«Купілі лецішча і цяпер муж кожныя выходныя ўвасабляе там свае ідэі»

Лецішча для беларуса - гэта свята ці пакаранне?

Купіць гатовае лецішча і перарабіць пад сябе - гэта складаны занятак або займальны? Чытачка tut.by Ала ў сваёй «Дачнай гісторыі» запэўнівае: муж Уладзімір цяпер кожныя выходныя ўвасабляе свае задумкі - атрымліваецца прыгожа і ў радасць:

«Як цёпла і ўтульна сядзець падчас дажджу каля гарачай печкі. А якую асалоду адчуваеш, сабраўшыся цёплай зорнай ноччу ля мангалу, назіраючы за іскрыстым полымем агню. Раннія світанкі, ранішнюю расу, гронкі вінаграду, вясёлку колераў не ўбачыць той, хто не мае лецішча.

Жаданне набыць загарадны домік з невялікім участкам у нас у сям'і з'явілася, калі мы пабывалі ў гасцях на лецішчы ў сяброў. Фарбы прыроды, дружная кампанія, шчырыя гутаркі каля вогнішча зрабілі сваю справу. І мы таксама захацелі мець райскі куток.

Шукалі мы такі «куток» доўга, зімой. Ехалі да чарговай загараднай хаты і ўбачылі дзіўную прыгажосць: белыя ствалы бяроз, ёлачкі, захутаныя снежнымі шапкамі, стромкія хвоі-волаты. І сярод гэтай некранутай прыроды - рознакаляровыя домікі, пакрытыя «снежнымі» стрэхамі. Участак з невялікім акуратным двухпавярховым дамком, які мы глядзелі, быў на ўскраіне пасёлка, каля лесу. Недалёка ад горада, усяго 15 кіламетраў. І мы прынялі канчатковае рашэнне - купіць гэтае лецішча.

З надыходам вясны выявілі, што не ўсё, што там мелася, нас задавальняла. Хацелася ўсё перарабіць на свой лад, зрабіць наш ўчастак казачным. Пачалі з'яўляцца ідэі перабудовы. Генератарам гэтых ідэй стаў мой муж, ён і займаўся ўвасабленнем іх у жыццё.

Першае, што ён зрабіў, абсталяваў невялікую адкрытую веранду, дзе можна было папіць гарбаты або паабедаць у сямейным коле прама на свежым паветры ў асяроддзі зеляніны вінаграду. Але да нас сталі заязджаць сябры. І для большай кампаніі гэтай веранды аказалася мала. І тады ўзнікла ідэя будаўніцтва альтанкі.

Мой муж адказна падышоў да яе стварэння і задумаў пабудаваць альтанку з элементамі каванай агароджы. Для гэтага ён сам зрабіў тры станкі трубагіба для халоднага кавання, асвоіў некалькі прафесій: бляхара, страхара, столяра-цесляра і нават краўца, бо шторы ён шыў таксама сам.

Нават не верыцца, што былы лётчык грамадзянскай авіяцыі змог гэта ўсё адужаць адзін. У працэсе стварэння паўсталі новыя ідэі: фамільны герб-флюгер, камін-вогнішча пасярод доўгага драўлянага стала, каваныя лаўкі і нават вінаградная лаза ў тэхніцы чаканкі.

Сябры называюць нашу альтанку творам мастацтва. Да таго ж яна вельмі зручная.

У халоднае надвор'е можна грэцца прама не адыходзячы ад стала, любуючыся языкамі полымя.

Уладзімір так увайшоў у азарт, што свае ідэі ён толькі і паспяваў ўвасабляць у жыццё. Усе свае выходныя ён праводзіў на лецішчы, працуючы над яго непаўторнасцю.

Фантан з падсветкай і кругаваротам вады ў стылі альпійскай горкі атрымаўся дзіўнай прыгажосці, асабліва ў цёмны час дня.

І днём і ўначы наш вадаём «ахоўвае» велізарная чарапаха, якая захоўвае ўсярэдзіне «астанкі мінулага» - будаўнічае смецце.

Дарожка з тратуарнай пліткі двухколерная - ужо вельмі мужу хацелася ўнесці піцерскі арнамент, характэрны для любімага горада. На гэтую дарожку пайшло 3500 плітак-цаглінак.

Для ажыццяўлення сваіх вар'яцкіх ідэй Уладзімір абсталяваў рабочую зону каля гаража, задэкараваў яе полікарбанатным жоўтым дахам «хай заўсёды будзе сонца» і «вечназялёнай» дэкаратыўнай сеткай з ліянамі».