Беларус 20 гадоў жыве ў Нямеччыны, але не хоча нямецкага пашпарта

Чаму?

У канцы лістапада здарылася рэзанансная гісторыя: Літва анулявала ВНЖ і выслала з краіны беларуса, які 17 гадоў жыў і працаваў у гэтай краіне. У імігранцкіх чатах многія дзівіліся: чаму б пасля столькіх гадоў жыцця за мяжой не атрымаць замежны пашпарт? Хутчэй за ўсё, ён засцерагаў бы чалавека ад такой сітуацыі. «Люстэрка» паразмаўляла з беларусам, які 20 гадоў жыве ў Нямеччыне і не хоча мяняць «слабы» айчынны пашпарт на «моцны» нямецкі.

42-гадовы Антон пераехаў у Нямеччыну 20 гадоў таму. Тут ён адвучыўся ў мясцовым універсітэце, уладкаваўся на працу – інжынерам у аўтамабільную сферу.

– Абзавёўся сям'ёй і жыллём. Першыя гадоў пяць-шэсць жыў на падставе часовага віду на жыхарства, а потым атрымаў сталы ВНЖ, – апавядае ён.

Сталы від на жыхарства ў Нямеччыны не абмежаваны ў часе – яго не трэба прадаўжаць і можна атрымаць пасля пяці гадоў пражывання ў краіне, пацвердзіўшы пэўны ўзровень сваіх прыбыткаў і веданне нямецкай мовы. Пасля многіх гадоў жыцця і працы ў Нямеччыне Антон мог бы атрымаць і нямецкае грамадзянства. Але гэтага рабіць ён не хоча і мяркуе, што пашпарт Беларусі зручны для яго.

– Нямецкія законы не дазваляюць мець два грамадзянствы, а беларускае страчваць я не хачу, – тлумачыць мужчына. – Пашпарт Нямеччыны быў бы патрэбны, калі б я часта выязджаў за межы Шэнгенскай зоны, але я гэтага не раблю. Унутры «шэнгену» перасоўваюся без якіх-небудзь абмежаванняў. Да таго ж я езджу ў Беларусь – як мінімум раз на год. Без беларускага пашпарта давялося б стала афармляць візы.

У Беларусі ў Антона жыве маці, і яна, паводле ягоных словаў, была б рэзка супраць, калі б ён стаў грамадзянінам Нямеччыны.

– Мае бацькі вельмі цяжка перажывалі мой ад'езд, – успамінае інжынер. – Я адзінае дзіця ў сям'і, і яны меркавалі, што я іх кінуў. Апалчыліся супраць усяго нямецкага. Думаюць, што Нямеччына – зло. Я спрабаваў нешта расказваць, тлумачыць – бескарысна. Сын – немец? Для мамы гэта стала б канцом свету.

Забарона на выдачу пашпартоў і іншых дакументаў у беларускіх амбасадах Антона не палохае. Мяркуе, што спакойна зможа патрапіць у Беларусь, калі ў гэтым будзе патрэба.

– Падзеі апошніх гадоў не паўплывалі на маю пастанову заставацца грамадзянінам Беларусі, – разважае ён. – Для мяне пашпарт – проста фармальны дакумент, які не паказвае маё стаўленне да той ці іншай дзяржавы. Мне зручней цяпер з беларускім. Ён ніколі не ствараў мне ў Нямеччыне вялікіх праблемаў.

Суразмоўца ўзгадвае два выпадкі за 20 гадоў жыцця ў еўрапейскай краіне, калі ягонае беларускае паходжанне выклікала некаторыя складанасці.

– Наша кампанія працавала з ваеннай замовай, і мяне да гэтага праекта, як замежніка, не дапусцілі. Але гэта было шмат гадоў таму, – адзначае Антон. – Яшчэ адзін выпадак быў летась. Краіны ЕЗ пачалі ўводзіць санкцыі – і ў расейцаў, і ў беларусаў нямецкія банкі папрасілі пацвердзіць ВНЖ. Кліентам банка я быў даўно. Кіраўнік філіяла нават гаварыў мне, што ў мяне ў банку добрая рэпутацыя – надзейны кліент з прыстойнай сумай на рахунку. Адправіў у банк усе патрэбныя дакументы. Праз некалькі месяцаў прыходзіць ліст: банк скасоўвае кантракт са мной. Спрабаваў высветліць прычыну – ніхто нічога не растлумачыў. Спаслаліся на ўнутраныя правілы. Гэта было вельмі нязручна, таму што ў Нямеччыне да рахунку ў банку прывязаныя шматлікія плацяжы. Давялося змяніць банк. Тым не менш гэта ўсяго два выпадкі за 20 гадоў жыцця ў краіне. Іншых нязручнасцяў не было.

Антон чуў пра гісторыю з беларусам, якому анулявалі ВНЖ (праўда, часовы) пасля 17 гадоў жыцця ў Літве і дэпартавалі ў Беларусь. Але гаворыць, няма боязі, што з ім можа адбыцца падобная гісторыя.

– Я жыву ў Нямеччыны стала, дзеці – грамадзяне Нямеччыны, я працую на нямецкую кампанію, плачу тут падаткі, ніколі не меў праблемаў з паліцыяй, – называе беларус. – Прычынаў пазбавіць мяне віду на жыхарства абсалютна няма. У немцаў стае праблемаў з нелегаламі, каб ствараць іх такому ўзорнаму бюргеру, як я.