«Мы ішлі па калідоры, а за намі распылялі раствор для дэзінфекцыі»

Што адбываецца ў інфекцыйнай лякарні ў Віцебску вачыма пацыента на карантыне.

Гісторыя адной віцебскай сям'і, якая перажывае эпідэмію каранавірусу без панікі, але з самаізаляцыяй і карантынам, паведамляе «Радыё Свабода».

«Мы наважыліся самі здаць аналізы, ведаючы сітуацыю ў свеце»

Аляксей Мядзелец з'яўляецца адным з кіраўнікоў прадпрыемства ў Віцебску. У яго з жонкай двое дзяцей, а праца звязаная з паездкамі і стасункамі з людзьмі. Пандэмія каранавірусу закранула і іх сям'ю.

«Гэтая гісторыя пра трох людзей: я - кіраўнік прадпрыемства, мая жонка - кіраўніца аддзела продажаў і яе падпарадкаваная, - кажа Аляксей. - Мы ўсе працуем у адной кампаніі ў Віцебску. І гэта не «Белвест» і не «Чырвоны Кастрычнік». Мы жывем у розных гарадах: мая сям'я ў Віцебску, а дзяўчына ў Наваполацку»

9 сакавіка ўся кампанія адправілася ў камандзіроўку ў Маскву на буйную міжнародную выставу. 14 сакавіка мы вярнуліся ў Беларусь.

«Мы ведалі пра сітуацыю ў свеце і, улічваючы, што ў нас былі кантакты з многімі людзьмі, у тым ліку з замежнікамі, мы наважылі здаць аналізы. На мяжы не было эпідэміялагічнага кантролю, таму мы здалі мазкі ў Віцебску і паехалі дадому. Пазней я яшчэ адвёз дзяўчыну дадому ў Наваполацк, забраўшы з сабой старэйшую дачку.

Мы ўсе дамовіліся прытрымлівацца самаізаляцыі, абмежаваць усе кантакты і заставацца дома, пакуль не будзе вынікаў аналізаў», - кажа Аляксей.

У ноч на 17 сакавіка дзяўчына з Наваполацка патэлефанавала Мядзельцам, бо ёй паведамілі, што яе аналіз станоўчы. Аляксей, ягоная жонка і старэйшая дачка былі прызнаныя кантактнымі асобамі першага ўзроўню і былі адпраўленыя ў інфекцыйную лякарню ў Віцебску.

«Мяне з жонкай і дачкой ізалявалі ў асобным боксе. Малодшая дачка і яе бабуля засталіся ізаляванымі ў кватэры. Захварэлая дзяўчына была змешчаная ў тую ж лякарню асобна, а яе муж і яе дзіця - у суседні бокс, - кажа Аляксей. - Хачу адзначыць, што ніякай «прымусовай шпіталізацыі» не было - усё абмяркоўвалася, прапаноўваліся варыянты, была ўзгодненая працэдура.

Мы дарослыя людзі і добра разумеем, якой рызыку мы нясём для сваякоў і сяброў, асабліва таму, што многія з іх – людзі сталага веку».

«Транспартаванне выглядала як выгнанне прусакоў інсектыцыдамі»

У шпіталі ўсім зрабілі кантрольны аналіз, вынікі былі адмоўнымі. 22 сакавіка сям'ю даставілі ў Віцебскі рэабілітацыйны цэнтр «Крупеніна».

«Для «кантактаў» гэта стандартная практыка. Калі яны прызнаныя бяспечнымі, іх змяшчаюць у карантынныя зоны, каб не займаць спецыяльныя боксы, бо тыя могуць спатрэбіцца рэальным пацыентам, - кажа Аляксей. - У «Крупеніна» 24 сакавіка ўвечары мне стала дрэнна. Тэмпература паднялася да 38,5, і мяне адправілі назад у інфекцыйную лякарню. Там мяне размясцілі ў асобным боксе. Лекары яшчэ раз узялі мазок. Праз два дні вынік быў адмоўным. Выявілася, я проста крыху прастудзіўся. Увечары 27 сакавіка мяне перавялі з новага будынка ў стары і змясцілі ў вялікую сямімесную палату».

Аляксей кажа, што ў інфекцыйнай лякарні іх штодня аглядаў лекар, які вымяраў тэмпературу тры разы на дзень. Дачка дадаткова лячылася ад насмарку і кашлю, якія ў яе былі да кантакту з пацыенткай.

