«Прапанову вырашыла зрабіць пры сведках — каб потым не адкруціўся»

Гісторыі беларусак, якія самі зрабілі прапанову хлопцам.

«І жылі яны доўга і шчасліва!» — прыкладна так заканчваюцца казкі, галоўнымі героямі якіх становяцца Прынц і Прынцэса. А яшчэ ў фінале часта паказваюць вяселле — маладыя танцуюць на фоне гасцей і ўсміхаюцца. Праўда, нярэдка апускаецца сцэна з прапановай шлюбу. Але тут уключаецца шаблон: калена — пярсцёнак — тое самае пытанне. Аўтаматычна ініцыятарам нават у ўяўнай карцінцы становіцца хлопец. Але ў жыцці, у адрозненне ад казак, сцэнары бываюць розныя. Журналісты Onliner знайшлі двух беларусак, якія ўзялі ініцыятыву ў свае рукі і задалі каханым тое самае пытанне.

«Прапанову вырашыла зрабіць пры сведках — каб потым не адкруціўся»

Маша папярэдзіла: ёй будзе камфортней падзяліцца сваёй гісторыяй ананімна. У пацвярджэнне гісторыі — фота тарціка, які быў уручаны хлопцу ў момант прапановы. Але пра ўсё па парадку.

Гісторыя пачалася яшчэ ў 2021 годзе, калі ў Instagram дзяўчыне трапілася рэклама «Школы любові». Увагу Машы прыцягнулі фразы кшталту «Не атрымліваюцца працяглыя адносіны? Не ведаеце, пра што гаварыць з каханымі? Праблемы ў сям'і? Тады вам да нас!».

— Да гэтага ў мяне былі адносіны: адны цягнуліся паўтара года, другія — два. Але яны не перацякалі ў вяселле, хоць мне ўжо было нармальна гадоў — каля 25, — распавядае дзяўчына. — Першыя доўгія адносіны разваліліся якраз таму, што мой малады чалавек сказаў напрамую: жонка яму не патрэбная.

Праз год пасля нашага развітання ён ажаніўся, цяпер у іх нават ёсць дзіця. А ў мяне няма — увогуле смешная гісторыя.

Да другога таварыша я згубіла павагу. Мы працавалі ў адным калектыве — агульная праца пераносілася дадому. Ён, дарэчы, нават зрабіў мне прапанову: прывёз дадому да маіх бацькоў і ўручыў пярсцёнак. Але справа ў тым, што ён быў жанаты, хоць з жонкай на той момант яны ўжо даўно не жылі разам. Мама не разгубілася і адразу спытала пра развод, на што ён адказаў, маўляў, гэта справа часу. У выніку ён атрымаў адмову.

Набітыя гузакі і прывялі Машу на тыя самыя заняткі. Дзяўчына кажа напрамую: яна заўсёды бачыла сябе сямейным чалавекам, які прагне цяпла і хатняй утульнасці. Галоўнае пытанне, з якім трэба было разабрацца: чаму не атрымліваецца пабудаваць жаданую сям’ю? Забягаючы наперад: для сябе Маша вырашыла, што прычына была ў «не тых людзях» побач.

— Наш выкладчык быў цікавым чалавекам — пастар у пратэстанцкай царкве, жанаты, бацька траіх дзяцей, псіхолаг, сэксолаг і аўтар некалькіх праектаў. У школе нас рэальна вучылі: тлумачылі, што сямейнае жыццё — гэта праца, «агонь не можа гарыць, калі яго не падпітваць дровамі», у кожнага ў пары ёсць свая роля, але важна размаўляць, інакш будзе не сям’я, а суседства. Мы нават вялі канспекты і запісвалі канкрэтныя фразы, як трэба гаварыць сужэнцам.

Сярод удзельнікаў сустрэч, распавядае Маша, «хлопчыкаў» і «дзяўчынак» было прыблізна пароўну. Па рашэнне асабістых праблем звярталіся не толькі халастыя, але і пары. Заняткі, дарэчы, былі бясплатнымі — любы «вучань» мог пакінуць ахвяраванне. Тэрмін навучання такі ж, як і ў школьнікаў: з верасня па чэрвень, расклад урокаў — раз на тыдзень.

— Пасля кожнай лекцыі арганізоўвалі чаяпіцце, дзе нам давалі заданне. Напрыклад, пазнаёміцца з двума людзьмі, даведацца пра іх больш і абмеркаваць пачутае на занятку. Пасля гэтага невялікай кампаніяй мы кантактавалі і па-за школай: ездзілі ў кіно або ў боўлінг.

Так мы і зблізіліся з Жэняй. У яго быў першы няўдалы шлюб, а потым новыя адносіны, дзе ён іграў ролю ратавальніка вечнай ахвяры. На курсы ён таксама прыйшоў з мэтай разабрацца, чаму не атрымліваецца пабудаваць нармальныя, цэльныя адносіны.

Далей зносіны Машы і Жэні з проста кампанейскіх перараслі ўжо ў асабістыя. Сустрэчы, спатканні і разуменне: з гэтага можа атрымацца нешта сур’ёзнае.

— Аднойчы я пачула ў кагосьці з псіхолагаў фразу прыкладна з такім пасылам: «Каб зразумець, патрэбны табе чалавек ці не, ці гатовы ты будаваць з ім сям’ю і гэтак далей, хапае года». Са свайго боку я прыняла гэтае рашэнне прыкладна праз два месяцы пасля пераезду да Жэні. Паглядзела, які ён у побыце, зразумела, што ў мяне няма да яго раздражнення, ён трымае сваё слова і ў прынцыпе адпавядае ўсім маім крытэрыям.

Я сказала Жэні: калі цягам года ён не зробіць прапанову, то яна паступіць яму ад мяне.

