Декрет о «тунеядцах» в стихах

Вот они налоги в радость

Только АГЛу и друзьям

Как бы снять ещё бы малость

Что б хватило дочерям...
Может для детей и внуков?

Наложить ещё закон

Что бы легче снимать брюки

И ИПэшников всех вон!
Все ведь станет на места!

Через год , а может два

Не забудут на века

ШОС !ла-лэй ла-ла

декрет о рабстве принят колхозным неучем, застрявший в развитии где то в средневековье.

Верю я себе , не Сане
Он ведь редкий ...дабол
То что 20 лет у власти
Это знает каждый двор

И налог на безработных
Ввел он ведь не просто так
Что б народ сформировавшись
И сослал его в ГУЛАГ

А быть может его в Гаггу?
Да, я скинусь не вопрос
20 базовых не много
ШОС скорее пес!

Что тебе санек сказать?
Если каждому давать
ПолОмается кровать!

Попробую и Я --на эту тему:
Есть на свете три пути:
Верь,Надейся и Люби!
Есть еще четвертый путь:
Хрен забей и все забудь ! ! !

поэзия сопротивления
всем респект!

Нет, ребята, лучше, чем Юрий Нестеренко, не скажешь:
"Чтоб вы все передохли, гады!"

ход с тунеядцаим в принципе ожидаемый. посмотрите на количество уставших заслуженных пенсионгеров в 45 лет. да их больше чем всех остальных. очевидно какой дурак захочет кормить эьтих уставших. ну а раз не хотят - значит надо заставить. вот пытаются заставить. главное что работать они, уставшиве, всё равно никогда не будут - западло.

страна идиотов (с)

Лады!
Угаварылі Светлую!
Унясу і я сваю ў вершах лепту!
Свае адносіны да гэтага
Дэкрэту
У пару я радкоў
Змяшчу,
Пра тое,
Ці, спадары,
Хутчэй, ужо "пра гэта..."

Пра дармаедаў
Дбае той
Дэкрэт,
Сядзяць што
У службовых
Кабінетах,
Што давялі краіну
Да калапсу,
Тут, нават,
Пасасаць мядзьведзю лапу
Не атрымаецца
У простага грамадства-
Па локаць бо
Адкусіць
Улада лапу.
Мы гэтага чакалі
Разам гвалту?
І колькі яшчэ трэба
Нам дэкрэтаў
На Плошчу
Выйсьці,
Каб змагацца
З тацем гэтым,
Сядзіць ужо
На карку
Год мо дваццаць,
Куражыцца над намі
І, заўважце,
Пры поўным
Раўнадушшы
У грамадстве!

А юбілейны
У дваццаць базавых
Падатак -
То не апошні
Здзек...
Маўчым і дАлей,
Спадарства?

"Я мужык-беларус, —
Пан сахі і касы;
Цёмен сам, белы вус,
Пядзі дзве валасы..."
Я. Купала, 1905–1907
Я мужык-беларус, -
Слова роднага пан;
Нёс каштоўны свой груз -
Мовы казачнай збан,
Але страціў яго
Ў ліхалецці гадоў.
Не мяне аднаго,
А мільённы ратоў
Прывучылі казаць
На расійскі манер,
Пачалі вытрасаць,
Беручы за каўнер,
Словаў родных святло,
Мовы нашай агонь, -
Мы згубілі цяпло,
Нібы вершніка конь.
Мы згубілі ў баі
І дачок, і сыноў.
Нам спяваюць гаі
Казкі новых паноў.
Прачынайся, народ!
Я - мужык-беларус
Разамкну табе рот,
Ды на чысты абрус
Мовы казачнай збан
Я пастаўлю - смакуй!
Хутка здзейсніцца план,
Ты частуйся - сьвяткуй.

Набросаю и я парочку строк. Довели страну демократично, до состояния критично, с кредитами проблемотично, с тунеядцами отлично. Слушать мне вас не прилично!!! Ворюги

Все, кто может спасите и помогите. Не губите людей земли белоруской не губите. Пока не грянул гром отмените указ отмените.

Збілася трохі рыфма ) Прашу мадэратара замяніць мой верш на гэтую версію. Тут складней. Пісала ноччу. Прабачце! З павагай, Святлана

Лады!
Угаварылі Светлую!
Унясу і я сваю ў вершах лепту!
Свае адносіны да гэтага
Дэкрэту
У пару я радкоў
Змяшчу,
Пра тое,
Спадары,
Ці ўжо, хутчэй,
"пра гэта..."

Пра дармаедаў
Дбае той
Дэкрэт,
Сядзяць што
У службовых
Кабінетах,
Што давялі краіну
Да калапсу,
Тут, нават,
Пасасаць мядзьведзю лапу
Не атрымаецца
У простага грамадства-
Па локаць бо
Адкусіць
Улада лапу.
Мы гэтага чакалі
Разам гвалту?
І колькі яшчэ трэба
Нам дэкрэтаў
На Плошчу
Выйсьці,
Каб змагацца
З тацем гэтым,
Сядзіць ужо
На карку
Год мо дваццаць,
Куражыцца над намі
І, заўважце,
Пры поўным
Раўнадушшы
У грамадстве!
А юбілейны
У дваццаць базавых
Падатак -
То не апошні
Здзек...
Маўчым і дАлей,
Спадарства?
Нравится · Комментарий · Поделиться
Написать комментарий ...

Святлана Софіна
Вчера, в 8:55 · отредактировано ·

Нам хлеба не надо!Работу давай?Нам солнца не нужно!Нам партия светит!