«Вытрымала паўгода»: Як беларуска працавала асабістай памочніцай алігарха

Працаваць даводзілася больш за 16 гадзін на дзень.

Толькі праз год былая асабістая памочніца беларускага мільянера змагла распавесці аб сваёй працы без слёз. Гэты год яна наведвала псіхатэрапеўта, які шмат дапамог «дараваць і адпусціць».

The Village Беларусь сустрэўся з Юляй і распытаў, што гэта за праца такая — асабістая памочніца алігарха:

Калі я працавала на мільянера, адчувала сябе эквівалентна цэнту

Праца ў цяжкай прамысловасці моцна адбілася на характары майго боса. Цяжкі.

Аб адкрытай вакансіі на пасаду асабістай памочніцы я даведалася на адным з сайтаў пошуку працы. Мне было 26. Патрабавалі мець досвед, веданне англійскай і быць гатовай да ненармаванага працоўнага дня.

Я і дагэтуль не жыла паводле нормаў і правіл, таму адгукнулася на рэзюмэ і паляцела на адпачынак з апошняга заробку.

Тады я яшчэ не ведала, што мяне запросяць на гутарку, што на ўсе пытанні я адкажу правільна (гэта значыць так, як хочуць чуць) і што наступны адпачынак здарыцца толькі пасля звальнення.

На гутарцы ўдакладнілі, ці гатова я стаць бландынкай і зрабіць тату?

- Зраблю імя боса на грудзях.

Мне загадалі змяніць парфуму на непрыкметную, і я выйшла на працу. Асобнага рабочага месца са сталом і кампутарам у опэнспэйсе не знайшлося, бо не шукалі:

- Тваё месца побач з босам.

Ненармаваны працоўны дзень азначае, што ты працуеш не згодна з пазначанай заканадаўствам норме 8 гадзін. Ты працуеш, пакуль твой бос не спіць. І нават калі ён спіць, напрыклад, у самалёце падчас выправы, бо можа прачнуцца ад турбулентнасці і папрасіць цябе праверыць выратавальную камізэльку пад ягоным крэслам. І пад сваім, каб ты магла аддаць яе ў выпадку чаго.

Пасля пералёту, які сушыць скуру, я павінна была купіць крэм і памасажаваць яму твар. Прыемнага мала, але толькі мне.

Я магла б гэтага не рабіць, але ў сшытку назіранняў за босам, які перадаецца ад памочніцы да памочніцы, гэты пункт быў напісаны чырвоным і падкрэслены чырвоным.

Так рабілі, робяць і будуць рабіць, бо ніхто не хоча ведаць, што азначае чырвоны колер назірання.

У выправах я жыла з кіроўцам у адным нумары з двума ложкамі. Вядома, стомлены пасля дарогі, ён увесь час пагражаў выкінуць мяне ў акно, калі я не выключу экран тэлефона, які променем святла прабівае коўдру, парушаючы поўную цемру і адпужваючы ягоны сон.

У гэтых выправах мне не дазвалялі замаўляць сняданак. Калі я падняла гэтае пытанне, бос бясконца здзівіўся, што мне трэба есці, і падняў бровы так, што я больш не падымала гэтае пытанне.

Пакуль пад класічную музыку бос і кіроўца снедалі за швэдскім сталом, я бегла ў найбліжэйшы супермаркет па пітны ёгурт і які-небудзь батончык з паметкай «энэргія на ўвесь дзень».

Кіроўца, толькі аднойчы знаходзячыся ў добрым гуморы, параіў замовіць сняданак самой, разлічваючыся з карткі боса, да якой у мяне прамы доступ. Ён патлумачыў гэта тым, што такія сумы ніяк не адбіваюцца на рахунку.

Але я, самых сумленных правіл, не гатовая была рызыкаваць жыццём дзеля таго, каб наступная памочніца атрымала сшытак са свежай запісам чырвонага колеру: «Не чапай рахунак ні ў якім выпадку».

Я атрымлівала ўдвая больш, чым $500, але і працавала па 16 гадзін на дзень.

