«COVID-19 у Нью-Ёрку забівае аднаго чалавека кожныя 17 хвілін»

Дзяжурны лекар распавёў пра рэальнасць, ад якой «валасы ўстаюць дыбарам».

Лекарам, што змагаюцца з каранавірусам, цяжка. Але яшчэ цяжэй іх блізкім. Дзяжурны лекар з Нью-Ёрка Майк Мірар распавёў «Новой газете» навіны з перадавой у барацьбе з каранавірусам:

«Адпрацаваў тры дні па 12 гадзін, сёння выходны. Я даўно без будзільніка ўстаю ў шэсць раніцы, і першае, што я ўбачыў, прачнуўшыся, - гэта загаловак у навінах:

«COVID-19 у Нью-Ёрку забівае аднаго чалавека кожныя 17 хвілін».

У Нью-Ёрку да лякарняў падагналі рэфрыжэратары, каб складваць памерлых. Хоць гэта і абсалютны «жах», але з іншага боку - куды іх складваць?

Труп - гэта рэч, што хутка псуецца, для вялікай колькасці патрэбная вялікая лядоўня, так што ўсё лагічна.

Проста ад такой рэальнасці валасы дыбарам устаюць: добра, што я лысы, а то б так і хадзіў, як нацёрты эбанітавай палачкай, з валасамі ўверх.

27 сакавіка ў нашай і яшчэ ў трох суседніх акругах увялі загад губернатара сядзець дома. Я даведаўся пра гэта, калі атрымаў тэрміновы E-mail са шпіталя з пропускам: «прад'яўніка гэтага дакумента - essential emergency personnel (неабходны супрацоўнік неадкладнай службы. - М. М.). Такая папера і пасведчанне асобы дазваляюць праехаць усюды па горадзе бесперашкодна. Праўда, у краму і аптэку можна пакуль выйсці ўсім, але калі вас спыняць, давядзецца растлумачыць мэту свайго выхаду.

У адміністрацыі бальніцы мне распавялі, што ёсць тыя, хто дэзерціраваў, - сышлі з працы з канцамі. Іх няшмат, і я іх не абвінавачваю.

Страшна, вядома. Але як потым у люстэрка-то глядзець? Сярод маіх сяброў такіх няма. Наадварот, тыя, хто вызваліўся ад агляду планавых хворых, патэлефанаваўшы ў адміністрацыю, прапанавалі сябе на любую пазіцыю, дзе цяпер трэба лекар. Пажылыя лекары на пенсіі, дакладна разумеючы, што яны першыя на вылет у гэтай гульні ў «чапаеўца» з вірусам, усталі ў строй на барацьбу з ім.

Карцінка з амерыканскіх сацыяльных сетак часоў барацьбы з каранавірусам. Подпіс: «Калі мяне спыталі, ці магу я, я адказаў так. Калі ты вырашаеш стаць лекарам, ты ўцягваешся. Я даваў клятву. А калі баішся захварэць - лепш не выбірай прафесію лекара. Жамп’ера Жырон, 85 гадоў»

Так атрымалася, што большасць маіх сяброў - лекары самых розных спецыяльнасцяў. Мы ўсе за шмат гадоў прызвычаіліся, што людзі хварэюць, лечацца, выздараўліваюць або паміраюць, для нас гэта звычайная справа. Мы проста робім сваю працу.

Куды цяжэй нашым блізкім.

Я тэлефаную сваёй маме кожны дзень. Яна, закрытая карантынам у кватэры ў Брукліне, чакае званка, але сама не тэлефануе, не жадае турбаваць або адрываць мяне ад працы. Яна кажа бадзёрым голасам: «Мы з татам окей, не хвалюйся!» А як не хвалявацца?!

Як быццам я не чую яе голас: такім кажа прывязаны да крэсла закладнік у паднесены да рота тэлефон.

Добра, што мой тата нічога гэтага не разумее. У яго дэменцыя, для яго ўсё звычайна.

Мая любімая і верная сяброўка - жонка - ператварылася ў працаўніка тылу. Яна за мяне вельмі хвалюецца, цяпер яе праца - чакаць. Я адправіў яе спаць на другі паверх. Усё ж такі менш рызыкі заразіцца. Бо я - у групе рызыкі.

Мой прыход з працы цяпер нагадвае «Пікнік на абочыне» Стругацкіх. Я як сталкер: распранаюся ў гаражы, кідаю чаравікі ў вялікую кардонную скрынку, а адзенне - адразу ў мыццё. І хутка іду ў душ.

Нават мой сабака Сашанька разумее, штосьці тут не так, мабыць, татка прыдумаў нейкі новы рытуал абдымашак і цярпліва сядзіць і чакае каля дзвярэй у ванную, пакуль я не выйду, каб нарэшце зладзіць пяціхвілінку любові і прызнання!

На днях я прачнуўся ўначы і ўбачыў тонкі прамень святла скрозь прачыненыя дзверы. Мая жонка сядзела моўчкі за прыбраным сталом у сталоўцы і глядзела кудысьці ў цемень акна. Яна ў мяне крэмень.

Я падышоў і сказаў: «Ідзі спаць, не хвалюйся, усё будзе добра...»