Гучны крах Пуціна

Яшчэ адзін план што да Украіны праваліўся.

Пуцінскі рэжым загнаў расейскае грамадства ў тупік беззаконня, падпарадкаваў насельніцтва свавольству і нігілізму палітыкана, які задумаў кіраваць пажыццёва, пагрэбаваўшы ўсімі канстытуцыйнымі нормамі Расеі.

У цывілізаванай частцы сусветнай супольнасці Пуцін успрымаецца як нелегітымны кіраўнік, бо немагчыма ўстанавіць сапраўднасць народнага волевыяўлення на аперэтачных выбарах яшчэ з 2018 года.

Пры гэтым адным з найважнейшых інструментаў утрыманне ўлады ў руках Пуціна-ўзурпатара з'яўляецца вайна супраць Украіны. Першапачаткова яна задумвалася як хуткаплынны працэс, у рамках якога атрымаецца стварыць умовы для змены палітычнага кіраўніцтва суседняй суверэннай дзяржавы.

Гэты эпізод планавалася ўявіць, як падзенне дэмакратыі ва Украіне. Аднак, да вялікага незадавальнення Крамля ўкраінскае палітычнае кіраўніцтва не толькі выстаяла, але і змагло кансалідаваць вакол сябе народную падтрымку, а таксама кааліцыю міжнародных партнёраў для супрацьдзеяння поўнамаштабнаму ўварванню.

Больш за два гады, г.зн., палову свайго мандата прэзідэнт Зяленскі вымушаны амаль усе свае намаганні прысвячаць арганізацыі адпору пуцінскай агрэсіі, якая скалечыла жыцці мільёнаў украінцаў, і нясе каласальную пагрозу ўсяму свабоднаму ад аўтарытарызму свету.

Устойлівасць становішча ўладаў у Кіеве разбурае саму ідэю расейскай нэаімперыі. Менавіта з гэтай прычыны пасля стратэгічнай паразы ў вайне, у Маскве прынятая пастанова шукаць розныя чыннікі для хаатызацыі Украіны.

Расейскія спецслужбы асэнсоўваюць досвед планавання дзяржаўных пераваротаў у краінах Афрыкі і інспіравання антыўрадавых пратэстаў у постсавецкіх краінах для чарговага разварушвання Украіны. На гэты раз надуманай нагодай, якая раздзімаецца, выступае нібыта заканчэнне перыяду часу знаходжання на прэзідэнцкай пасадзе Зяленскага. Гаворка ідзе аб праславутым «кейсе 20 траўня 2024 года», калі згодна з Канстытуцыяй Украіны прысягнуць павінен быў бы новаабраны прэзідэнт.

Вакол гэтай тэмы рэалізуецца шырокі комплекс захадаў інфармацыйна-псіхалагічнага ўздзеяння на ўкраінскую і міжнародную аўдыторыю, мэта якой палягае ў раскрутцы тэзы аб «упадзенні Украіны ў беззаконнае існаванне». Хаця спробы пуцінскіх беззаконнікаў звернуцца да праблематыкі прававой законнасці выглядаюць самі па сабе нейкім непрыдатным казусам.

Па-першае, менавіта расейскае ўварванне, крывавая вайна і часовая акупацыя часткі ўкраінскай суверэннай тэрыторыі робіць немагчымымі правядзенне прэзідэнцкіх выбараў. Бо паводле ўкраінскага заканадаўства ва ўмовах дзеяння ваеннага становішча немагчыма арганізаваць нармальны электаральны працэс. Тут характэрна іншае: пасля сакавіцкіх псеўдавыбараў у РФ у Крамлі самі разглядаюць варыянт увядзення ваеннага становішча для пачатку масавай мабілізацыі, што даручана прапрацаваць новаму міністру абароны Белавусаву.

Па-другое, цікавасць уяўляе публікацыя ў выданні The Economist ад 16 траўня, у якой усебакова аналізуецца тэма легітымнасці Зяленскага пасля заканчэння пяцігадовай кадэнцыі. Замежныя эксперты паказваюць на адсутнасць нават намёку на палітыка-прававы крызіс ва Украіне. Фундаментальнай нормай у цяперашнім вызначэнні легітымнасці прэзідэнта Украіны з'яўляецца артыкул 108 Канстытуцыі. У ім дакладна сказана: «Прэзідэнт выконвае свае паўнамоцтвы да ўступлення на пасаду новаабранага прэзідэнта». Што і мае месца быць зараз. Як бы гэта не гучала парадаксальна, але пуцінцы сваімі ж рукамі працягнулі мандат Зяленскага. Пры гэтым самі ўкраінцы, паводле наяўных апытанняў, свядома супраць правядзення выбараў ва ўмовах вайны.

Нарэшце, найважнейшай прыкметай легітымнасці ўкраінскага кіраўніцтва выступае захаванне яго прызнання з боку міжнародных партнёраў. Напрыклад, на ўзроўні ЕЗ, а таксама з боку Нямеччыны, прагучалі дакладныя заявы аб безумоўнай падтрымцы дзейнага ўкраінскага кіраўніцтва да моманту заканчэння расейскай вайны.

Тэлеграм-канал «Сито Сократа»