Беларускія добраахвотнікі ажаніліся ва Украіне, якая ваюе

Яны з'яўляюцца добраахвотнікамі батальёна Кастуся Каліноўскага.

Увечары 26 лютага львоўскі чыгуначны вакзал быў запоўнены людзьмі. Вераніка Яновіч і Аляксей Лазараў ішлі да перона. У адрозненне ад большасці пасажыраў, якія, ратуючыся ад танкаў і выбухаў, спяшаліся ў Львоў, маладзёны рухаліся ў зваротным напрамку: ім трэба было ў Кіеў. Тут маладзёны запісаліся ў добраахвотнікі беларускага батальёна Кастуся Каліноўскага, а тыдзень таму яшчэ і звянчаліся. Пра вайну і каханне з імі пагутарыла zerkalo.io.

Батальён Кастуся Каліноўскага - падраздзяленне беларускіх добраахвотнікаў, якія ваююць на баку Украіны. Іх корпус знаходзіцца ў Кіеве, тут Вераніка і Аляксей трэці тыдзень. Яна - валанцёрка, «сочыць, каб усе былі абутыя, апранутыя», ён рыхтуецца да баявых дзеянняў. Жывуць яны разам, але часу пабыць побач у пары зараз няшмат: выходных на вайне не бывае. У «бясконца доўгім 24 лютага» вечар, калі яны знайшлі час, каб удваіх патрапіць на інтэрв'ю, хутчэй выключэнне, чым правіла. Калі мы спрабуем зтэлефанавацца, у хлопцаў увесь час вісне інтэрнэт, званкі ў Telegram не праходзяць – выратаваў Zoom. Маем зносіны без відэа, голас у хлопцаў бадзёры. Пачынаем, вядома ж, з заручынаў і вяселля.

- Першапачаткова прапанову рукі і сэрца мне зрабіла Вераніка. Мы былі ў Тбілісі, выпілі грузінскага віна, і яна прапанавала пажаніцца, - кажа Аляксей, а Вераніка ўдакладняе: да яе ўчынку хлопец паставіўся не вельмі сур'ёзна. І ўсё ж на вясну яны запланавалі вяселле.

- Гэта было яшчэ да вайны. Пазней, калі мы ўжо ехалі са Львова ў Кіеў, я апусціўся перад Веранікай на калена і сам прапанаваў ёй выйсці за мяне замуж, - слова зноў за Лёшам. - Тады ж я ёй і сказаў: хацелі ажаніцца вясной, значыць, зробім, і ніякі Пуцін не зможа парушыць нашы планы. Пачуўшы аб гэтай ідэі, камандзіры батальёна дапамаглі знайсці грэка-каталіцкую царкву, дзе мы і звянчаліся.

Да шлюбу маладыя некалькі разоў размаўлялі ў Zoom са святаром, распавядалі, пра сур'ёзнасць сваіх намераў і чаму наважылі пажаніцца. Сама цырымонія прайшла максімальна проста: у форме і з пярсцёнкамі, якія пары падарыў святар. Самі маладыя купіць іх не змаглі: у горадзе, дзе абвешчана ваеннае становішча, жартуюць, «не да ювеліркі».

- Дату вяселля мы таксама не выбіралі, зыходзілі з магчымасцяў капелана, - падключаецца да гутаркі Вераніка. - З нашага лагера да царквы ехалі ваенна-вясельным картэжам: на баявых машынах, на якіх перасоўваемся па горадзе. Пасля шлюбу ў нас быў маленькі фуршэт з таварышамі па службе, а потым нам дазволілі зладзіць сабе мядовы дзень. Раніцай у панядзелак мы ўжо вярнуліся ў лагер.

- Чаму вы ўсё ж наважыліся на вяселле?

- Цяпер ва Украіне нямала вяселляў. Калі вакол адбываецца столькі жудаснага, балючага і несправядлівага, а такія рэчы натхняюць, бо, нягледзячы на выбухі і смерць, раптам з'яўляецца тое, што ствараецца, а не разбураецца, - разважае Вераніка. - А яшчэ тут усе ў нейкім сэнсе думаюць пра смерць, пра тое, што з табой гэта можа адбыцца. Ніхто не ведае, што будзе заўтра, праз тыдзень. Дык чаму б і не ажаніцца зараз.

- Тым больш, калі любіш чалавека, - кажа Аляксей. - Ды і для тых, хто верыць у Бога, шлюб - магчымасць апынуцца ў раі ў адным месцы.

«Яшчэ да вайны мы з Веранікай абмяркоўвалі, калі Расея нападзе, я пайду ваяваць»

Вераніцы 25 гадоў. У жыцці да вайны яна была фрылансерам, займалася дызайнам сайтаў. Аляксей - інжынер-праграміст, яму 23 гады. Абодва актыўна ўдзельнічалі ў палітычным жыцці Беларусі. У 2019-м, напрыклад, падчас парламенцкіх выбараў Лёша стаў адным з самых маладых кандыдатаў у дэпутаты. Праз актывізм маладыя і пазнаёміліся. У траўні 2021-га сталі сустракацца.

- Увосень 2021-га, калі ў Беларусі пачаліся рэпрэсіі ў дачыненні да НДА і да людзей з арганізацыі, з якой супрацоўнічала, прыйшлі, я наважыла не чакаць сілавікоў у госці і ў верасні пакінула краіну, - распавядае Вераніка, як апынулася ў Тбілісі. — Праз тры тыдні туды ж прыляцеў і Лёша.