«Усе супрацоўнікі ў лякарні абароненыя, на мой абывацельскі погляд, нядрэнна - адзенне, акуляры, маскі, капелюшы і многае іншае. Штодзённая дэзінфекцыя ўсяго. Нават праход па калідоры пры транспартаванні ў «Крупеніна» выглядаў як выгнанне прусакоў інсектыцыдамі: мы ішлі па калідоры і за намі распылялі раствор для дэзінфекцыі», - жартуе Аляксей.

«Боксы абароненыя перадбокснікамі, дзе супрацоўнікі лякарні правяраюць абарону перад тым, як увайсці да нас, і праводзяць апрацоўку перад выхадам у калідор. Яны таксама пакідаюць ежу, перадачы і паведамляюць аб гэтым праз перагаворную прыладу. Дэзрастворы льюцца ўсюды ракой», - прадаўжае ён, дадаючы, што ніхто не быў з імі ў палаце за ўвесь час.

«Стары будынак - проста кашмар на вуліцы Вязаў»

Уражанні Аляксея ад стасункаў з медперсаналам надзвычай станоўчыя.

«На гэтым фоне стаўленне лекараў проста ідэальнае - і паразмаўляюць, і супакояць, і адкажуць на ўсе пытанні. Кожная сустрэча з лекарам заканчваецца словамі: «Чым магу яшчэ дапамагчы?» Гэта здорава».

Але стаўленне чыноўнікамі ён эмацыйна называе «свінскім».

«Я цяпер чакаю аналізаў, пасля якіх мяне павінны вызваліць. Замест гэтага, яны кажуць раніцай, што мяне зноў пераводзяць у «Крупеніна», і ніхто нічога не тлумачыць, - абураецца Аляксей. - Я пачаў тузаць начальства, і мне сказалі наступнае: «Усе былі так занепакоеныя вашым здароўем і настолькі занятыя вашым лячэннем, што не было дастаткова часу, каб сказаць вам, што 25 сакавіка скончыўся тэрмін вашага карантыну і пачаўся новы 14-дзённы адлік». І ўсё, маўляў, тэрмінова збірайцеся, зараз прыедзе машына. Стаўленне як да быдла».

Аляксей хваліць абсталяванне новага будынка інфекцыйнай лякарні: «і боксы ў парадку, і рамонт не дрэнны, і перагаворныя прылады ў палатах для сувязі з персаналам». З негатыўнага, ён называе дрэнную сантэхніку, танныя краны, якія ледзь працуюць, няма фіранак для душа, усю ванную затапляе, няма люстэркаў.

«Але стары будынак - проста кашмар на вуліцы Вязаў, я нават не магу апісаць яго падрабязна, бо бракуе літаратурных сінонімаў», - кажа ён. У яго акаўнце ў Instagram ёсць маляўнічае відэа пра гэта.

Калега Мядзельцаў з Наваполацка, якая захварэла на каранавірус, ужо атрымала адмоўныя вынікі аналізаў, і яе збіраюцца выпісаць з лякарні.

Увесь гэты час бабуля і малодшая дачка заставаліся ў самаізаляцыі.

«Іх першыя тэсты былі адмоўныя. Прадукты дастаўлялі ім пад дзверы. Яны яшчэ ні разу не выходзілі з кватэры і нікога не пускалі, акрамя супрацоўнікаў санітарнай службы, - тлумачыць Аляксей. - 28-га чысла старэйшая дачка і жонка здалі кантрольны аналіз, яны таксама чакаюць вынікаў»

Як перажыць карантын

«Карантын - гэта свайго кшталту падзея, бо ёсць велізарная колькасць часу, які няма чым заняць, - кажа Аляксей. - Частка часу ідзе на развязанне вытворчых задач на адлегласці. Цяпер амаль увесь офіс працуе дыстанцыйна, таму я асабліва не адрозніваюся ад усіх. Частка часу сыходзіць на фізічныя практыкаванні: трэніроўкі Табата, пешыя шпацыры, а ў санаторыі - бег на балконе. Я на балконе 5-6 кіламетраў набягаў. Палова корпуса насупраць выходзіла паглядзець на такі цуд».

Самым непрыемным на карантыне Аляксей называе чаканне і знаходжанне «ў чатырох сценах».

«Я вельмі таварыскі чалавек, праца звязаная з вялікай колькасцю паездак і сустрэч. Усё жыццё - гэта бесперапынны рух. І раптам усё спынілася. Псіхалагічна гэта пекла. Часам бываюць нават прыступы накшталт клаўстрафобіі - сцены пачынаюць ціснуць на вас», - кажа ён.