Аўтобус з вязнямі гета затрымаўся ў Менску ў «парадным» заторы

Гараджане спазніліся за дзецьмі ў школы і на трэніроўкі, бясконца чакалі на прыпынках трамваі і парушалі ПДР.

Гісторыі «ахвяр» рэпетыцыі параду ў Менску сабралі журналісты «Еўрарадыё».

Дзіна з хворай нагой і поўнай торбай прадуктаў (не ведае, што дадому яна дабярэцца пасля працы яшчэ не хутка) чакае трамвай на праспекце Машэрава паўтары гадзіны. Побач з ёй на прыпынку мноства пажылых людзей. Але ніхто з вайскоўцаў і міліцыянтаў, прысутных на рэпетыцыі парада, не можа адказаць, калі пройдзе транспарт і колькі яшчэ чакаць:

«Кажуць: «Так, цяпер вось тэхніка пройдзе і пойдуць трамваі». А ў выніку высвятляецца, што ніхто і не збіраўся пускаць трамваі! Таксама незразумела, як тут выклікаць таксі, і дзе яго потым шукаць! І вось, па тры гадзіны людзі дабіраюцца дадому, хоць усё можна было прадумаць і арганізаваць з мінімальнымі стратамі. І галоўнае, што гэта штогод паўтараецца! І самае дзіўнае, што калона праходзіць даслоўна цягам 5-і хвілін. А потым яна стаіць. У выніку трамваі не перашкаджаюць ёй, трамваі на 2,5 гадзіны спыняюць. Калона стаіць, трамваі стаяць, людзі пакутуюць, а дарога вольная».

Карыстальнік сацсеткі Грыша Абрамовіч трапіў у затор на аўтобусе разам з... дваццаццю немцамі...

«Гэта ўдзельнікі мемарыяльнай паездкі ў Трасцянец «Памятаем дзеля агульнаеўрапейскага будучыні». Апроч брытанцаў і немцаў у аўтобусе былі таксама былыя малалетнія вязні гета з Менска. Паездка і мерапрыемствы прымеркаваны да 70-годдзя вызвалення ад фашызму. Натуральна, што ў кожным буйным горадзе ёсць заторы і правядзенне параду - важная частка жыцця нашага горада. Усе, хто знаходзіліся ў аўтобусе, паставіліся з разуменнем да таго, што адбываецца. Я асабіста заняў пазіцыю, якая апраўдвала тое, што адбываецца. Аднак, на будучыню з сумнага досведу ўчорашняга дня і з досведу папярэдніх рэпетыцый, магчыма, усё ж варта разглядаць іншы час для падрыхтоўкі параду?»

Шлях юрыста Дар'і Альперн-Каткоўскай з працы на менскай плошчы Перамогі да школы на Каменнай горцы, дзе вучыцца яе сын, займае звычайна паўтары гадзіны. 4 траўня Дар'я за гадзіну практычна не ад'язджае ад плошчы Перамогі, таму просіць мужа яе падстрахаваць:

«Але муж таксама не паспеў да 18 - час, да якога трэба забіраць дзяцей, таму што рух па ўсім горадзе быў замаруджаны. Таму мы патэлефанавалі ў школу і папрасілі, каб сыну дазволілі пачакаць нас на вахце. І там з ім былі яшчэ дзеці, якія чакалі бацькоў. Але, натуральна, што дзеці былі засмучаныя, што ім даводзіцца чакаць бацькоў. І я таксама была раззлаваць, і скажу, што хоць перыядычна і трапляю ў гэтыя «предпарадные» коркі, такіх у Менску яшчэ не было. Але я наважыла , што злавацца не трэба ўсё ж, высветліла расклад перакрыцця вуліц і адкарэктавала на будучыя дні сваю прысутнасць на працы».

Валерый Руднеў праводзіць у корках блізу 3-х гадзін. І ўключае печку, каб не «закіпець»! Ён едзе з працы з праспекта Дзяржынскага ў раён Зялёнага Луга - есці хочацца:

«Я зразумеў, у чым справа, толькі тады, калі нас пачалі» паварочваць» да опернага. І людзі пачалі псіхаваць: выязджаць на чырвонае святло на «сустрэчную», каб звярнуць на Чычэрына. Я нават відэа запісаў, як адна дама усіх аб'ехала па «сустрэчнай», стала перада мной і «закіпела». Я, каб машына не перагрэліся, уключыў печку на поўную моц - сядзеў-парыўся з адкрытымі вокнамі - печка «шпарыць», на вуліцы горача. Потым нешта ў аўто пачалі адключацца датчыкі АБС... Я з самай раніцы нічога не еў, увесь дзень працаваў, і таму вельмі хацелася дадому. Але калі б у мяне былі здымкі, гэта было б вельмі сумна. Напэўна, я б кінуў дзе-небудзь аўто і кінуўся б у метро. Але ў гадзіну-пік! Я не супраць параду. Але чаму не праводзяць яго рэпетыцыю днём, калі не вельмі шмат машын, ці пасля 19-і, калі ўсе раз'ехаліся?»

А вось Святлана Багданава (ехала з Карла Маркса на Каліноўскага) сустракае ў корках некалькіх сябровак, з якімі даўно не бачылася - паспяваюць і аб сукенках пагаварыць і пра жыццё. Але на трэніроўку дзяўчына ўжо не паспявае:

«Справа ад мяне на Якуба Коласа быў фантан, і я засекла, што ля яго я прастаяла роўна 30 хвілін, наогул без адзінага зруху. Уключаць кандыцыянер я не хацела, таму што ў мяне насмарк, адкрываць вокны не варта было, таму што ўсе загазавана. Я згрызла пакет сушак, якія быў у машыне, выпіла бутэльку «Баржомі», праслухала два альбома Ніка Кейва і альбом INXS, страчыла ў Фэйсбук, але сувязь была дрэнная, таму што ўсе вакол мяне таксама нешта пісалі. Гэта нагадвала масавае культурнае мерапрыемства у адным месцы, калі ўсім няма чаго рабіць, і ўсе выкладалі нейкія фоткі. Але інтэрнэт у заторах - гэта сапраўднае шчасце! Натуральна, што на трэніроўку, а за кожную я выкладаю 250 тысяч, і грошы не вяртаюцца, незалежна ад таго, быў ты ці не, я не патрапіла. Але мне цікава, як хуткія дапамогі праязджаюць па такіх заторах?»

Дарэчы, прэс-сакратар Мінабароны Уладзімір Макараў назваў заторы праз рэпетыцый парада невялікімі нязручнасцямі. Маўляў, ён загадзя папярэджваў усіх, можна і пацярпець.