«Чуем нават, як сусед за сцяной кашляе»

Як жывецца ў панэльках на ўскрайку мінскай Каменнай Горкі.

Зусім нядаўна жыхары Каменнай Горкі і мікрараёна Лебядзіны даведаліся, што ад вуліцы Калеснікава праз чыгуначную лінію пачнуць будаваць пуцеправод да Цімірязева. Пакуль мясцовыя дабіраюцца туды ў аб’езд або пешшу праз пераход, схаваны пад мостам.

Realt накіраваўся ў Каменную Горку-3, каб даведацца, як мясцовыя паставіліся да навін і як ім наогул жывецца ў мікрараёне.

Абжываць гэтую частку Каменнай Горкі пачалі па стандартнай схеме — спачатку пабудавалі мноства жылых дамоў, а потым пачалі працу над неабходнай інфраструктурай. Цяпер тут у асноўным можна ўбачыць стандартныя панэлькі серый М 464 У-1, М 464-М, М 11−90. Таксама з’явілася вялікая колькасць сацыяльных аб’ектаў — школа, дзіцячы садок, яслі-сад, паліклініка, гандлёвы цэнтр, крамы, цырульні, аптэкі і многае іншае.

У 2023 годзе на тэрыторыі мікрараёна з’явілася Алея народнага адзінства — месца для адпачынку і прагулак. Тут, напрыклад, усталяваныя «паэтычная лаўка» і лаўкі з труб. А да канца года ў Каменнай Горцы-3 абяцалі адкрыць чаканы фізкультурна-аздараўленчы комплекс. Плануецца, што ў ім будуць тры басейны, два джакузі, купель, комплекс з пяці лазняў, трэнажорная зала і кафэ.

«Суседскае дзіця бегае, а ў нас у кватэры знаходзіцца немагчыма»

У 2014 годзе, амаль адразу пасля ўводу дома ў эксплуатацыю, у адзін з «слупкоў» у мікрараёне засяліўся Віталь. Тады месца актыўна развівалася, толькі-толькі пачалі з’яўляцца аб’екты інфраструктуры.

— Зараз, вядома, тут многае змянілася. Ужо не думаеш, куды ехаць па ежу, бо зусім побач тры гандлёвыя цэнтры з вялікімі прадуктовымі. Ёсць і шмат крамаў паменш, нават проста ў дварах, вялізная будаўнічая з усім неабходным. Да таго ж побач паліклініка, што таксама вельмі зручна, школа, яслі-сад, дзіцячы садок, шмат пляцовак для дзяцей. Карацей, насамрэч усё, што трэба для жыцця, — пад рукой.

Мужчына адзначае і добрае транспартнае злучэнне.

— Я сам перасоўваюся на аўтамабілі, тут, дарэчы, зручна — выехаў праз МКАД і даехаў у другі канец горада, не трэба стаяць у корках, якія каля метро «Каменная Горка», асабліва па пятніцах — нейкія жахлівыя. Паколькі ў мяне дзіця ездзіць у школу не тую, што побач з домам, а крыху далей, магу сказаць, што і з грамадскім транспартам усё выдатна. З раніцы і да гадзіны восьмай вечара ў буднія дні вельмі часта прыязджаюць аўтобусы і тралейбусы, а познім вечарам і ў выходныя даводзіцца пачакаць. Часам і па пятнаццаць хвілін. Пры тым дзіўна: доўгі час нічога няма, а потым адразу прыязджаюць усе варыянты аўтобусаў і тралейбусаў, — звяртае ён увагу.

Слупок, у якім ён жыве, — звычайная дзевятнаццаціпавярховая панэлька, будаўніцтва якой завяршылася ў 2014 годзе. У той час усе рабілі рамонты і, як заўважае мясцовы жыхар, на многае не звярталі ўвагі.

— Тады нікога асабліва не злудавала, што свідруюць або стукаюць у непрадбачаны час. Усе хацелі як мага хутчэй завяршыць работы і ўжо засяліцца. Зараз у нас ёсць агульны чат з суседзямі, і там часта шмат паведамленняў з просьбамі спыніць работы, бо кватэры прадаюцца, новыя жыхары абнаўляюць жыллё. Прычым лічу, што просьбы абгрунтаваныя, калі гэта адбываецца, напрыклад, у выходныя або зусім позна ўвечары. Усё ж людзі прыходзяць з працы, і трэба разумець, што хочацца адпачыць. Але часта пра гэта пішуць і ў дазволены час, кажучы, што не могуць пакласці дзяцей спаць або «баліць галава». Я гэтага зусім не разумею. Будаўнікоў жа пад сон дзіцяці не падбудуеш, людзі таксама прыязджаюць у пэўны час. Карацей, з гэтай нагоды ў нас з суседзямі часта ўзнікаюць дыскусіі.

