Дрэва баабаб на краі пажару

Усякія недарэчнасці магчымыя.

Але чагосьці такога, ды яшчэ ў нашыя часы і да таго ж у Піцеры, не меркаваў ніхто. Збіраецца форум. Міжнародны. Эканамічны. Да месца збору пад’язджаюць госці. Пачынаецца звычайнае ў такіх выпадках змаганне лімузінаў і постсаўковай пыхі. Народ, натуральна, самавіты. Пераважаюць моцныя мужыкі са статусам і дастаткам. У чынах адпаведных. Губернатары. Міністры. Думскія дэпутаты. І раптам….

Ды нічога асаблівага! Проста ля ўваходу ў кангрэс-цэнтр нібыта замінка. Даводзіцца вызначаць, прайсці наперад, не гледзячы па баках, ці спыніцца, удумацца. Паказаць пашану і трапятанне. Таму што там - дрэва. З галінастай кронай і ўхапістай каранёвай сістэмай. Нейкае нетутэйшае. І сапраўды не савецкае. Няйначай, баабаб. Не, ён не вырас тут нейкім цудам за ноч. Такога не бывае. І ўвогуле, гэта не натуральная драўніна, якую можна адгрузіць на экспарт. Падобна вельмі, што тут нейкая падстава.

Тым, хто сумняваецца, растлумачылі, што ў зоне шматузроўневага кантролю ўсё стэрыльна. Гэта як бы рэкламны стэнд Дома сямейных традыцый «Крысціян». Звычайны радавод. Вось жа ў цэнтры мудрагелістай выявы быццам бы разрыў, у які ўпэўнена ўпісаны нейкі графік. Акуратныя прастакутнічкі, злучаныя выразнымі лініямі па вертыкалі і гарызанталі. Імёны. Прозвішчы. І іншае, што прадугледжанае традыцыяй. Можна прасачыць, хто каму кум, сват і брат. Шапка зверху пацвярджае, што ўсё гэта - генеалагічнае дрэва вядома якой персоны. Хто ж яшчэ адважыўся б дазволіць сабе нешта падобнае да зоны асаблівага рэжыму. Ды яшчэ з такім размахам. Нетактычных пытанняў аб тым, ці не рыхтуюць цішком дынастыю да ўзыходжання, зададзена не было.

Але ўсё гэта дробязь, дробныя інцыдэнты. Успыхнулі і тут жа згаслі. А форум ішоў сваёй чаргой. Імкліва і пераможна. Пляжылі ўсіх, хто яшчэ не зразумеў і не прыняў вялікую ідэю глабальнай перабудовы свету, прапанаваную Крамлём. Усё ж так выразна, так зразумела. Такія адухоўленыя асобы. Далучайся. І наперад, не разважаючы ні пра што.

Форум праходзіў у звычайным рытме - імкліва і натхнёна. І нават ліха. Ніякіх замінак і правалок. Дзелавыя людзі. Толькі аб галоўным. Толькі па сутнасці. З'яўленне Сяргея Караганава, які шмат каму здаваўся рэліктам савецкай эпохі, спачатку здзівіла, але потым надало нечаканую дынаміку выступу Пуціна ў асяроддзі найвышэйшых госцяў форума. Іх было двое. Прэзідэнт Балівіі Луіс Арэс і прэзідэнт Зімбабвэ Эмерсан Мнангагвэ. Кампанія невялікая, але дружная без сумневу і дынамічная да крайнасці. Былы ахоўнік правадыра Зімбабвэ, а цяпер таксама прэзідэнт, проста ўзрушыў патрабавальную аўдыторыю. Выяўляецца, за 25 гадоў разнастайных санкцый яго краіна павялічыла свой ВУП да 68 мільярдаў даляраў. А Пуцін пра што ўвесь час кажа? Усё, як у былыя часы: вернай дарогай ідзяце, таварышы!

Яшчэ жанглявалі віртуозна нейкімі лічбамі, абяцалі нейкія выгоды народу, але Караганаў, дасведчаны каршак савецкіх часоў, уступаючы ў ролі мадэратара ў псэўдадыскусію з правадыром, які ўжо выйшаў да трыбуны, умела падвёў усё да набалелага. Нагадаў гісторыю з Садомам і Гаморай, пакаранымі за грахі вогненным дажджом. «Дык, можа, - падкінуў саломкі ў агонь мадэратар, - успомнім аб гэтым дажджы і пастараемся зноў правучыць чалавецтва?» Пуцін кінуў паспешна: «Без мяне, можа быць, не». Ястраб халоднай вайны проста зарадаваўся: «Вы там задасце спякоту!..»

Аднак на якой бы высокай ноце не сканчаўся тыдзень, а новы ў Расеі пачынаецца заўсёды панура. Пасыпаліся навіны. Гарачыя і іншыя. І выявілася, што пакуль пад амбіцыйнай кронай радаводнага дрэва ішлі дэбаты аб адэкватным адказе на інтрыгі калектыўнага Захаду, стужка навінаў проста распалілася. Украінскія беспілотнікі праніклі на 800 кіламетраў углыб Расеі. Атакавалі аэрадром. Выведзены са строю самалёт Су-57. Гонар расейскага авіяпрама. Такіх быццам бы ўвогуле ўсяго пяць. Апошняе пакаленне. Шалёна дарагія. Пасля з'явіліся спадарожнікавыя здымкі. І высветлілася, што пашкоджаны яшчэ адзін такі ж. А ў дадатак да ўсяго яшчэ ў Паўночнай Асеціі ўзляцеў з аэрадрома знішчальнік і рэзнуўся ў скалу. Экіпаж загінуў.

А вось над Баранцавым морам украінскія беспілотнікі заўважаныя не былі. І тым не менш без здарэнняў не абышлося. У панядзелак далёка ад берага ўзнік вялікі пажар. Гарэў супрацьлодкавы карабель «Адмірал Леўчанка» - гонар Паўночнага флоту. Яшчэ ў красавіку гэтага года хвацкія аператары міністэрства абароны знялі дынамічны рэпартаж аб тым, як гэта да зубоў узброенае судна пераследуе субмарыну ўмоўнага супраціўніка. І трэба ж - такі аблом. Здарэнне імгненна засакрэцілі.

Аднак усім і ўсё ў гэтай краіне ўжо даўно вядома. Праходзілі і адчувалі. У незабыўным сямнаццатым, і ў дзевяноста першым. Ніякіх глыбокіх таямніц і неразгаданых сакрэтаў не засталося. А калі ў кагосьці і ёсць яшчэ нейкія пытанні, дык хіба што наконт таго генеалагічнага дрэва ўсенароднага правадыра і яго дзіўнай прэзентацыі ў дзень адкрыцця эканамічнага форуму.

Чаму ж усё ж пошукі продкаў, найбліжэйшых і далёкіх, так раптоўна абарваліся і не прасунуліся далей васямнаццатага стагоддзя? А што было за полаўцамі і печанегамі? І ўвогуле, як маглі раней жыць людзі ў гэтай краіне, калі пра Пуціна тады яшчэ ніхто нічога не чуў і не ведаў?

Вось толькі няма адказу на гэтае падступнае пытанне. Няма і не будзе ніколі.

Баабаб - загадкавае дрэва.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com