«Гэта значыць на Мальдывы за твой кошт я не еду, атрымліваецца?»

Беларуска распавяла пра досвед у бацькоўскім камітэце дзіцячага садка.

Бацькоўскі камітэт закліканы аблегчыць жыццё бацькоў, але часам паміж бацькамі і «камітэтчыкамі» ўзнікае канфрантацыя.

Случчанка расказала праекту Lampa аб сваім досведзе ў бацькоўскім камітэце дзіцячага садка:

- Гэта мой першы досвед, і скажу дакладна, што ён жа і апошні. Калі выбіралі «ахвяр» на гэтую пасаду, я была на працы, а потым з усмешкай выхавацеля мяне радасна апавясцілі, што я буду знаходзіцца ў камітэце. Вось менавіта з гэтага моманту якасць майго жыцця пагоршылася.

Пастаянныя прыніжэнні і беганіна за дарослымі людзьмі, нагадванне, што трэба здаць на падарункі, на цвікі, на заплечнікі для змены, на Дзень настаўніка, квартальныя ўзносы і гэтак далей. Часам хочацца проста плакаць, калі пішаш паведамленні бацькам, што заўтра апошні дзень збору, а чалавек чытае паведамленне і спецыяльна потым ігнаруе. Пішаш яшчэ раз, яшчэ раз, яшчэ раз, а чалавек заходзіць у сетку, але не адказвае. Потым даводзіцца закладваць сваімі грашыма, бо нельга падвесці.

Добра, калі адзін чалавек, а калі паўгрупы? Узяць з чалавека па 10 рублёў - гэта няшмат, а закласці за 10-х чалавек самой - сума нармальная.

Я страшэнна стамілася ад гэтых прыніжэнняў. Просіш людзей, каб здалі на патрэбы садка роўна тую суму, якая адведзеная, і не больш, але не. Знойдзецца чалавек, які скіне на 62 капейкі больш праз няўважлівасць, а потым дапіша: «Я перавяла больш грошай, чым трэба, таму адкладзіце мне гэтую суму на наступны ўзнос які-небудзь». І я такая пра сябе: «Сур'ёзна? 62 капейкі я павінна захоўваць і памятаць, што ты пераказала мне больш? Гэта жарт? Г.зн. на Мальдывы за твой кошт я не еду, атрымліваецца?».

У маёй дачкі ў групе няма маламаёмасных або якія жывуць у нястачы - усе сем'і добрыя і група таксама, але прынцыповасць і безадказнасць некаторых мам мяне прыводзіць у жах. Дарэчы, з чатырох чалавек у камітэце, як вы зразумелі, бегаю толькі адна я. Як быццам у мяне больш няма ні працы, ні клопатаў, а толькі камітэт - мой сэнс жыцця.

Крыўдна да слёз, калі пішаш бацькам, што «выхавальнік прасіла купіць дзецям цацачную дошку для мелу», напрыклад. У адказ атрымліваеш 100 рэкамендацый, дзе танней, і самае цікавае, што ўсе іх кропкі знаходзяцца ў розных канцах горада. Па іх логіцы я павінна пачаць маршрут з «Цукровага» да льнозавода, праз 11-е мястэчка, каб зэканоміць капейкі.

Ёсць бацькі, якія робяць з мухі слана. Гаворыцца, што трэба набыць цацкі і спіс ад выхавацеля. Пачынаецца ў чаце пекла: А чаму пазлы драўляныя менавіта? Пластыкавыя лепш і больш надзейна!». Іншая піша: «А я думаю, што дрэва больш экалагічнае і няма таксінаў!». Трэцяя: «А я таксама за пластык асабіста. У нас, у Джорджа, усе пазлы з пластыка дома і нічога - жывы». Адчуванне, што людзям проста няма чым заняцца.

Абмеркаванне па ўсякім глупстве, якое нават не вартае разважання, адбываецца штодня. Ідэі бацькоў мяне забіваюць проста, і я разумею, што мая энэргія высмоктваецца імі. Я ведаю па аповедах, што гэта было заўсёды і ва ўсіх, хто праходзіў такую школу жыцця «бацькоўскі камітэт». Ёсць бацькі ўдзячныя, якія за кожны збор скажуць: «Дзякуй, што вы гэтым займаецеся». Але гэта толькі 3 чалавекі з 20-ці.

Дзяўчынкі, гэта крык душы. Не ўступайце ў гэта пекла, нават калі вам прыставяць пісталет да галавы. Яно наогул не вартае таго! Мала таго, што ўвесь час будзеце закладваць свае грошы (немалыя прычым), потым па некалькі месяцаў вам іх будуць вяртаць, плюс расхістаеце свае нервы цалкам.