Кантрактнікі штурмуюць Кастраму

Да войска гэта падобна толькі ў надуманых казках прапагандыстаў.

Што мы ўсё пра мобікаў, чмобікаў і іншых раптам мабілізаваных? Моц і слава другога паводле колькасці войска свету заўсёды трымалася на кантрактніках. Ва ўсякім разе, да таго моманту, калі яно раптам апынулася з другога канца. А хто ў гэтым шэрагу апошні, стане вядома бліжэй да дня перамогі. І ніяк гэтае строгае правіла не змяніць. Заўсёды так было. Наўрад ці для хлуса-лузэра з жалезабетоннага бункера хтосьці зробіць сёння выключэнне. З чаго б раптам?

Распачаў нешта барбарскае, дзікае. Сабраў арду. Да войска яна падобная толькі ў надуманых казках прапагандыстаў, якімі вечарамі ўсенародны тэлевізар закалыхвае краіну. Але гэта ўжо не дапамагае. Хто ж яшчэ не бачыў ролік, зняты на палігоне пад Масквой, дзе ўсе гэтыя мобікі раптоўна ўзнялі бунт. Угневаны натоўп акружыў афіцэраў і лае старэйшага з каманды, падпалкоўніка, такім матам, быццам краіна вярнулася ў чапаеўскія часы. Калі на іх самыя простыя пытанні быў усё той жа абкатаны адказ, што нават самага неабходнага для іх няма, а таму трэба ім проста трываць і пакорліва ісці ў зону баявых дзеянняў, уціхамірвальніку проста паказалі бронекамізэльку, якая наскрозь пратыкаецца нават звычайным цвіком, і паслалі візіцёра па самаму кароткаму адрасу.

А на палігон пад Казанню, дзе ў намётавым лагеры без дроў і вады ў лютыя халады, а ў дадатак яшчэ і без гарачай ежы размяшчаўся такі ж кантынгент, неразважліва завітаў з тымі ж ўгаворамі генерал. Угневаны натоўп проста выцягнуў яго з афіцэрскай палаткі і выспяткамі накіраваў яго да выхаду. Адрас, па якім трэба ісці, назвалі той жа. Але гэта былі ўсё тыя ж мобікі. Аднак, нягледзячы на вялікія страты, ёсць у бункерных палкаводцаў яшчэ і іншыя войскі.

Такім чынам, кантрактнікі. Не заўсёды яны на перадавой. Нават на гэтай лютай і да крайнасці дзіўнай вайне здараюцца раптоўныя паўзы і перапынкі. Не з дабрыні начальства і не ў якасці ўзнагароды за стараннасць. Вось сяржанта Стасіка Іоніна, гранатамётчыка паводле пасады і, натуральна, кантрактніка, які выконваў свае службовыя абавязкі пад Луганскам і Херсонам, яшчэ ў канцы верасня раптам трэснула. У выніку - раненне ў абедзве нагі, а ў дадатак яшчэ і кантузія. Далей звычайная гісторыя - шпіталь, рэабілітацыя і нават спатканне з сям'ёй.

Ёсць у Свярдлоўскай вобласці такі горад з далікатным імем Азбест. Вось там яны ўсё і жывуць - жонка з дзіцем, бацькі. Там жа дваццаць тры гады таму з'явіўся на свет і маленькі Стасік. Хлопчык рос смелым, кемлівым. І быў на здзіўленне выхаваным. На вузкіх дваровых сцежках заўсёды дарослым саступаў дарогу. А стаў у дадатак яшчэ і абаронцам усімі пакрыўджанай радзімы. Суседзі нарадавацца не маглі. Але не паспелі нават выказаць бязмерную падзяку за такі ўдалы жыццёвы выбар. Спазніліся. Адважны ваяр атрымаў прадпісанне і родны горад у спешцы пакінуў. Пасля ранення яму неабходна было прыйсці ў частку, размешчаную ў Кастраме, і там чакаць псіхіятрычнай экспэртызы, якая высветліць, ці прыдатны кантрактнік да далейшай вайсковай службы.

