Для чаго ў вінных бутэльках робяць увагнутае дно

Традыцыя зарадзілася ў Францыі.

Вы напэўна звярталі ўвагу, што ў вінных бутэльках дно ўвагнутае. Адкуль пайшла гэта традыцыя, для чаго дно ў такіх бутэльках сталі рабіць увагнутым? Давайце паспрабуем разабрацца, піша bigpicture.ru.

Францыя заўсёды лічылася не проста цэнтрам сусветнага вінаробства, але і заканадаўцай правілаў у гэтай галіне. Нядзіўна, што традыцыя надаваць увагнутасць дну віннай бутэлькі таксама пайшла з Францыі. Гэтая ўвагнутасць на дне называлася пунт і служыла для некалькіх мэтаў.

Зручнасць транспартавання

Памятаем з класікі, што мушкецёры не расставаліся з бутэлькай бургундскага, а ў велікасвецкім грамадстве (гэта ўжо пазней) аддавалі перавагу шампанскаму. Кожная мясцовасць славілася сваім віном, а пілі яго не толькі ў Францыі, але і далёка за яе межамі. Французскія віны экспартаваліся па ўсёй Еўропе і нават у далёкую Расею, а пасля і за акіян. Такім чынам, узнікала неабходнасць дастаўкі віна спажыўцам у цэласці і захаванасці.

Сродкамі транспарціроўкі служылі пераважна вазы, калёсы, фургоны і да таго падобнага, а дарогі ў тыя часы былі выбоістымі і трасенне нашмат пераўзыходзіла сучаснае расейскае. Каб дастаўляць сотні і тысячы тузінаў бутэлек без страт, іх трэба было надзейна зафіксаваць. Вось для гэтага і служыў пунт: корак бутэлькі, які выступае, упіралася ў дно папярэдняй бутэлькі, і стваралася даволі нядрэнная фіксацыя, плюс бутэлькі яшчэ перакладалі саломай, каб не пабіліся.

Схаваць наяўнасць асадку

Вінаробы тых часоў яшчэ не валодалі сучаснымі тэхналогіямі, ды і абсталявання ў іх такога не было, так што працэс нараджэння віна ішоў натуральным шляхам, а пабочным следствам гэтага працэсу была вялікая колькасць асадка. Гэта псавала эстэтычнае ўражанне, піць такі асадак, натуральна, нікому не хацелася, роўна як і чакаць, пакуль ён ўляжацца. Пунт выдатна развязваў гэтую праблему: асадак запасіўся і злёгку ўшчыльняўся ў вузкай западзіне вакол выпуклай часткі донца і не трапляў у само віно.

Зручнасць пры вырабе бутэлек

Калі віно з антычных амфар канчаткова перавандравала ў шкляныя бутэлькі, іх вытворчасць стала масавай, але працягвала заставацца ручной. Майстэрні забяспечвалі патрэбы вінаробаў, аднак галоўнай загвоздкай заставалася дно - зрабіць яго ў кожнай бутэлькі без выступаў і швоў, цалкам роўным, было тэхнічна вельмі складана, і тады недахоп ператварылі ў годнасць - пунт. Для ўладальнікаў шынкоў гэта было нават выгадна, бо дазваляла зэканоміць на кліенце, для якога розніца ў ёмістасці бутэлек была непрыкметная.

Але так было ў Францыі, а вось у немцаў, якія лічылі сябе значна больш дасведчанымі шкловыдзімальнікамі, дно ў бутэлек у піку суседзям рабілі роўным. Ды і ў больш паўночных краінах, дзе не было такой развітай культуры вінаробства, а алкаголь хутчэй ставіўся да катэгорыі сівухі, такіх нюансаў, як пунт, у бутэлечнай вытворчасці не назіралася.

Каб шампанскае не стрэліла

Уменне адкрыць бутэльку шампанскага, каб яно не стрэліла і не пралілося, а над горлышком толькі з'явіўся лёгкі дымок, сустракаецца не так часта. А ўсё праз вуглякіслы газ, які запасіцца ў бутэльцы з пеністым віном, ствараючы залішні ціск. Вось тут-то асабліва важная ўстойлівасць бутэлькі, якую як раз і забяспечвае ўвагнутае дно.

І напрыканцы - любімы прыкол Юрыя Нікуліна. Калі застолле было з шампанскім, ён прапаноўваў ахвочым заклад, што вып'е шампанскае з запячатанай бутэлькі. Ахвочыя паспрачацца знаходзіліся заўсёды, а знаходлівы Нікулін проста пераварочваў бутэльку, наліваў у паглыбленне на дне віно з іншай бутэлькі і, такім чынам, заўсёды выйграваў заклад.