- У Менску я сумаваў без Веранікі, і ёй у Грузіі адной было цяжка. Я разумеў: у Беларусі ўвесь рух заціх. Рабіць тут няма чаго. Ды і мне важней было знаходзіцца побач са сваёй дзяўчынай, - кажа хлопец. - Праца дазваляла: пяць гадоў я займаюся распрацоўкай мабільных праграм. Перад вайной, дарэчы, я ўдала мінуў гутарку ў амерыканскі стартап і з 1 сакавіка павінен быў далучыцца да каманды. Цяпер усё гэта прыйшлося адкласці.

У студзені 2022-га з Грузіі пара пераехала ў Львоў - горад, які вельмі падабаецца Лёшы. Арандавалі мілую кватэру, уладкоўваліся, куплялі тэхніку. Вераніка сабрала «склад прадуктаў на выпадак вайны». Гэтыя запасы ў выніку ім так і не спатрэбіліся.

- Яшчэ да ўсяго мы з Веранікай абмяркоўвалі, калі Расея нападзе, я пайду ваяваць. Я стаміўся ад таго, што мы, беларусы, увесь час збягаем. Я думаю, Украіна свабодная краіна і вартая сваёй дзяржавы. І зараз беларусы павінны дапамагчы ўкраінцам абараніць сваю свабоду, — разважае Аляксей і зазначае: ён не хоча, каб «расейскі свет» прасоўваўся на Захад». - Ва Украіне зараз вырашаецца шмат, гэта гістарычны момант, таму маё месца тут. Так было і ў Беларусі ў 2020-м, але, у адрозненне ад нас, безабаронных, ва ўкраінцаў ёсць зброя, бязмежная смеласць. Ды і ваююць яны як львы. У той самы час некаторыя беларусы, якія ў даваенных гутарках абяцалі абараняць Украіну, сталі выязджаць з краіны. Для мяне гэта дзіўна.

Аляксей пайшоў іншым шляхам. Яшчэ 24 лютага яны з сябрам хацелі патрапіць у львоўскую тэрытарыяльную абарону, але ахвочы было столькі, што перад маладымі людзьмі выстраілася вялізная чарга. Як варыянт ім прапанавалі запісацца ў войска. Паралельна хлопцы даведаліся, што ў Кіеве арганізавалі корпус беларускіх добраахвотнікаў - батальён Кастуся Каліноўскага, і наважылі: трэба ехаць туды. Да цягніка заставалася блізу гадзіна. За гэтыя 60 хвілін Вераніцы трэба было вызначыцца, ці едзе яна з Лёшам.

- Сітуацыя стрэсавая, плюс я была дэзарыентаваная. Нешта вырашаць было складана, але яшчэ раней мы дамаўляліся: на вайне мы каманда і не падзяляемся. Так і зрабілі, - тлумачыць свой выбар дзяўчына.

— Вы не адгаворвалі Лёшу ад ідэі ваяваць?

- Калі я нешта вырашыў і ў гэтым упэўнены, то пераконваць мяне бескарысна, - пытанне жонцы перахапляе муж. - Я ненастойліва сказаў Вераніцы: можаш застацца, у цябе ёсць кватэра ў Львове. Яна адказала, што паедзе са мною. Першапачаткова, праўда, мы не ведалі, ці возьмуць яе ў батальён, таму на першую сустрэчу з камандзірамі я паехаў сам, а яна засталася ў сябра. У час гутаркі мне паведамілі: падраздзяленне расце, таму праца знайшлася і для Веранікі.

«Я думаю, тое, што робім мы з Лёша, - гэта правільна»

Цяпер Вераніка займаецца арганізацыйнымі пытаннямі ў тыле, а Аляксей, у якога за плячыма паўгода ў беларускім войску і нуль палявога досведу, рыхтуецца да баявых дзеянняў.

- З нас робяць дастаткова прафесійнае падраздзяленне, якое магло б эфектыўна выконваць заданні і не стаць мясам, - кажа ён. - Забяспечваюць нас таксама максімальна добра.

- Як вам, чалавеку мірнай прафесіі, трымаць аўтамат?

- Нармальна, ёсць ідэя і рэчы, за якія варта змагацца, - адказвае Аляксей.

- Вераніка, як гэта жыць і разумець, што твой каханы чалавек хутка апынецца ў баі?

- Ёсць просты выраз - так склаўся лёс. Я думаю, тое, што робім мы з Лёшам, - гэта правільна. Кожны з нас укладвае, колькі можа, каб перамагчы дыктатарскія рэжымы ў Расеі і Беларусі. Я не ведаю, выжывем мы ці не, але Украіна ў любым выпадку пераможа, - разважае Вераніка і не хавае: першапачаткова, ад думак, што ты на вайне, было складана. - Але, калі я з гэтым змірылася, цяжар сышоў. Цяпер у мяне ёсць адчуванне, што я на сваім месцы. І нават, калі здарыцца нешта дрэннае, для нас з Лёшам важна, што мы былі добрымі людзьмі і ўсё рабілі правільна.

- Як вы ўяўляеце перамогу?

- У мяне на гэтае пытанне ёсць просты адказ: летам мы паедзем адпачываць у Адэсу, - агучвае сваю версію Вераніка.

- А марыце зараз пра што?

- Жыць доўга і шчасліва ў свабоднай краіне, пабудаваць свой дом, - адказвае Лёша.

А Вераніка дапаўняе:

— А яшчэ абмяркоўваем, што ў нашай будучай хаце абавязкова павінна быць бамбасховішча.