І вось тут ён трапіў у пастку. У казарме было шмат такіх жа небаракаў. І ўсе чакалі. А ніякай экспэртызы не было і ў планах. І ніхто ні пра што не ведаў. Ніякага намеру тут няма. Проста звычайны вэрхал эпохі вялікага Пуціна. Краіна да такога стану даўно звыкла. І шмат каму гэта ані не перашкаджала. Сабраныя ў Кастраме вайскоўцы былі нікому непатрэбныя. Яны сноўдаліся без справы. Жлукцілі. І цярпліва чакалі невядома чаго.

А сяржант Стасік тым часам недзе вычытаў, што звычайная сталоўка паблізу, якая вечарамі ўдае з сябе начны клуб, у гонар дня народнай еднасці абавязваецца працаваць да пяці гадзін раніцы. Чаму б не пагуляць? Не мадзець жа ад нуды і невядомасці ў абрыдлай казарме. І ўвогуле, пра што тут разважаць? Сунуў у кішэню на ўсякі выпадак здабытую дзесьці ракетніцу з дурным назовам «сігнал паляўнічага» і ўзяў выразны курс на ўстанову, якая ў дадатак і названая была ў духу часу - «Палігон».

Фэйс-кантроль прайшоў без перашкод. Установа была ўжо перапоўненая. Быццам сотні дзве з паловай адпачывальнікаў і танцораў. Хлопец упісаўся ў агульную масу лёгка. Узяў на грудзі адпаведна. Знайшоў дзяўчыну. Пусціўся ў скокі. Але тут нехта яго штурхнуў. Потым нехта закрануў партнёрку з танцаў. Не сустрэўшы належнага стаўлення да свайго статусу абаронцы радзімы, Стасік не стрываў і саўгануў крыўдзіцелю. Той адказаў адпаведна. Падаспелі іншыя, і ўсё вакол завыла і закруцілася.

І тады кантрактнік выхапіў ракетніцу з дурным назовам і шарахнуў проста ў столь. Жанчыны завішчалі. А ракета нібы прыліпла да столі. Пластыкавая ашалёўка ўстановы ўспыхнула імгненна. Выйсці адтуль такой колькасці людзей, ды яшчэ праз турнікет, было няпроста. З розных справаздач колькасць загінулых - ці то трынаццаць, ці то пятнаццаць чалавек. Затое пахаванне ахвяр разборкі былі прызначаныя на той самы духападымальны дзень народнага адзінства. А як жа інакш - уласнік установы дэпутат абласной думы ад партыі «Адзіная Расія». Стараннямі правадыра і бацькоў горада патрыятызм у краіне і Кастраме проста зашкальвае.

Яны яшчэ вераць, што ўсё абыдзецца. Абураныя чмобікі пакрычаць, пабунтуюць і супакояцца. Новыя хвалі мабілізаваных пакорліва пройдуць на змену мобікам выматаным і са страчанай надзеяй. Недаабвешчаная вайна, якой няма канца, прадоўжыцца. У такой вайне галоўнае для яе арганізатараў - не ўзяць нейкі горад ці проста рушыць наперад. Самае важнае - напаскудзіць суседзям, блізкім і далёкім. Каб усе памяталі і баяліся. А якія зверствы і дзікасці пры гэтым давядзецца перажыць людзям, колькі загіне сваіх і чужых, колькі будзе скалечаных і бяздольных, не мае ніякага значэння. Толькі б усё працягвалася, толькі б не было перамен.

Такая вайна абавязкова будзе пашырацца, каб няўзнак перарасці ў сусветную. А пры цяперашніх магчымасцях - гэта ўсяго толькі пытанне часу. Вось ужо і ў Польшчу прыляцела першая ластаўка. У час нябачанага раней маштабамі ракетнага абстрэлу ўкраінскіх гарадоў ужо і на сумежнай тэрыторыі Люблінскага ваяводства прагрымелі выбухі. У вёсцы Пшаводаў недалёка ад мяжы загінулі двое мясцовых жыхароў - сушылі збожжа ўраджаю гэтага года. Ужо працуе спецыяльная камісія. Экспэрты спрабуюць устанавіць, хто за гэта павінен адказаць. Вядома, іх выснова не прымусіць сябе доўга чакаць. Вось толькі ці стане ад гэтага лягчэй?

З нашага не такога ўжо далёкага мінулага, з цемры, якая раптам згусцілася, ужо выплыла і выразна азначылася ўсё тое ж праклятае пытанне.

Пшаводаў - гэта яшчэ не Гляйвіц?

Уладзімір Халіп, адмыслова для Charter97.org

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com