«І міністр аховы здароўя хай прыязджае, убачыць, што такое тры гадзіны пад дзвярыма ў лекара!»

Што адбываецца ў менскіх паліклініках у новую хвалю каранавірусу.

Карэспандэнтка «Салiдарнасцi» паглядзела, што адбываецца ў менскіх паліклініках у сезон ВРВІ і новую хвалю каранавірусу.

***

На дзвярах 26-й паліклінікі чорным на белым напісана: з тэмпературай – налева і ў асобны ўваход, усе астатнія, якія хочуць вакцынавацца – да фельчара ў далекарскі кабінет або да любога лекара, што вядзе амбулаторны прыём, на папярэдні агляд. Адначасова ў іншай абвестцы просяць «адмовіцца ад наведвання паліклінікі без крайняй неабходнасці» і нагадваюць пра абавязковы маскавы рэжым.

Наведвальнікі, зрэшты, да папярэджанняў ставяцца без асаблівага піетэту: ледзь ці не кожны другі заходзіць у хол з маскай на падбароддзі і папраўляе яе толькі пасля строгага нагадвання дзяжурнага адміністратара.

У невялікім вестыбюлі каля далекарскага кабінета – вялікая, але дысцыплінаваная чарга блізу 30.

– Няўжо ўсе на вакцынацыю? – удакладняем.

Пажылая жанчына павольна ківае:

– Усе не ўсе, але большасць. Да свайго ўчастковага ж не прабіцца: хто адкрывае бальнічны, хто закрывае, а тут хоць бы ўсе здаровыя.

Да бакавога закутка, куды стрэлачкамі перанакіроўваюць тэмпературных пацыентаў, трэба прабірацца скрозь імправізаваную курыльню.

На другім паверсе ў вузкім калідорчыку месцяцца блізу двух дзясяткаў людзей, і яшчэ напераменку зазіраюць нейкія мімапраходныя наведвальнікі, дарэчы, без масак. І хоць пазначана, што прыём ідзе ў чатырох кабінетах, чарга (дарэчы, яна складаецца пераважна з моладзі і людзей да 40 гадоў) амаль не рухаецца.

– Што ж так доўга, – стомлена ўздыхае адна з дзяўчатаў.

– У адным кабінеце няма нікога, а ў астатніх, напэўна, думаюць: куды нам ужо спяшацца з тэмпературай, усё роўна хварэем.

– Ну, правільна, трэба «памарынаваць» даўжэй, каб сапраўды ўсе заразіліся, – знясілена абураецца яшчэ хтосьці з чаргі.

Прадаўшчыца ў агароднінным шапіку насупраць угаворвае мінакоў:

– Вазьміце гранат, для імунітэту карысна!

– А чаму адразу для імунітэту?

– Ну я ж бачу, што вы з паліклінікі, а цяпер такі час, што здаровым там рабіць няма чаго.

– Як няма чаго, а прышчапіцца?

– «Спадарожнікам» ці што? – грэбліва махае рукой жанчына. – Не ўжо, дзякуй, хай самі прышчапляюцца, мне ехаць з краіны нікуды не трэба, я лепш маскамі затаруся і рукі буду мыць часцей.

***

У 40 паліклініцы недалёка ад рынку Ждановічы сітуацыя цалкам іншая. Тут, як мае быць, на ўваходзе сядзіць у «кавідным» касцюме дзяжурны з тэрмометрам і кантралюе, каб пацыенты з тэмпературай ішлі асобна, праз так званы «чырвоны» ўваход ззаду паліклінікі.

У «тэмпературнай» чарзе ўсяго блізу 15 чалавек і ўсе строга вытрымліваюць сацыяльную дыстанцыю – некалькі пацыентаў, «каб не тоўпіцца», чакаюць на вуліцы, астатнія праз няроўныя прамежкі стаяць унутры. Дыстанцыююцца і пацыенты каля рэгістратуры.

– Так добра, так зручна зрабілі, што можна праз тэлефон рэцэпт замовіць, а потым сам забіраеш або ў паштовую скрыню кінуць, – цешыцца жанчына, якая выходзіць з «чыстага» ўваходу.

У калідоры тэрапеўтычнага аддзялення на першы погляд шматлюдна, але ля кабінета, дзе праходзяць агляды на допуск да вакцынацыі – толькі адна дзяўчына. І гэта крыху дзіўна, паколькі тут у пацыентаў ёсць выбар паміж «Спадарожнікам» і кітайскай вакцынай.

