Адпачынак у Турцыі скончыўся для брэстачанкі турмой і дэпартацыяй

20-гадовай беларусцы прад'явілі прэтэнзіі ў аэрапорце з нагоды адсутнасці ў яе турэцкай візы.

Дзяўчына выказала гатоўнасць яе купіць, аднак па незразумелай для яе прычыне яна была змешчаная ў ізалятар часовага ўтрымання і праз шэсць сутак дэпартаваная, піша «Брестская газета».

«Плаці за візу! Ты што, рускай мовы не разумееш?»

Пра ўсе непрывабныя абставіны складанай сітуацыі, у якую трапіла Ганна (імёны галоўных дзеючых асоб змененыя), што ёй давялося перажыць, патрапіўшы за краты ў чужой краіне, дзяўчына распавяла журналістам.

«14 ліпеня я са сваім хлопцам-масквічом паляцела на адпачынак у Анталію па пуцёўцы, набытай ў расейскай турыстычнай кампаніі, - пачала свой доўгі аповед Ганна. - Пры праходжанні пашпартнага кантролю ў мяне запатрабавалі турэцкую візу. У мяне сапраўды яе не было. Па-першае, кампанія, якая прадала нам пуцёўкі, не папярэдзіла пра неабходнасць яе набыцця. Па-другое, я чула, што для беларусаў візу ўжо адмянілі. Вырашыла ўдакладніць гэта ў турка, які праводзіў пашпартны кантроль. Ён мне адказваць не стаў, а тут жа патэлефанаваў дзяжурнаму паліцэйскаму і перадаў мне слухаўку. Той адразу, нічога не патлумачыўшы, на павышаных танах сказаў: «Плаці за візу. Ты што, рускай мовы не разумееш?! Вучы сваю мову!» Адказала яму о'кей і тут жа ў аэрапорце адправілася купляць візу, якая, як аказалася, каштуе 20 даляраў».

Пасля таго як дзяўчына набыла візу, яе пашпарт узяў супрацоўнік з пашпартнага кантролю і прапанаваў ёй і яе спадарожніку Арцёму ісці за ім. Ён адвёў іх у паліцэйскі ўчастак, які знаходзіўся ў аэрапорце. Затрыманых трымалі там не менш за тры гадзіны ў поўным няведанні, не аддаючы пашпарты. Калі яны спрабавалі спытаць пра што-небудзь, паліцыянты сыходзілі або разводзілі рукамі са словамі: «I don't speak English».

«Нарэшце нам сказалі, што зараз прыйдзе дзяжурны паліцэйскі, з якім я размаўляла па тэлефоне. У кабінеце ён з'явіўся не адзін, з ім ўвайшлі каля дзесятка супрацоўнікаў паліцыі і чалавек, які назваўся прадстаўніком прымаючага боку. Вось ён мне і заявіў, што, аказваецца, я пакрыўдзіла дзяжурнага паліцэйскага, няветліва размаўляючы з ім, нібыта на яго тады накрычала, потым кінула слухаўку, таму зараз павінна перад ім папрасіць прабачэння. Хоць на самай справе, нічога такога не было, я зразумела, што тлумачыцца і нешта даказваць сабе даражэй. Таму адразу ж папрасіла прабачэння, сказала, што нічым не хацела паліцэйскага абразіць, а слёзы самі пакаціліся з вачэй. Пры гэтым усе вакол чамусьці пачалі смяяцца.

Паліцыянты паводзілі сябе як у заапарку каля клеткі з экзатычнымі жывёламі, хіба што пальцамі на нас з Арцёмам не паказвалі. Ад крыўды я расплакалася, а паліцыянты стаялі вакол і недарэчна хіхікалі», - распавяла Ганна.

«Учыніла ў аэрапорце п'яны дэбош, лаялася матам...»

Дзяўчыну адвялі ў суседні пакой і запатрабавалі назваць прозвішча і імёны бацькоў, маўляў, гэта трэба для складання на яе пратаколу. Яе агледзелі на наяўнасць чаго-небудзь забароненага, але нічога не знайшлі. Затым Ганну і Арцёма адвезлі ў галоўны паліцэйскі ўчастак горада.

«Там у пустым кабінеце мы прасядзелі яшчэ гадзіны тры, - з жахам успамінае дзяўчына. - Да нас ніхто не прыходзіў, з намі не размаўлялі, было незразумела, чаго ж мы чакаем. Потым нас адвялі да начальніка гэтага ўчастка, які спытаў у мяне, што здарылася. Але не паспела я і рота раскрыць, як ён стаў мяне вінаваціць у тым, што я нагрубіяніла паліцэйскаму. «Навошта ты крычала на супрацоўніка паліцыі?!» - паўтарыў ён некалькі разоў запар. Пачаў ён з гэтага, але далей, па яго словах, атрымлівалася, што я ледзь не п'яны дэбош ўчыніла ў аэрапорце, пры гэтым лаялася матам і паказвала непрыстойныя жэсты.

