Павел Аракелян: Сістэма пасыплецца і зробіць гэта масава

Гэта ўжо пачынае адбывацца.

Павел Аракелян - менскі музыка і джазмэн «старой школы», які граў з Вольскім яшчэ ў складзе «Крамбамбулі», а пазней граў у калектывах The Outsiders, Speakeasy, адным з самых заўважных беларускіх джазбэндаў Apple Tea і не толькі. Музыка распавёў сайту 34mag.net пра важнасць вулічных канцэртаў, якія цяпер адбываюцца ў Беларусі.

- Складана палічыць, колькі ўсяго канцэртаў далі за гэты час, ужо збіўся з рахунку. Прыкладна 50-60 з хібнасцю 10. Самы першы канцэрт даў у Зялёным Лузе ў сваім двары. У гэты ж дзень апублікаваў фатаграфію з гэтага выступу, а пасля сталі ездзіць, куды паклічуць.

Пры першых канцэртах было пачуццё лёгкай панікі. Людзей вакол катуюць, саджаюць, забіваюць - ніхто не ведае, што з намі будзе. Мы аддавалі сабе справаздачу ў тым, што адбываецца. Стараліся адключыцца ад усяго, наколькі гэта магчыма.

Ад грошай за канцэрты спачатку адмаўляўся у прынцыпе, але потым гэта стала займаць больш часу, чым сам выступ. Наважылі з Лёшам, маім кантрабасістам, што не будзем нічога прасіць, але калі нам нешта даюць - аддаём гэтыя сродкі на дабрачыннасць, за выключэннем нейкіх дробных выдаткаў накшталт бензіну.

З непрыманнем за ўвесь гэты час не сутыкаліся ні разу. Толькі адзін раз нейкі чалавек спрабаваў нешта «замовіць», як быццам ён у рэстарацыі. Гэта было ненавязліва, але яму адразу патлумачылі, што тут музыкі граюць сваю музыку. У астатнім - наогул ніякіх праблем.

Цяпер адзінства адчуваецца не толькі сярод музыкаў, але і сярод усіх беларусаў.

Людзі проста пішуць і клічуць выступіць у сваім двары. Пасля першых трох-чатырох дзён сталі падлучацца і іншыя людзі. Тыя ж Піт Паўлаў і Андрусь Такінданг. А тыдні праз два гэта стала паказчыкам добрага тону. Цяпер ёсць ужо мора музыкаў, паэтаў, лектараў - падключаюцца людзі з розных сфер.

З 9 жніўня я думаў, што магу зрабіць, акрамя хаджэння на нагах. Ці ёсць нешта большае, што я магу зрабіць. І ці то 13, ці то 14 жніўня, калі ўжо стаялі ланцужкі салідарнасці, я зразумеў, што можна паказаць людзям: мы таксама тут. Паехалі з Лёшам, бачылі ланцужок, выходзілі і гралі для іх. Потым, не асабліва задумваючыся, патэлефанаваў Вольскаму - ён адразу пагадзіўся. Заехалі па яго, толькі выйшлі з ягонага дома - убачылі людзей і сыгралі для іх. Паехалі на Лагойскі тракт, сыгралі там. Убачылі людзей ля «Рыгі» - выступілі. І гэтак далей.

Гэта тое, што мы можам зрабіць. Мы не зніжаем шчыльнасць выступаў, бо ў такія часы гэта моцна расслабляе людзей і дае ім глыток свежага паветра. Калі нас просяць кудысьці прыехаць, я разумею, што цяпер мы робім крыху больш, чым проста ходзім на нагах. І трэба рабіць усё, што ў нашых сілах.

Калі чую пра арышты іншых музыкаў, не магу сказаць, што адчуваю яркія эмоцыі. Гэта, вядома, ідыятызм, але ў гэтую сітуацыю трапляюць не толькі музыкі. Я чую і бачу ерась, якая адбываецца. Ніякіх станоўчых пачуццяў яна не выклікае, акрамя таго, што гэта канец. У такіх агоніі і абсурдзе не можа існаваць ніводзін жывы арганізм, а дзяржава - таксама свайго кшталту жывы арганізм.

Заўсёды думаў, што твая асабістая творчасць можа быць па-за палітыкай. Але ты ўсё адно застаешся чалавекам. І асабіста ты можаш быць па-за палітыкай, але ты не можаш быць па-за агульначалавечымі каштоўнасцямі. Я ўважаю фразу «штосьці па-за палітыкай» за праяву лімітавай баязлівасці і слабасці. Проста можна не апраўдвацца, бо прасцей сказаць: «Я баюся».

Што будзе далей? Сістэма пасыплецца і зробіць гэта масава, гэта ўжо пачынае адбывацца. І далей будзе перыяд станаўлення ўзаемадзеяння ўсіх структур грамадства. Мы разумеем, што гэта праца на доўгія гады наперад. Будзем рабіць усё магчымае, каб адбывалася кансалідацыя грамадства на самым базавым узроўні.

Для кожнага артыста павінна стаць правілам добрага тону пару разоў на месяц граць на дабрачынным мерапрыемстве. Не важна: для дзяцей, жывёлін, валацугаў - проста раз на тыдзень трэба збірацца пад гарбатку, абмяркоўваць надзённыя пытанні і расслабляцца. Так і будзе.

Фота: tut.by, Onliner