Віталь падкрэслівае, што чутнасць у кватэрах максімальна высокая. І справа нават не ў гучна ўключаным тэлевізары або крыках на падвышаных танах, а ў звычайных размовах.

— Вось, напрыклад, у нас на кухні ўвогуле ўсё чутна, нават як кашляюць за сцяной. Не ведаю, з якіх матэрыялаў і як гэтыя сцены ўзводзілі, але гэта не зусім норма. У пакоях чутна, як суседзі зверху тупаюць па падлозе. Нядаўна зверху яшчэ засялілася сям’я з маленькім дзіцём, дык ён бегае, скача, і ў нас у кватэры знаходзіцца немагчыма — такое адчуванне, што зараз праваліцца столь. І нічога з гэтым не зробіш. На будучыню толькі ў выпадку рамонту дадаткова шумаізаляваць, — распавядае мужчына.

«Пошук патрэбнай аднапакаёўкі аказаўся цэлым квэстам»

У Алены ў адным са «слупкоў» на Каменнай Горцы-3 жыве дачка. Жанчына разам з мужам набылі тут кватэру для яе ў падарунак, цяпер часта прыязджаюць у госці.

— Куплялі жыллё шэсць гадоў таму праз агенцтва нерухомасці. Тады нам прапанавалі некалькі варыянтаў у розных частках горада, іх было больш за дзесяць. Але ўсё нешта не задавальняла — толькі голыя сцены без рамонту, жахлівыя пад’езды, нейкія п’янствуючыя суседзі. Карацей, пошук патрэбнай аднапакаёўкі аказаўся цэлым квэстам. Хоць не скажу, што былі нейкія асаблівыя патрабаванні. Мы хацелі, каб можна было адразу пасля набыцця засяліцца, а таксама глядзелі на добрае транспартнае злучэнне: калі не побач з метро, дык каб хутка да яго даехаць. У выніку, як толькі ўбачылі варыянт тут, адразу вырашылі браць — адчулі: «вось тое, што трэба». І за столькі гадоў не шкадуем. У кватэры выдатная плошча. Цяпер у новых дамах «двушкі» па плошчы меншыя, чым наша аднапакаёвая. Плюс наш дом не абкружаны шматпавярхоўкамі, а стаіць быццам асобна ад астатніх, што таксама добра — не адчуваецца такога нагрувашчвання дамоў, як гэта бывае, — адзначае яна.

Яна адзначае, што дачцэ кватэра падабаецца, толькі час ад часу скардзіцца на суседскі шум і чутнасць у кватэры.

— Па ўмовах, як на мяне, тут выдатна: праз дарогу адразу прыпынак, усе патрэбныя крамы побач, да метро 10–15 хвілін. А яшчэ асабіста мяне радавала суседства з будаўнічай «OMA», бо падчас рамонту часта трэба было нешта дакупіць з матэрыялаў і інструментаў, і не раз гэты магазін нас выратоўваў. Ды і цяпер часта ходзім туды па ўсялякія драбязы, — звяртае ўвагу жанчына.

Таксама яна адзначае, што ад іх дома можна пешшу дабрацца да «Лебядзінага» або Мінск-Арэны.

— Мы любім хадзіць пешшу, таму часта гуляем у тым напрамку. Да «Лебядзінага» ісці хвілін 25, да Мінск-Арэны — прыблізна 45. Адзінае, вярнуцца позна ўвечары не атрымаецца, бо праход пад мостам закрываецца. У гэтым ёсць нязручнасці. А яшчэ ад нашага дома на машыне зусім блізка да Мінскага мора — гэта асабліва каштоўна летам, калі хочацца адпачыць на прыродзе, — распавядае Алена.

«Праз год адчуванне, што ніякага рамонту не было ўжо некалькі гадоў»

Трэці год разам з сям’ёй у адной з панэлек жыве Вольга. Як яна адзначае, дом у іх паўсацыяльны, а гэта прыносіць свае праблемы.

— Калі мы толькі засяліліся, аб’ядналіся з суседзямі і зрабілі ў пад’ездзе рамонт. Літаральна праз год — адчуванне, што ніякага рамонту не было ўжо некалькі гадоў. Усё пастаянна бруднае. І тут праблема канкрэтна ў жыльцах: частка з іх — адэкватныя, у нас ёсць агульны чат, дзе абмяркоўваем надзённыя пытанні. Але ёсць і тыя, хто пэцкае ў ліфтах, прычым не толькі жывёлы, але і самі людзі. Робяць гэта жыльцы сто працэнтаў, бо пад’езды ў нас заўсёды закрытыя, і мы стараемся сачыць, каб нікога старонняга не было. Але ў выніку ў ліфты ўсё роўна не зайсці, як ні стараемся. Хацелі паставіць камеры відэаназірання, але трэба было, каб ідэю падтрымала пэўная колькасць жыльцоў. На жаль, патрэбнай не набралася, дык і засталіся без камер, — распавядае мясцовая жыхарка.

