Вахтанг Кікабідзэ: Калі СССР распаўся – вельмі ўзрадаваўся, нават стол накрыў

Легендарны актор распавёў пра грузінска-расейскія дачыненні.

Госць «Немцова.Интервью» на «Нямецкай хвалі» - Вахтанг Кікабідзэ, легендарны грузінскі спявак і актор. Быў удзельнікам музычнага калектыву ВІА «Арэра». Найбольшую вядомасць у СССР яму прынеслі ролі ў фільмах Георгія Данелія «Не бядуй», «Міміно». Пасля расейска-грузінскага канфлікту ў 2008 годзе ён адмовіўся ад паездак у Расею.

Вахтанг Кікабідзэ распавёў Жанне Нямцовай аб сваёй радасці ад распаду СССР і аб тым, пры якой умове ён зноў паедзе ў Расею.

- Уладзімір Пуцін шмат разоў казаў пра тое, што распад СССР - гэта найвялікшая геапалітычная катастрофа 20-га стагоддзя. Ці стаў распад Савецкага Саюза катастрофай для Грузіі?

- Так. Усю гэтую крыўду за развал ён (Уладзімір Пуцін. - Рэд.) вызначыў на нас выпусціць. Яшчэ вялікія непрыемнасці ў нас наперадзе, такое ў мяне адчуванне. Як быццам нас хтосьці пракляў, і чым гэта скончыцца - невядома. Калі нас своечасова не прымуць у NATO, Грузія можа знікнуць.

- Калі распаўся Савецкі Саюз, як вы да гэтага паставіліся?

- Вельмі ўзрадаваўся. Нават стол накрыў. Хлопцы сядзелі, гулялі і вельмі моцна напіліся тады, я памятаю. Такія незвычайныя гісторыі распавядалі, усё звязаныя з гэтай падзеяй. Напэўна, калі б ён не распаўся, яны ў жыцці б рота не адкрылі. Гэта, вядома, быў шок, але мы ўжо адчувалі, што гэта павінна адбыцца. Але ўсё адно, калі ты ў гэтым катле варышся ўсё жыццё з дзяцінства, цяжка ўявіць, што такую велізарную махіну можна так разнесці ў пух і прах. Але Расея зноў да гэтага ідзе, па-мойму.

- Вы ў адным з інтэрв'ю казалі аб тым, што ў СССР была духоўнасць. Чаму вы так думаеце?

- Я ненавіджу герб Савецкага Саюза, серп і молат. Гэта ж трэба было, якія мазгі павінны былі быць у нас, каб такі герб краіны прыдумаць. Гэта ўсё было звязанае з, прабачце за выраз, хрэновым жыццём гэтай велізарнай краіны. Але, усё ж людзі адзін аднаго больш паважалі. У той час.

- Чым цяпер?

- Чым цяпер, так. Духоўнасць была. Мы нават не задумваліся, чаму, але мы ведалі, што мы абавязаныя ў гэтай краіне жыць. Але раз, дапусцім, адзін таджык, іншы габрэй, трэці...яны павінны ўсё ж адзін аднаго паважаць. Мы так раслі. Усё астатняе было вельмі дрэнна. Вельмі.

- А вы былі антысаветчыкам? Можна было вас назваць антысаветчыкам?

- Я ніколі ў камсамоле не быў, напрыклад. Я не быў у партыі. Мяне ў 50 гадоў запрасілі ў першы раз, каб я ўступіў у партыю. Я зразумеў, што кудысьці хочуць прызначыць мяне. Я кажу: «Ведаеце, я ў камсамоле не быў. Тэзісы не магу я вучыць, каб уступіць. Ужо стары, я кажу, мне амаль 50 было».

- А як вам удалося пазбегнуць таго, што вы не былі членам камсамолу і сябрам партыі? Бо гэта даволі складана было?

- Так, складана было, вядома. Напрыклад, я неяк чытаў, мне далі пачытаць дасье, якое пра мяне ў КДБ было.