Я папрасіла, каб ён паглядзеў запісы з камер відэаназірання ў аэрапорце і пераканаўся, што нічога таго, у чым мяне абвінавачваюць, не было. Мае слёзы і просьба разабрацца ў сітуацыі ніякага выніку не прынеслі. Калі быў складзены дакумент з апісаннем таго, што адбылося, мяне папрасілі выйсці з кабінета і чакаць.

Прайшло яшчэ пару гадзін, перш чым пра мяне ўспомнілі. Мне прынеслі дакумент на турэцкай мове і запатрабавалі, каб я яго падпісала. Я папрасіла яго копію на рускай ці на англійскай мовах. Маўляў, хачу ведаць, што менавіта я падпісваю. Але гэтая просьба выклікала даволі агрэсіўную рэакцыю, мне было груба кінута: «Неадкладна падпісвай або цябе дэпартуюць». Яны гэта паўтаралі столькі разоў, што я потым ужо і з ліку збілася».

«Маральна я была зусім растаптаная»

Прадстаўнік прымаючага боку на ламанай рускай мове, як гаворыцца, з пятага на дзесятае пераклаў Ганне змест дакументу, які ад яе патрабавалі падпісаць.

«З яго перакладу я толкам так і не зразумела, у чым канкрэтна мяне абвінавачваюць, але, не вытрымаўшы ціску і пагроз, паперу гэтую ўсё ж падпісала, - кажа брэстчанка. - Папрасіла выдаць мне копію гэтага дакумента хоць бы на турэцкай, з незадаволеным выглядам яе мне далі. Затым нам з Арцёмам сказалі сядзець ціха і чакаць прыезду дзяржаўнага адваката. Узрадавалася, што атрымаю хоць нейкую юрыдычную дапамогу. Але не тут-то было! Адвакат толькі адзначыўся, падпісаў паперу аб сваім прыбыцці і адразу ж сышоў, не сказаўшы мне ні слова.

Да гэтага я ўжо некалькі разоў прасіла звязацца з амбасадай Беларусі ў Турцыі. Нарэшце мне на подпіс далі дакумент на рускай мове, дзе было сказана, што я хачу давесці сітуацыю, якая склалася, да амбасады. Да таго часу ў мяне ўжо здарыўся сапраўдны нервовы зрыў. Вядома, я пры гэтым не ладзіла сцэн з кіданнем усяго, што трапіла пад руку. Проста на мяне навалілася дзікая стомленасць, маральна я была зусім растаптаная.

Мяне пасадзілі ў паліцэйскую машыну і, разлучыўшы з маім маладым чалавекам, павезлі ў бальніцу, каб зафіксаваць адсутнасць збіцця на целе. У аддзеле паліцыі, куды мяне даставілі пазней, у мяне ўзялі адбіткі пальцаў, сфатаграфавалі ў анфас і профіль. Падчас гэтых працэдур адчула сябе сапраўднай злачынцай. Але гэта было яшчэ не самае страшнае».

«У чужой краіне засталася без грошай і сродкаў сувязі»

А неўзабаве без суда і следства маладая брэстчанка апынулася за кратамі. Але перш чым адправіць у набітую людзьмі камеру ізалятара, у яе адабралі і схавалі ў сейф усе каштоўныя асабістыя рэчы, у тым ліку грошы, мабільны тэлефон, ноўтбук. Так у чужой краіне яна засталася без грошай і сродкаў сувязі. Праўда, неўзабаве ад сябровак па няшчасцю Аня даведалася, што раз у дзень тэлефонныя карткі, пры дапамозе якіх можна патэлефанаваць з тэлефона-аўтамата, прыносіць прадавец крамы, што знаходзіцца побач з ізалятарам. Аднак у тую нядзелю ў яго быў выходны.

«Прамучыўшыся ў кашмарах ноч, на наступны дзень я пазычыла грошай і купіла тэлефонную картку, - працягвае дзяўчына. - Але ў мяне не было з сабой ніякіх нумароў, патэлефанаваўшы па якіх я магла б разлічваць на дапамогу. Толькі дня праз два пасля таго, што здарылася, да мяне прыйшла прадстаўнік турэцкай турфірмы. Ніякай рэальнай карысці ад яе я так і не дачакалася. Яна паляпала мяне па плячы і пакінула, як сказала яна сама, на ўсялякі выпадак нумар свайго тэлефона. Але колькі потым я ёй ні тэлефанавала, нічога акрамя «навінаў няма» не чула. Мабыць, ёй мае званкі надакучылі, і яна парэкамендавала мне звязацца з прадстаўнікамі гатэля, даўшы іх тэлефон. Яны ж са мной і зусім не цырымоніліся, заявіўшы, маўляў, няма чаго іх турбаваць, калі нешта стане вядома, мне паведамяць».