Сігнал для Пуціна
3- Альфрэд Кох
- 22.12.2025, 8:22
- 8,734
Капітуляцыя Украіны адмяняецца.
ЕС прыняў рашэнне аб выдзяленні Украіне беспрацэнтнага крэдыту на 90 млрд еўра. І хоць дэталі гэтага крэдыту яшчэ невядомыя, а некаторыя аспекты яго атрымання яшчэ толькі трэба распрацаваць, тым не менш нават адно гэтае рашэнне з’яўляецца важным сігналам для расіян.
Наколькі можна было меркаваць паводле ўсіх папярэдніх заяў Пуціна, ён хоць і хвальбаўся і казаў, што гатовы ваяваць колькі заўгодна, але ўсё ж разумеў, што без заходняй (еўрапейскай) дапамогі фінансавыя і ваенныя магчымасці Украіны іссякнуць да канца першага квартала наступнага года. (Уласна, гэтага не адмаўляў і сам Зяленскі). Назіраючы, як доўга і пакутліва Еўрасаюз прымае рашэнне аб дапамозе Украіне, а тым больш пасля адмовы ЕС ад выкарыстання замарожаных расійскіх актываў, у Пуціна магло скласціся ўражанне, што Украіне прыйшоў канец і цяпер ён можа дыктaваць ёй умовы капітуляцыі.
Але цяпер, калі прынята рашэнне аб выдзяленні крэдыту, гарызонт украінскага «канца» адсунуўся як мінімум на пару гадоў, і такая перспектыва наўрад ці пацешыць Пуціна. На гэтым гарызонце не выключана з’яўленне праблем у саміх расіян і з фінансаваннем гэтай вайны, і з папаўненнем уласнай арміі. А гэта значыць, што «дыктоўка капітуляцыі» адмяняецца, а замест гэтага давядзецца рухацца да нейкага кампрамісу, які мала будзе падобны да пажаданай капітуляцыі Украіны. А раз капітуляцыяй і не пахне, а будзе нейкі крыўдны для ўсіх «пахабны» мір, то з новай сілай паўстае пытанне: а на фіга ўсё гэта было?
І чым далей, тым актуальней паўстае гэтае пытанне. І гэтае пытанне стаіць у вачах усяго пуцінскага атачэння (не кажучы ўжо пра ўсё астатняе чалавецтва). І рана ці позна на яго давядзецца адказваць. Калі не перад людзьмі, дык перад абліччам Творцы — дакладна. Гэтага суда не пазбег яшчэ ніхто. Але ды чорт з ім, з Пуціным. Няма сэнсу абмяркоўваць логіку і план дзеянняў старога, які з глузду з’ехаў. Можна проста прыняць як аксіёму, што ён здольны на ўсё. Нават на цалкам самагубныя для яго самога крокі.
Альфрэд Кох, «Фэйсбук»