Як баранавіцкі паліграфіст зрабіў бізнэс на майках і кубках

Павел Дульскі распавёў, як з візітовак і ўлётак «пераключыўся» на кубкі і падушкі.

Паліграфіст Павел Дульскі распавёў intex-press.by, як з візітовак і ўлётак «пераключыўся» на кубкі і падушкі, чаму адмовіўся ад арэнды офіса, праз што з ім лаюцца канкурэнты і якія мінусы працы на сябе.

Працаваць на сябе я хацеў яшчэ падчас вучобы ў тэхналагічным універсітэце, дзе скончыў факультэт выдавецкай справы. Але спачатку я два гады адпрацаваў на прадпрыемстве «Бярозатара», дзе пазнаёміўся са сваёй жонкай. Пасля мы пераехалі ў Менск, я амаль год прапрацаваў у фірме, якая займаецца продажам фарбы. У 2015 годзе, калі знізілася колькасць пакупнікоў, а разам з гэтым паменшыўся і мой заробак, мы з жонкай пераехалі ў Баранавічы.

Знайсці сваю нішу дапамаглі заказчыкі

Яшчэ да пераезду я ведаў, што займуся паліграфічнай дзейнасцю. У Баранавічах аформіў ІП і пачаў з вырабу улётак і візітовак. Праўда, адразу ж справа пайшла не так, як мне хацелася б. Жыхары нашага горада такую прадукцыю, як высветлілася, аддаюць перавагу заказваць у Менску: там цэны крыху ніжэйшыя. Тады я наважыў зрабіць некалькі кубкаў з выявамі, а фатаграфіі новай прадукцыі размясціў у сацыяльнай сетцы. На наступны ж дзень звярнуўся чалавек, які папрасіў зрабіць адразу тры кубкі. Праз дзень - зноў заказ! Было гэта напярэдадні Дня маці. Першую партыю кубкаў «размялі» даслоўна за некалькі дзён.

Наступны «бум» адбыўся бліжэй да Новага года, потым да 14 лютага.

Так, дзякуючы заказчыкам я знайшоў сваю нішу. Цяпер сувенірная прадукцыя - кубкі, майкі, падушкі, бірулькі, запальнічкі з рознымі малюнкамі і надпісамі - гэта мой асноўны заробак. Хоць ад вырабу улётак і візітовак я не адмовіўся.

«Аднойчы папрасілі нецэнзурнае слова надрукаваць»

Спачатку я арандаваў офіс. Але потым, калі давялося некалькі тыдняў праседзець без замоў, ад офіса наважыў адмовіцца. Заробку няма, а арэнду ўсё роўна трэба плаціць. Таму цяпер працую дома, а заказы кліентам разводжу сам. Ёсць замовы - плачу толькі за бензін. Няма замоў - грошай няма, але і выдаткоўваць не трэба.

«Святочная» тэндэнцыя, якую я адзначыў у першыя месяцы работы, захоўваецца на працягу ўжо амаль двух гадоў. Бліжэй да святаў больш зваротаў, пасля святаў - зацішша. Так што мой заробак шмат у чым залежыць ад святаў.

Асноўная маса заказаў на сувенірную прадукцыю паступае да мяне праз інтэрнэт. Узоры сваёй прадукцыі я размясціў у сацыяльных сетках, на сайтах абвестак. Частка кліентаў звяртаецца па параду да сваіх знаёмых ці сяброў, якія калі-небудзь што-небудзь у мяне заказвалі. Ёсць пастаянныя заказчыкі, для якіх я раблю зніжку.

Большасць маіх кліентаў - жанчыны, якія заказваюць сувеніры ў падарунак сваім сябрам і сваякам. Мужчыны рэдка, але таксама прыходзяць. Яны часцей за ўсё заказваюць майкі або піўныя келіхі са смешнымі надпісамі. Быў адзін выпадак, калі мяне папрасілі нецэнзурнае слова на кубку надрукаваць. Надрукаваў. Але звычайна мне трапляюцца выхаваныя кліенты.

Для некаторых я як костка ў горле

З канкурэнтамі, можна сказаць, мне пашанцавала. Яны мне і раней не дапякалі, і цяпер не перашкаджаюць працаваць і зарабляць. Хоць я для некаторых з іх, напэўна, як костка ў горле. Адна з "калегаў", якая пачала працаваць у гэтай сферы да мяне, нават неяк тэлефанавала мне. Абуралася і казала, што пакуль я не з'явіўся «нармальна жыла, спакойна працавала, а цяпер я ў яе кліентаў забіраю». Я адразу зразумеў, што яна мае на ўвазе. Сапраўды, некалькі чалавек, якія заказвалі прадукцыю ў яе, зрабілі выбар на маю карысць. І я ведаю, чаму: людзей прыцягваюць тэрміны маёй працы. У некаторых на заказ сыходзіць некалькі дзён, у мяне ўсё гатова ўжо на наступны дзень. Плюс бясплатная дастаўка ў любы пункт горада.

Я на самой справе стараюся працаваць хутка. І гэта нескладана, бо паліграфія для мяне - не спосаб падпрацоўкі ў вольны ад асноўнай працы час, гэта мой адзіны занятак, якім я зарабляю сабе на жыццё.

Пра планы

Пакуль мяне абсалютна задавальняе мая праца. Мне падабаецца тое, чым я займаюся. І заробленых грошай стае на жыццё. Таму я і далей збіраюся займацца сваёй справай. Бываюць, як, напэўна, ва ўсіх, моманты, калі рабіць наогул нічога не хочацца і душа патрабуе адпачынку. Можна, вядома, сысці ў адпачынак, але ў адпачынку мне, на жаль, адпускных не плацяць, як на звычайным прадпрыемстве. Гэта, бадай, адзіны мінус у працы на сябе.