Беларускага каталіка, якога пераследуюць улады, прыме Папа Рымскі

Верніка Аляксея Шчадрова, які стварыў прытулак для бяздомных у Аляксандраўцы Шчучынскага раёна, за што і папаў пад пераслед мясцовымі ўладамі, запрасілі ў Ватыкан.

Учынкам Аляксея Шчадрова, а таксама дзейнасцю абшчыны Братоў-місіянераў харызмы Маці Тэрэзы з Калькуты зацікавіўся сакратарыят Святой Сталіцы, паведамляе «Радыё Свабода».

- Аляксей, як у Ватыкане даведаліся аб вашай дзейнасці?

- Я сам патэлефанаваў на радыё ў Ватыкан. Там ёсць такі бацька Аўгустын, і я расказаў яму ўсю нашу гісторыю, даслаў яму фатаграфіі, відэаролік нашых набажэнстваў. Ён праз інтэрнэт таксама сачыў і за тым, што ў нас адбываецца, асабліва ў той час, калі на мяне завялі крымінальную справу. Затым ён тэлефанаваў нашаму ксяндзу, таксама з ім размаўляў, а потым занёс матэрыялы ў прыёмную кардынала. Той прыняў пастанову запрасіць мяне на сустрэчу.

- А ці плануецца сустрэча з Папам Рымскім?

- Так.

- Пра што б вам хацелася яму расказаць?

- У мяне да Папы Рымскага тры пытанні. Я буду прасіць яго дапамагчы зарэгістраваць нас як суполку братоў-місіянераў міласэрнасці, падыму перад ім пытанне аб кананізацыі Маці Тэрэзы з Калькуты і папрашу дапамогі, каб мы маглі ездзіць па ўсім свеце і адкрываць рэлігійныя абшчыны накшталт нашай. Вядома, я раскажу аб тым, як на самой справе выглядае тут наша жыццё. Распавяду, што касцёл у нас бездапаможны, што біскуп не ў сілах дапамагчы тым, хто займаецца бяздомнымі, і мітрапаліт Кандрусевіч не ў сілах, ну ніхто ...

- Чаму касцёл, на вашу думку, да гэтага часу не ўзяў вас і вашу дабрачынную дзейнасць пад сваю апеку, каб вас не пераследавалі ўлады?

- Я думаю, што пасля гэтай сустрэчы нешта павінна змяніцца, бо мы ўжо тры гады просім касцёл прыняць нас у сваё ўлонне, а біскуп Аляксандр не можа нічога вырашыць. Ксёндз Юзаф Станеўскі падтрымлівае нас, а вось айцец Аляксандр, магчыма, нас не разумее. Напэўна, ён не ведае, што такое беднасць, ён не жыў на вуліцы, яму не даводзілася думаць кожную раніцу - што з'есці, хадзіць босым у тоненькай куртцы. Магчыма, ён не ведае, што такое беднасць і голад... Маці Тэрэза мела рацыю, калі казала, што зразумець беднага можа толькі бедны...

- Вы як чалавек веруючы, які ахвяраваў сваё жыццё на тое, каб дапамагаць бяздомным і бездапаможным людзям, напэўна, больш за іншых адчулі, як добрыя чалавечыя ўчынкі часам не ў сілах дайсці да іншых людзей, бо гэтаму моцна супрацьстаіць зло ...

- Калі ў тваім жыцці цяжкасці і перашкоды, то, думаю, гэта добра, бо інакш не было б сэнсу ў нашым хрысціянскім жыцці. Тады ты на Божым шляху і правільна ідзеш. А калі ў цябе ўсё гладка і добра, то варта задумацца, ці робіш ты справу Божую.

-Супраць вас распачыналі крымінальную справу за тое, што вы незаконна адкрылі прытулак для бяздомных, а потым яго зарэгістравалі. Вас пастаянна спрабавалі выселіць з Аляксандраўкі мясцовыя ўлады, бо вы псавалі ім паказчыкі, але потым нібыта супакоіліся. Якія цяпер у вас стасункі з уладамі?

- Супакоіліся трохі, калі супраць мяне спынілі крымінальную справу і зарэгістравалі нас. Але старшыня сельсавета пастаянна прыязджае і патрабуе, каб мы пераехалі ў іншы раён, бо ёй, маўляў, гэта не падабаецца і яна гэтага не хоча. Дарэчы, яна стала дэпутаткай. Адзін раз прыехала і прывезла санстанцыю, але я санстанцыю не пусціў, сказаў, што гэта мая прыватная ўласнасць. Яны пастаялі і паехалі. Вось так ...

- Вы расказвалі, што цяпер у вашым прытулку жывуць 10 чалавек. Ці хапае сродкаў на тое, каб утрымліваць столькі людзей, ці вы ўвесь час жывяце ў патрэбе?

- Ну, можна сказаць, што так і ёсць: жывем за кошт ласкі Божай і каго Гасподзь пашле да нас. І прыходзяць людзі і даюць... Касцёл нам не дапамагае, «Карытас» таксама не дапамагае. Маці Тэрэза, калі пачынала сваё служэнне, сказала, што будзе жыць за кошт добрай волі і ніколі і ні ў каго не будзе прасіць грошай. І мы так жывем, ідзём да гэтага і будзем так жыць. І вось трэці год у нас ніколі такога не было, каб мы сядзелі галодныя, без харчоў. Няхай два-тры дні ў нас ёсць толькі адна бульба, але потым Гасподзь абавязкова нам нешта дасылае: хто-небудзь што-небудзь прывозіць. Таму мы дзякуем Богу за ўсіх людзей, якія пра нас не забываюць.

- Пераважная большасць людзей, якія знаходзяцца ў вашым прытулку, - інваліды, людзі, ад якіх адмовіліся родныя, у мінулым алкаголікі. Вы, як правіла, падбіралі іх прама на вуліцы. Калі паедзеце ў Ватыкан - ці будзе на каго пакінуць прытулак?

- Ёсць у нас два чалавекі, якія жывуць ужо трэці год, цалкам прайшлі рэабілітацыю. Яны ўжо добра ўмацаваліся і могуць шмат зрабіць, і калі мы куды-небудзь выязджаем, то спакойна пакідаем прытулак на іх. Ад нас ужо сышла Ганна, яна знаходзілася ў нас год, а цяпер уладкавалася ў шпіталі ў Шчучыне - таксама заўсёды дапаможа.