- Што, дарэчы, было пра вас напісана?

- Там было напісана: «Вахтанг Кікабідзэ любіць распавядаць антысавецкія анекдоты».

- Вахтанг Канстанцінавіч, вы загаварылі аб вайне. Сёлета дзесяцігоддзе пяцідзённай вайны з Расеяй. Ці можна было пазбегнуць узброенага канфлікту?

- Нельга, шмат гадоў гэты рэгіён тузалі, білі, стралялі. Гадасці там адбываліся, разумееце? У 35 км ад Тбілісі ў баку гор нацягнуты дрот, а за ім ходзяць расейскія вайскоўцы. Жаўнеры ж ні пры чым. Ім загадваюць, а яны робяць. Кожны месяц гэты дрот перасоўваецца, ідзе такая паўзучая анэксія. Чалавек тут жыве, а за дротам у яго пахаваная жонка. Ён не можа пайсці на магілу, не можа памаліцца ў царкве. Увесь час два-тры чалавекі знікаюць, бо яны нібыта парушылі мяжу. Якую мяжу? Гэта спрадвечная грузінская наша зямля. У тую разборку трапіў Міша Саакашвілі, таму што ён, відаць, паверыў, што, калі мы пачнём абараняцца - нас падтрымаюць.

- Вы думаеце, Грузія можа вярнуць кантроль над тэрыторыяй Абхазіі і Паўднёвай Асеціі? Гэта рэалістычна?

- Я ў свой час у адным інтэрв'ю сказаў: «Калі Уладзімір Пуцін развяжа гэтае пытанне, то яго партрэт у кожным доме будзе вісець».

- То бок, ключ да развязання праблемы ў руках Пуціна.

- У Пуціна, вядома.

- Вы дзесяць гадоў не ездзілі ў Расею. Гэта звязанае з вайной 2008 года. Пры якой умове вы паедзеце ў Расею?

- Я казаў у адным інтэрв'ю, што гатовы прыехаць у Расею, калі гэтыя «баскетбалісты» - Пуцін і Мядзведзеў - сыдуць з палітыкі. Я вельмі люблю гэтую краіну. Там умеюць слухаць песні, глядзець кіно. Я не думаю, што такі ажыятаж будзе вакол мяне праз гэта. Я сказаў, што не хачу гэты ордэн атрымліваць (у 2008 годзе Вахтанг Кікабідзэ адмовіўся ад Ордэна Дружбы. - Рэд.), я адмовіўся. Я заўсёды кажу, што я не магу спяваць чалавеку, які мяне б'е, а я не магу адказаць. Потым вельмі многія мае знаёмыя сказалі: «А што табе, бачыш, усе ездзяць, усе спяваюць». А я не магу. Мне будзе няёмка глядзець дзецям і ўнукам у вочы.

- Кожны чалавек, напэўна, увесь час плануе штосьці ў жыцці і заўсёды думае, што вось яму трэба зрабіць яшчэ штосьці абавязкова ў прафесійным плане або ў асабістым. Што важна для вас зрабіць у вашым жыцці? Дамагчыся, зрабіць?

- Я сканчаю кнігу. У мяне праўнучка ёсць, шэсць гадоў. А мара ў мяне дажыць да таго дня, каб убачыць, што яна выйшла замуж і мне вельмі цікава, за каго яна выйдзе. Вельмі хочацца, каб у Грузіі быў мір. Каб штосьці змянілася ў добры бок і людзі зноў пачалі ставіцца адзін да аднаго так, як яны ставіліся раней.

Каб палітыка не адыгрывала галоўную ролю ў нашым жыцці. Стаміліся людзі вельмі. Таму што Грузія, агулам, добрая краіна і народ добры. Але праз сваю бесшабашнасць яны вельмі многае губляюць у жыцці. Гасцінны народ, прыгожая краіна, добрая зямля, шмат вады. Што яшчэ трэба? Трэба, каб кіравалі ёю добра. І думалі пра людзей, а не пра сябе.