«Як мне працаваць, калі медыцына мяне пакалечыла?»

Гісторыі пра «сацыяльную дзяржаву» без цэнзуры.

Выданне compronet.info апублікавала гісторыі людзей, якія звярнуліся ў рэдакцыю з просьбай аб дапамозе, бо страцілі надзею на «справядлівасць» у беларускай дзяржаве.

Алена Хоміч г. Менск:

- Я ўсё жыццё працавала педагогам, навучала дзяцей, імкнучыся ўкласці ў іх усе сілы і веды, якія ў мяне былі. Мне ёсць чым ганарыцца: я суаўтарка і распрацоўшчыца 10-бальнай сістэмы ацэньвання ведаў вучняў, адзіная настаўніца ў краіне, чые дзеці займалі па 50 і больш прызавых месцаў на міжнародных конкурсах (конкурсы «Каласок»). Але што я атрымала наўзамен? Мне супрацьзаконна не прадаўжалі кантракты, бо ў наймальнікаў былі «свае людзі» на маё месца. Барацьба за аднаўленне прывяла мяне да інфаркту мозгу. Мне адмовілі ў шпіталізацыі і ў наданні першай медыцынскай дапамогі, адмовілі ў выдачы бальнічнага ліста, пакінуўшы ні з чым. Я стала інвалідам-вазочнікам. У 2014 г медыкі канчаткова дабілі мяне сваім стаўленнем. Усё скончылася тым, што мне далі трэцюю групу інваліднасці і звольнілі. Зразумела, куды б там ні было ўладкавацца на працу з «воўчым білетам» і інваліднасцю трэцяй групы (хоць мне патрэбная першая) выявілася немагчымым. Давялося жыць на капейкі.

Скардзіцца куды-небудзь бескарысна. Шмат разоў пісала ў пракуратуру, суд, следчы камітэт, адміністрацыю Лукашэнкі і іншыя інстанцыі, але гэта не дало выніку. Я паралізаваная, у мяне па чарзе адмаўляюць органы, а трэцюю групу мне, відавочна, далі для таго, каб я памірала з голаду. Вось такая «падзяка» ад сацыяльна-арыентаванай дзяржавы. У краіне, дзе я пражываю, у мяне няма ніякай надзеі на справядлівасць.

Анжэліка Калатозішвілі г. Слаўгарад, Магілёўскай вобласці:

- У 2012 годзе я звярнулася ў шпіталь са скаргамі на моцныя болі ў нагах. Лячэнне не дапамагала, хадзіць не магла, а бальнічны ліст ніяк не выпісвалі. Мяне даслоўна насілі на руках на працу. У выніку, лекары сваімі масавымі памылкамі давялі мяне да інваліднасці 2-й групы. Праз іх памылку (або халатнасць) мне выдалілі дзетародныя органы, бо чамусьці палічылі, што нібыта гэтым усе мае праблемы развяжуцца. Аднак, пухліна, якая мяне турбуе, была зусім у іншым месцы: у шчытападобнай залозе, але лекараў гэта чамусьці зусім не засмуціла, рэзаць дык рэзаць. Пухліну ў шчытападобнай залозе мне выдалілі. Але паколькі перад гэтым былі выдаленыя дзетародныя органы, у мяне пачаліся ўскладненні і пабочныя захворванні. У іх ліку наймацнейшы астэапароз, наступствам якога сталі пераломы абедзвюх ног і хвароба нырак. Зведаўшы на сабе гэтую вакханалію, я напісала ў Міністэрства аховы здароўя. Адтуль прыехала камісія і навяла парадак -...у мяне забралі першую групу інваліднасці, якую аднавілі толькі пасля маёй заявы прэзідэнту Лукашэнку. Ніхто ні за што не адказвае. Мяне давялі да інваліднасці 1 групы памылкамі ў дыягназах, лекары не прызнаюць сваёй віны і не выплацілі ні капейкі за свае абуральныя памылкі.

Клеапатра Калантай г. Наваполацк, Віцебскай вобласці:

- З 37 гадоў я хварэю на гаймарыт, зрабілі аж 30 аперацый у вобласці твару, але праблема засталася. Медыцына тут такая: адзін не ведае, як лячыць, іншы просіць «пачасаць ручку» за прызнанне мяне непрацаздольнай. А як мне працаваць, калі «медыцына» мяне пакалечыла? Ужо нават кнігу напісала на гэтую тэму.

Меркаванне экспэрта: Яўген Жукаў - юрыст, праваабаронца

- Міністэрства аховы здароўя Беларусі ў асобе МРЭК (медыка-рэабілітацыйнай экспэртнай камісіі) масава здымае групы людзям з інваліднасцю і выдае новыя заключэнні, якія потым немагчыма абскардзіць. Такія выпадкі мне вядомыя ва ўсёй краіне. Пры гэтым сістэма абароны людзей з інваліднасцю не наладжаная належным чынам. Абараніць свае правы ў судзе яны не могуць, бо з такімі пенсіямі судзіцца нерэальна.