Бітва поглядаў

Мы недаацэньваем ступень знясілення ўлады.

Здавалася б, марш у Курапаты можна было б не разганяць: бо мэтай «тэрарыстаў» і «наркаманаў» у першы дзень лістапада быў не цэнтр Менска і нават не спальныя раёны, а лес на ўскраіне сталіцы. Але тыя, каму «адступаць няма куды», чарговым разам абралі гвалт, піша «Салiдарнасць».

Сапраўды гэта дзіва: хто мог уявіць, што пратэсты супраць фальсіфікацыі вынікаў выбараў будуць доўжыцца ўжо амаль тры месяцы? Што мноства людзей раз за разам будуць рызыкаваць свабодай, здароўем, а то і жыццём, каб прадэманстраваць сваю грамадзянскую пазіцыю? Што медыкі будуць станавіцца ў ланцужкі салідарнасці? Што пенсіянеры будуць ладзіць уласныя маршы?

Склалася дзівосная сітуацыя: кіроўная каманда, маючы ў сваім распараджэнні каласальны рэпрэсіўны механізм, за 85 дзён так і не змагла задушыць пратэст. У сваю чаргу, прыхільнікі перамен не ў стане дамагчыся, каб чалавек, які «наеўся» ўлады, нарэшце ўстаў з-за стала і накіраваўся да выхаду.

Так і стаяць яны насупраць адзін аднаго ў чаканні. Па сутнасці, цяпер ужо многае зводзіцца да таго, хто першы «міргне». Ці дэманстранты стомяцца выходзіць на вуліцы, ці зламаецца дубінка, якой карыстаецца самадзяржаўе...

На першы погляд, у кароткатэрміновай перспектыве незайздросным выглядае становішча пратэстоўцаў. Яны ўперліся ў сцяну амапаўскіх шчытоў, якая стала апошнім, але пакуль дзейсным аргументам дыктатуры.

Фокус у тым, што мы не ведаем рэальнай сітуацыі ва ўладзе. Бачны толькі яе фасад, з якога па краях адколваюцца кавалачкі, але ў цэлым ён яшчэ стаіць. Аднак можна толькі здагадвацца, што напраўду адбываецца ўнутры.

Падзеі апошніх тыдняў становяцца ў ланцужок, які дэманструе, што там абстаноўка далёкая ад паспяховай.

Візіт Аляксандра Лукашэнкі ў СІЗА КДБ быў бы немагчымы, калі б ён думаў, што кантралюе сітуацыю.

Скасаванне ў апошні момант праўладнага мітынгу паказала, што пачынае даваць збоі раней безадмоўны адміністрацыйны рэсурс.

Перастаноўкі ў шэрагах сілавікоў, якіх, паводле афіцыйнай версіі, кінулі на ўмацаванне грамадзянскай адміністрацыі ў рэгіёнах, таксама сведчаць пра тое, што справы ідуць зусім не так, як хацелася б уладам.

Нарэшце, тэрміновае закрыццё мяжы, калі на працягу некалькіх гадзін у Беларусь не пускалі нават яе грамадзян, выявіла, што кіраўніцкія пастановы, відавочна, прымаюцца ў стане афекту: у выніку механізмы выканання загадаў даводзіцца карэктаваць ужо ў працэсе.

Праблемы пратэсту відавочныя. Аднак, магчыма, мы недаацэньваем ступень знясілення ўлады, якая таксама не жалезная. З упэўненасцю можна казаць пра тое, што гэта супрацьстаянне - экзамен на цягавітасць і зацятасць для абодвух бакоў.

...На праўладным мітынгу 16 жніўня Юрый Караеў выказаўся ў тым духу, што мітынгі апанентаў Аляксандра Лукашэнкі працягнуцца не даўжэй, чым «пару тыдняў». Такія на той момант былі чаканні міністра і ўлады. З тых часоў мінула два з паловай месяцы, і Караеў ужо далёка, а пратэсты нікуды не дзеліся.

Кіраўніка МУС дэманстранты ўжо - называйце, як хочаце - адолелі, перацярпелі, вынеслі. І гэта дае асцярожныя падставы для надзеі, што ў галоўнай «бітве поглядаў» прыхільнікі перамен таксама возьмуць верх.