Атрымаўшы самае шчырае абяцанне «не займацца глупствам», супрацоўнік РАУС даручыў свайму калегу правесці допыт, аперуючы ключавымі фразамі «агароджа завода з боку ракі адсутнічала», «фота-і відэаздымка на тэрыторыі завода не вялася», «падазроных прадметаў выяўлена не было». Пасля гэтай сімвалічнай працэдуры карэспандэнт быў адпушчаны на волю.

У 15.50 на «Барысаўдрэве» сканчаецца першая змена. Але на прахадной завода карэспандэнта «БелГазеты» чакаў не стомлены рабочы клас, а ўсё той жа начальнік аховы.

«Ты мне адразу не спадабаўся, - прывітаў ён прадстаўніка СМІ. - Вось ты, ледзь што, адразу дастаеш свой дыктафон! А ў мяне, між іншым, дыктафон быў яшчэ ў пачатку 1990-х гг., нямецкі! Прыйшоў пагаварыць з рабочымі на прахадной? А я прыйшоў табе перашкаджаць. Ніхто мяне не накіроўваў - я па ўласнай ініцыятыве буду стаяць з табой на марозе побач і перашкаджаць. Таму што наш завод - чысты, добры, паспяховы, працуе так як трэба».

«Добры дзень-добры дзень! - падбег Парфёнаў рабочага, які выйшаў з дзвярэй і прыкметна накульгваў на адну нагу. - Вы мяне памятаеце? Тады з карэспандэнтам у размовы не ўступаць - другую нагу зламаю!»

«Дзяўчынкі! - крыкнуў Парфёнаў работніцам - Не размаўляйце з гэтым чалавекам! Гэта сэксуальны маньяк, ён будзе да вас прыставаць!»

У нейкі момант гэты дзейны чалавек вымушаны быў адцягнуць увагу на тэлефонны званок: гаворка ішла аб выдачы малака за шкоднасць умоў працы. Першы ж рабочы ў адсутнасць начальніка аховы ахвотна падзяліўся сітуацыяй на заводзе, «які працуе так як трэба»: «Выдаюць нам па Br1,2-1,5 млн. За такія грошы працуюць на заводзе толькі такія ж пенсіянеры, як я, - нікуды ж больш не пойдзеш. Працую я 40 гадоў, пры мне на «запалцы» змянілася 22 дырэктара. Мы для іх - проста робаты. Мадэрнізацыя? Усё тут развальваецца, парадку няма і не будзе!»

Падчас візіту Лукашэнкі на «Барысаўдрэў» «паставілі па ўсім заводзе аўтаматчыкаў, а нас замкнулі ў цэхах. Паўтары гадзіны мы там сядзелі, выйсці нікуды не маглі. Я думаў, падыду да яго і скажу: «Аляксандр Рыгоравіч, тут усё - шаляй-валяй!» Не далі. А «хімікаў» у той дзень з завода павезлі. На наступны зноў прывезлі, яны ў нас тут пастаянна працуюць».

«Гэты чалавек - злодзей! На ім стаіць таўро, ён выносіў з заводу запалкі! - прагудзеў над вухам карэспандэнта начальнік аховы, які ўзнік з нябыту. - Жонка прыходзіла і ўмольвала, каб яго ўзялі назад на працу. Зразумела, чаму яму ўсё не падабаецца».