Адна з найлепшых марафонак свету: Мне ставала ўсяго, але гэта не значыць, што можна заплюшчыць вочы на тое, што адбываецца

Эмацыйны аповяд Вольгі Мазуронак.

У інтэрв'ю «Прессболу», калі журналіст пацікавіўся ў адной з найлепшых марафонак свету, чэмпіёнкі Еўропы 2018 у лёгкай атлетыцы Вольгі Мазуронак, ці пацярпеў у спартоўкі хтосьці з блізкіх падчас пратэстаў, яна адказала:

- Гэтае пытанне забівае больш за ўсё. Тое ж самае спытаў міністр спорту Сяргей Кавальчук, калі прыйшоў на сустрэчу да лёгкаатлетаў у РЦАП. «У цябе хтосьці пацярпеў? А ты на Акрэсціна была?»

Для мяне гэтыя пытанні гучалі дзіка. Калі там нехта пацярпеў, то гэта мой народ, а не нейкі чужы. Значыць, гэта таксама мае блізкія.

Дарэчы, самае цікавае, што калі міністр прыехаў, ён таксама выступаў супраць гвалту. І пасля таго як спрынтэрка Крысціна Тыманоўская прапанавала стварыць фонд для падтрымкі людзей, якія пацярпелі 9-11 жніўня, Сяргей Міхайлавіч не пярэчыў.

Таму мы без задняй думкі пайшлі фатаграфавацца на фоне нашага спартыўнага комплексу, прычым нават думалі, што і міністр там будзе. Але Кавальчук раптам рэзка кудысьці заспяшаўся і з'ехаў.

Затым арганізаваўся знакаміты ліст спартоўцаў, які я падпісала. У тэксце, на мой погляд, не было ніякага крыміналу. Сутнасць паслання ў простым і зразумелым усім мэсэджы: з людзьмі так абаходзіцца нельга. Збіццё і гвалт - гэта злачынства супраць асобы.

А потым мяне раптам адправяць у войска служыць па-сапраўднаму - з 2012 года супрацоўнічаю са спартовым клубам узброеных сіл паводле кантракту. Наколькі валодаю інфармацыяй, ініцыятыва «адклікання» пайшла ад Мінспорту з матывіроўкай прыкладна такога кшталту: Мазуронак ніякага дачынення да спорту не мае, яе працадаўцам з'яўляецца войска.

Хоць зразумела, што я абараняю спартыўны гонар ўсёй краіны - і тая чакае ад мяне паспяховага выступу на чэмпіянатах Еўропы, свету і Алімпіядах. Але не. Войска, забірайце да сябе і выхоўвайце, «яна дачынення да спорту не мае».

- Колькі страцілі?

- Заробак упаў амаль у пяць разоў. Але рэч нават не ў суме. Проста для таго, каб прафесійна займацца спортам, я павінна быць адпраўленая ў Міністэрства спорту. Спецыялісты зразумеюць: без горных збораў у той жа Кеніі марыць аб добрым выніку на алімпійскім марафоне наіўна...

Скажу шчыра: спачатку думала, проста палохаюць - і неўзабаве ўсё скончыцца. Але потым адзін чалавек, які ведае сітуацыю знутры, а затым яшчэ некалькі сказалі: «Воля, ты дзіўны чалавек. Гэтым людзям твая Алімпіяда па барабану. Не паедзеш на Гульні, скончыш са спортам або будзеш выступаць за іншую краіну, гэта іх наогул не цікавіць»...

Добра, думаю. Няхай так. Але ж зусім неўзабаве надыдзе вясна, калі трэба будзе рыхтавацца не пакладаючы рук да Гульняў. А потым даваць справаздачу за іх, у тым ліку кіраўніку галіны. Што ён будзе казаць? Успамінаць гісторыі, якія распавядаў на сустрэчы з намі пра тое, як бегаў па 100 кіламетраў у берцах? Ну тады, мабыць, яму самому ў Токіё і давядзецца пацвярджаць стаерскія рэкорды...

Ведаеце, які самае раздражняльнае пытанне чую апошнім часам? «Мы ўсе супраць гвалту, ніхто не спрачаецца, але ўсё ж чагосьці вам не стае?»

Ставала ўсяго. Мне ні разу ні ў чым не адмовілі. Ездзіла на ўсе зборы, куды хацела. Гэтага не адняць - дзяржава надавала нам нават занадта шмат увагі. І ў нас ёсць людзі, якія ніколі нічога не здабудуць, але яны таксама ездзяць на ўсе зборы.

Але не ў гэтым жа сутнасць. Няўжо гэта рэальна апраўдаць толькі тым, што ў цябе ўсё добра, а на астатняе можна заплюшчыць вочы?

Усе мы розныя, і ўмець падладзіцца пад любую сітуацыю таксама трэба мець талент. У мяне, дзякуй Богу, такога няма.