Сістэма Лукашэнкі разбураецца

Унутры частак МУС даходзіць да боек.

Інфармацыю з чата Новай Баравой пра тое, як сістэма Лукашэнкі разбураецца на вачах, апублікавалі ў "Фэйсбуку":

– Калі тэзісна, гэта пацвярджае шматлікія разрозненыя паведамлення, якія гуляюць у тэлеграме: карнікі скардзяцца на нялёгкую працу.

1. Там таксама ўсё бурліць, проста гэтага не відаць. Унутры частак даходзіць нават да боек. Ёсць пазіцыя поўных адмарозкаў, якія гатовыя біць, збіваць і нават забіваць, і ёсць пазіцыя тых, хто рэальна не разумее, навошта затрымліваць і чаму б не "даць ім проста хадзіць", узгадніць маршрут і "няхай сабе ходзяць".

2. Яны дзіка стамляюцца. І маральна і фізічна. Здаецца, што ходзім мы, а яны проста перамяшчаюцца на бусах або стаяць. Але насамрэч гэта вымотвае. Асабліва апошнія маршы-бадзялкі, калі каардынатары абсалютна не ведаюць, што будзе далей, працуюць паводле інструкцыі (дзе, каго і як размяшчаць), а пратэстоўцы гэтыя інструкцыі ламаюць. Зноў жа, пры ўсёй іх падрыхтоўцы, калі для нас марш – гэта і стрэс, і зарад энэргіі адначасова, для іх гэта выключна стрэс.

3. Ізаляцыя. Яна ўжо адбываецца. Раней супрацоўнікі рэгулярна фізкультурылі на вуліцы, бегалі, займаліся. Цяпер не.

Дазволілі, прабачце, бухаць у частцы, каб не высоўвацца. Сваякі, сябры, жонкі – там усё таксама вельмі складана. У выніку апынаецца, што ў турме жывуць яны, а не мы. Так, ім за гэта добра плацяць, толькі толку, калі ты ў ізаляцыі, жывеш у доме пад аховай і не можаш спакойна пайсці ў кіно, на шпацыр у парку.

4. Страх. Цяпер выходзяць з уласных дамоў толькі групамі 5-10 чалавек, не ў адзіночку. Раён ля часткі і дамоў патрулююць узмоцненыя нарады 4-5 супрацоўнікаў МУС.

5. Чакаюць. Многія супрацоўнікі акуратна спрабуюць адмаўляцца ад удзелу ў нядзельных мерапрыемствах. Яны не ідуць у відавочны пратэст супраць кіраўніцтва, але і не падтрымліваюць усё, што адбываецца. Чакаюць моманту, калі можна будзе ціха сысці, захаваўшы пенсію, без наступстваў.

6. Кадравы голад. Ён сур'ёзны, хоць бы з той прычыны, што выклікаюць на нядзелю "пенсіянераў" з рэзерву за вельмі добрую плату. Тыя ўпісваюцца, таму што двухтыднёвы заробак за дзень працы – вельмі прывабна.

7. Укід пра паход да дамоў АМАПа на Герояў 120-й дывізіі ўсіх вельмі моцна ўзбудзіў. Гісторыя пра тое, як жонкі цягнулі пакункі з рэчамі з дамоў у частку паблізу (якую абнеслі калючкай), праўдзівая, а значыць быў рэальны страх.

На пытанне, "што рабіць", як ні дзіўна, адказ адзін – прадаўжаць хадзіць. Пакуль мірна, метадычна, актыўна. Проста мы не бачым вынікі "тут і цяпер", ад гэтага можа ўзнікнуць адчуванне апатыі, але яго трэба гнаць. Сістэма разбураецца. Не хутка, але працэс ідзе.