– Так, – пацвярджаюць на наш запыт у кол-цэнтры паліклінікі, – можна прыйсці праз жывую чаргу на агляд і вакцынавацца расейскай або кітайскай вакцынай. І нават калі вы не адносіцеся да раёна абслугоўвання паліклінікі, таксама можна – прыходзьце, рабіце!

***

У 31-й паліклініцы ўсё тая ж схема: тэмпературныя – у асобны ўваход збоку, усе астатнія – на прыём згодна з талонамі. У холе ніхто нават не спрабуе зрабіць выгляд, што тут маскавы рэжым або, скажам, кантроль тэмпературы – ідзі, куды табе трэба.

Каля прышчэпачнага кабінета пуста, але з-за тонкай перагародкі, абцягнутай мыйным матэрыялам, чуваць галасы з «тэмпературнага» прыёму.

– Тут прышчэпкі можна зрабіць? – трохі разгублена пытаецца мужчына гадоў 70.

Следам за ім у калідорчык зазірае спрытная дама крыху маладзейшая:

– Тут, сусед, тут.

– Проста на кабінеце нічога не напісана...

– Ой, ды ў іх вечна нічога не напісана, я пакуль маме сертыфікат пра прышчэпку афармляла, замучылася: бланк браць у адным месцы, плаціць у іншым, атрымліваць у трэцім, і без пашпарта не даюць. Як быццам гэты сертыфікат – каштоўнасць вялікая, і нехта возьме чужы!

З процілеглага боку паліклінікі пяць чалавек у масках шпацыруюць ля асобнага ўваходу.

– Можаце нават не зазіраць, дзяўчына, я вам адсюль скажу – чарга вялікая, чалавек 25–30 дакладна, – папярэджваюць мяне.

А заадно злёгку лаюць лекараў, якія вядуць прыём, маўляў, тыя не спяшаюцца і адпраўляюць пацыентаў па карткі, «хоць там жа напісана, без картак і без талонаў...»

***

У цэнтральнай 2-й паліклініцы парадку больш: акрамя выразна пазначанага асобнага ўваходу для тэмпературных (на вуліцы ля ўваходу нікога няма, унутры – чалавек 15 у масках і шаліках), дзяжурная на першым паверсе не толькі мерае тэмпературу, але і паведамляе пацыентам яе значэнне. А заадно адразу ўдакладняе: хто не на прыём, а хоча проста сёння на вакцынацыю, на трэцім паверсе агляд і прышчэпка.

«Ці можна загадзя запісацца – у нас на сайце альбо праз тэлефон, вунь там на стэндзе, паглядзіце, усё падрабязна распісана. А калі вы не ўпэўненыя, хварэлі ці не, то можна платна здаць аналіз на антыцелы», – рэкламуе дзяўчына айчынную медыцыну.

Тут таксама амаль пуста, сядзіць толькі адна маладая пара:

– Прыйшлі прышчэпку рабіць, а не паглядзелі, што трапляем у перапынак – але ўжо ўсяго паўгадзіны засталося, не ісці ж назад дадому, пачакаем.

– А вам не важна, чым прышчапляцца?

– Хацелася б, вядома, выбіраць, але з чаго – вакцына расейская або кітайская? Pfaiser, з якім пусцяць ва ўсе краіны, у нас усё роўна няма і невядома, ці будзе. А цяпер уздым такі – вунь, у мужа на працы паўаддзела злегла, хто з ВРВІ, хто з «каронай». Ну, мы і пастанавілі не чакаць, а зрабіць хоць бы нешта, пакуль нармальна сябе адчуваем.

...З спартовай цікавасці, вяртаючыся з дзвюма перасадкамі дадому, параўноўваю колькасць людзей у масках у грамадскім транспарце. Ва ўсіх выпадках прыкладна траціна пасажыраў – без масак зусім альбо нядбайна нацягваюць іх з падбароддзя на нос перад уваходам, яшчэ частка закрывае маскай толькі рот. Не вераць нашы людзі ў афіцыйныя лічбы, ох, не вераць.

– Пятнаццаць-дваццаць? А пяцьдзясят не хочаш? Прыязджай да нас у Завадскі раён, пакажу, – прапанавала прыяцелька, пачуўшы пра даволі невялікія чэргі ў паліклініках. – І міністр аховы здароўя хай прыязджае, убачыць, праўда ці фэйк пра тры гадзіны пад дзвярыма ў лекара!