Кватэру ў гэтым мікрараёне яны набылі самастойна. З прапанаваных варыянтаў тут быў найбольш даступны па цане і агульнай плошчы. На канчатковае рашэнне паўплывала і тое, што праца Вольгі знаходзіцца недалёка ад дома.

— Нядаўна чула, што ад Каменкі да «Лебядзінага» будзе пабудаваны мост, а я якраз там, каля «Алімпік Парка», працую, таму мне будзе максімальна зручна дабірацца да працы. Зараз, каб даехаць, трэба падымацца на кальцавую, а так будзе прамая дарога, — звярнула яна ўвагу.

Дзяўчына адзначае, што ва ўсіх панэльках у гэтым мікрараёне ёсць адна агульная праблема — поўная адсутнасць шумаізаляцыі.

— Чутнасць выдатная. Заўсёды ў курсе, чым заняты суседзі. Нас ратуе тое, што мы мала часу праводзім дома. Пераважна выязджаем кудысьці. Дзіця ў цэнтры вучыцца, мы — на працы, у кватэры бываем толькі познім вечарам. Я сама да раёна ўжо прывыкла. Калі б пераязджала, то ў «Алімпік Парк» — гэта зусім іншы ўзровень, і, напэўна, з-за таго, што ў мяне там офіс, часта прыглядаюся — падабаецца забудова. Але набыць кватэру там не так проста, таму пакуль цэнім тое, што маем цяпер, — заключае мясцовая жыхарка.

«Часта чую ад знаёмых, што ў Каменнай Горцы шмат п’яных, але мне шанцавала»

Андрэй перабраўся ў мікрараён амаль дзесяць гадоў таму. Спачатку здымаў тут аднапакаёўку, а праз чатыры гады набыў уласнае жыллё.

Мясцовы жыхар кажа, што ўзнікаюць праблемы з паркоўкай. Месцаў на ўсіх не стае.

— Здаецца, што паркавальных месцаў шмат, але ў некаторых і па дзве машыны, таму ўвечары знайсці вольнае складанавата. Недалёка ад дома, побач з «OMA», ёсць паркоўка — яна часта выбаўляе. Плюс ёсць платная, агароджаная. Часам ставім аўтамабіль і туды, — расказвае Андрэй.

Ён адзначае, што больш за ўсё ў Каменнай Горцы яму падабаецца выдатная інфраструктура. Пры тым з кожным годам яна развіваецца ўсё больш.

— У мінулым годзе побач адкрылі парк Уга Чавеса. Раней там былі проста дрэвы, цяпер жа — шмат зон адпачынку, атракцыёны для дзяцей, скейт-пляцоўка, ёсць дзе перакусіць і выпіць кавы. Гэта значна лепш, чым проста пустка. Насупраць, наколькі ведаю, яшчэ будуць адкрываць гандлёвы цэнтр з кіна тэатрам, што таксама радуе. Калі падумаць, то ў Каменнай Горцы кіна няма, хоць жыве тут так шмат людзей — попыт быў бы дакладна. Найбліжэйшы кінатэатр — «Аўрора», або ехаць кудысь далей у горад. Таму як толькі адкрыецца, мы будзем першымі наведвальнікамі. Яшчэ ў самым мікрараёне дабудоўваецца фізкультурна-аздараўленчы комплекс. Кажуць, там будуць басейны. Планую разгледзець гэты варыянт, бо пакуль даводзіцца ездзіць у новы на Маладзёжнай, — дзеліцца мужчына.

Пераязджаць адсюль Андрэй не жадае, новыя жылыя комплексы яго не асабліва прыцягваюць, а да Каменнай Горкі ён ужо прызвычаіўся.

— Я дрэнна адаптуюся да новага, таму нават не думаю пра пераезд. Тым больш цэны на новабудоўлі цяпер зашкальныя. Плюс я сапраўды прывык да гэтага раёна. Часта чую ад знаёмых, што ў Каменнай Горцы шмат п’яных або нейкіх неадэкватных. Але мне, напэўна, шанцавала. Зрэдку каго-небудзь магу ўбачыць у стане алкагольнага ап’янення каля мясцовых крамаў, а так усё спакойна. І асабіста мяне ўсё задавальняе, — адзначае ён.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com