За гэты час з чалавека выціскаецца ягоны максімум, бо чалавек — перш за ўсё работнік і спецыяліст. Для асабістага жыцця заставалася 8 гадзін, якія не асабовы памочнік кіраўніка выкарыстоўвае для здаровага сну. Я дзве гадзіны з іх марнавала на дарогу дадому/з дома і на хвіліну званок маме, каб дрыготкім голасам сказаць «так, усё добра, выдатна». Спаць заставалася 5:59, але і ў гэты час мог патэлефанаваць бос. Яму патрэбны быў «поспех» у казіно.

Самае крыўднае, што я не магла нават ставіць на чорнае. Я павінна была проста знаходзіцца побач. Так мы маглі праседзець да чатырох раніцы. Як правіла, на наступны дзень мне не трэба было на працу, але не таму, што ён даваў выходны, а таму што не мог забраць адзіны. Палову нядзелі я проста спала да абеду, аднаўляючыся канчаткова да вячэры.

Я гатовы прызнацца, што цяпер узгадваю гэты час з усмешкай і нават паўтарыла б гэты досвед, але тады мне было не да ўсмешак. Так, перыядычна я смяялася з нясмешных жартаў боса. Такі смех не падаўжае жыццё, затое дапамагае ўтрымацца на працы.

Выправы займалі большую частку месяца, і менавіта там, за мяжой, начальнік мяняўся. Ці, дакладней, дэфармаваўся.

У выправах я павінна была бегаць па крамах у пошуках «той самай» торбы, сукенкі або басаножак для ягонай жонкі. Такія пакупкі — як сурагатнае мацярынства, ты іх ад сэрца адрываеш.

З жонкай мы бачыліся рэдка, але яна здалася мне вельмі адэкватнай жанчынай: не звяртала на мяне ўвагу. Якая розніца, прыгожая ты памочніца або не, калі цябе не існуе?

Ёсць павер'е, што работа ў жаночым калектыве сінхранізуе цыклы. Праца з маім босам сінхранізавала паходы ў прыбіральню, нават калі мне трэба было часцей. Я не магла адлучыцца, калі бос працаваў. Паводле ягонай жалезнай логікі, ты не можаш працаваць менш, чым ён. Я прасілася ў крайніх выпадках і заўсёды чула адно і тое ж: ты цяпер можаш мне спатрэбіцца. Праходзіла яшчэ 20 хвілін у поўнай цішыні. У ёй я чула покліч прыроды, але не магла адгукнуцца.

Досвед працы — гэта калі праз два тыдні я стала прыносіць ягоныя вітаміны не адразу ўсе, а з інтэрвалам 10-15 хвілін і двума шклянкамі вады замест адной. Спасылалася на рэкамендацыі ў інструкцыі.

Бос вельмі педантычна ставіўся да свайго здароўя, пры першых адхіленнях арганізма ад нормы ён дыктаваў мне сімптомы, паводле якіх я павінна была вызначыць, што з ім не так, і запісаць да лекара, які заўсёды казаў, што ўсё ў парадку. Так аднойчы мы выключылі мікраінфаркт.

Здароўе работнікаў бос праматываваў моцна, толькі не зразумела, як ўладзіць гэтае пытанне на заканадаўчым узроўні — за дзень хваробы ў цябе вылічвалі 5% з заробку. Хварэць не хацелася. Аднойчы, у самым пачатку працы, які прыпаў на канец зімы, я дала слабіну і падхапіла нейкі вірус. Мяне выцягнулі з ложка на другі дзень, была важная выправа. Канчаткова ачуняла я толькі праз два месяцы, бо бесперапынны стрэс не спрыяе падвышэнню імунітэту.

Я ведаю людзей, якія марылі трапіць на маё месца і рабілі б усё, што не ўваходзіць у абавязкі, з задавальненнем. Але мае правы — гэта не прыгоннае права. Я атрымала вышэйшую адукацыю і заканчваю другую не для таго, каб цукар у каве размешваць супраць гадзіннай стрэлкі.

Праз паўгода я сказала, што звальняюся, пасля чарговай выправы, прапусціўшы ўсю вясну і усвядоміўшы, што маё асабістае жыццё таксама праходзіць міма.

Назапасілася крыўда, якая не здымаецца рукой, як стомленасць, калі цябе пахвалілі і ты выспалася.

У апошні працоўны дзень бос кінуў мне ў аўто на развітанне мяшок.

«Каб ад працы засталіся прыемныя ўспаміны».

Там была торба за $ 3000. Я яе перапрадала.