Кожны беларус вінен блізу дзесяці заробкаў

За апошнія пяць гадоў замежная запазычанасць Беларусі падвоілася.

«Салідарнасць» прапануе ўспомніць, як змяняўся валавая замежная запазычанасць краіны за апошнія дваццаць гадоў. Лічбы ўражваюць.

Паводле звестак Нацыянальнага банка, на 1 студзеня 2015 года валавая замежная запазычанасць Беларусі склала $4225 на душу насельніцтва. За апошнія пяць гадоў гэты паказчык практычна падвоіўся, паведамляе БелаПАН.

Абапіраючыся на афіцыйныя звесткі, успомнім, як раслі запазычанасці беларусаў за апошнія два дзесяцігоддзі.

1996 - $ 148
1997 - $ 187
1998 - $ 211
1999 - $ 234
2000 - $ 221
2001 - $ 209
2002 - $ 298
2003 - $ 393
2004 - $ 423
2005 - $ 503
2006 - $ 525
2007 - $ 705
2008 - $ 705
2009 - $ 1290
2010 - $ 2327
2011 - $ 2996
2012 - $ 3595
2013 - $ 3568
2014 - $ 4185

Такім чынам, з 1996 да 2015 год замежная запазычанасць Беларусі на душу насельніцтва вырасла крыху больш як у 28 разоў. І калі два дзесяцігоддзі таму кожны беларус быў вінен за сваю краіну блізу двух сярэдніх заробкаў, то на сёння гэтая запазычанасць складае блізу дзесятка заробкаў.

Гісторыя жыцця ў пазыку

Статыстыка сведчыць, што да пачатку 2000-х гадоў замежная запазычанасць расла досыць плаўна. У гэты перыяд Аляксандр Лукашэнка любіў падкрэсліваць, што пры ім краіна не жыве на пазыкі і надалей не збіраецца.

- Мы не змарнавалі народны здабытак, не нахапаліся замежных пазык, не ўлезлі ў пазыкі, аддаваць якія давялося б дзецям ды ўнукам! - заявіў ён на Другім усебеларускім сходзе 18 траўня 2001 года.

Але на носе былі другія прэзідэнцкія «выбары», а следам за імі - чарговы «рэферэндум», які дазволіў удзельнічаць і далей у прэзідэнцкіх кампаніях без абмежаванняў. У моду стала ўваходзіць узяцце чарговага заробкавага бар'ера, прымеркаванае да новых выбараў прэзідэнта. Як і абяцаў, да 2010 года $500 даляраў каштавалі новых пазыковых рэкордаў - да пачатку 2009-га запазычанасць кожнага беларуса перасягнула далёка за тысячу даляраў.

Шэраг крызісаў, якія суправаджаліся маштабнымі дэвальвацыямі нацыянальнай валюты, запатрабаваў новых пазык для выратавання эканомікі. Што яшчэ больш пагрузіла нас у пазыкі.

Але і само стаўленне да пазык ва ўлады змянілася. Цяпер жыццё ў крэдыт фактычна стала нормай, а кожная навіна аб чарговым крэдыце падаецца быццам дасягненне. Так і жывем апошнія гады: бярэм новыя пазыкі, каб вярнуць старыя.