Я не баялася і разважала так: калі чалавек зацікаўлены ў мне, значыць, яго гэта не напалохае. У адказ ён паўсміхаўся і аджартаваўся. Вядома, з таго моманту ўключылася чаканне, хоць розум разумеў: улічваючы яго першы развод, гэтага не адбудзецца. Па Жэні было відаць, што яму страшна абпаліцца яшчэ раз.

Пры гэтым нават яго сябры казалі: «Адхапіў класную дзяўчыну, чаго чакаеш?» На гэта ён рэагаваў хутчэй негатыўна: маўляў, куды гнаць коней?

У агавораны год прапанову Жэня так і не зрабіў, а, паводле назіранняў Машы, і не збіраўся. Таму ў красавіку 2023 года дзяўчына вырашыла перахапіць ініцыятыву. Пры гэтым нават магчымай адмовы, запэўнівае гераіня, яна не баялася: лепш так, чым траціць час на «не таго» чалавека. А болю ад развітанняў было перажыта столькі, што новая порцыя ўжо асабліва і не пужала.

— Я па жыцці рашучы чалавек, якому шкада траціць свой час на таго, хто не гатовы будаваць нешта сур’ёзнае, — цвёрда кажа Маша. — Яшчэ я вельмі творчы чалавек, таму адразу вырашыла ўладкаваць Жэні нейкі экшн. Рабіць прапанову сам-насам у маім выпадку было б памылкова — патрэбныя сведкі, каб Жэня потым не адкруціўся, маўляў, я не так яго зразумела.

Спецыяльна дамовілася з жанатай парай яго сяброў аб дапамозе (гэта пры іх я казала пра прапанову на працягу года, яны ж намякалі Жэні не цягнуць). Вырэшылі, што яны загавораць пра сваё вяселле і пакажуць фотаальбом — гэта была падводка, каб наладзіць Жэню на размову. Дзесьці ўнутры сябе я на 1% спадзявалася, што гэта стане для яго штуршком.

І няхай нават без пярсцёнка, але ён прапануе нам пажаніцца.

Размову, заведзеную сябрамі, Жэня хутка прыпыніў. Але план быў значна больш прадуманы: Маша загадзя прывезла ў кватэру сяброў невялікі торт. У пэўным сэнсе ён замяніў скрыначку з пярсцёнкам — галоўнае пытанне было выведзена проста на крэме.

— Я ўручыла Жэні торт і папрасіла адказаць на пытанне, напісанае на ім жа. У паветры павісла абурэнне. Выраз яго твару казаў, што я зрабіла лухту і падставіла яго перад сябрамі. Адказам на пытанне стала фраза: «Ты сапсавала вечар».

Тую самую частку з «Marry me?» Маша разрэзала на траіх — сябе і пару сяброў. Жэні дзяўчына пакінула кавалачкі з адказамі. Начынку ў той, што «адхіляла» прапанову, спецыяльна зрабілі вельмі вострай, а жаданае «так» на смак было б звыкла салодкім. Праўда, Жэня ў той вечар торт так і не паспрабаваў.

— На наступны дзень мы разышліся, і я з’ехала. Падставай для зносін стаў заказ, які я афармляла для яго. Мы патэлефанаваліся і, канешне ж, пагаварылі і пра жыццё — ініцыятарам гэтай размовы ўжо быў ён. Потым мы сустрэліся, памірыліся, і ён прыняў маю прапанову. Напэўна, радасці не было — усё ж гэта выглядала як вымучанае рашэнне. Але ў той жа час чалавек прыняў рашэнне, якое добра абдумаў, — і гэта таксама добры вынік.

Праўда, у РАГС я яго таксама «прыцягнула». Спачатку я чакала-чакала, калі ж ён скажа: «Бяры пашпарт — і паехалі». У выніку прама сказала: або мы падаём заяву, або разыходзімся.

Два гады таму ў снежні мы пажаніліся. Напэўна, наш шлюб пабудаваны не на «хімічным» каханні. Жэня — чалавек, якому я давяраю, з ім надзейна і можна будаваць сям’ю, а калі ўзнікне спрэчнае пытанне — я прыму яго бок, нават калі буду не згодная. Бо ён — мой муж, гэта мой выбар, і я буду яго трымацца.

«Я спела да таго, каб захацець выйсці замуж»

А вось гісторыя Олі і Сяргея пачалася з сайта знаёмстваў. Хаця, як высветлілася пазней, у пары вельмі шмат агульных знаёмых. І ўсё дзякуючы агульнаму хобі — бегу.

— Мы пазнаёміліся ў лістападзе, хоць у лютым таго ж года сяброўка паклікала мяне паўдзельнічаць у забегу і прапанавала падвезці на сваёй машыне. Высветлілася, Сяргей быў адным з пасажыраў! Трапіць на забег, дарэчы, я так і не змагла. І хоць мы маглі сустрэцца раней, не думаю, што ў той момант мы б сышліся: у кожнага на той час была свая гісторыя.

Хутчэй за ўсё, усміхаючыся кажа Оля, Сяргей напісаў ёй першым. Далей — сустрэча, пасля якой стала зразумела: хлопец цікавы і добры, але нейкага асаблівага супадзення, нібыта, і не было.

— Потым Сяргей паклікаў мяне сустрэцца яшчэ раз, і мы працягнулі зносіны. Напэўна, яго цяпло і ўважлівасць да мяне адыгралі сваю ролю. Ён не выкручваўся, быў скіраваны на мяне, прычым без настойлівасці, але з цікавасцю. Даволі хутка мы сталі парай, прычым я сказала, што ён павінен зрабіць мне прапанову стаць яго жанчынай. Гэта было банальна — у машыне, але мне было важна, каб ён задаў гэтае пытанне.

Упершыню пра вяселле Оля і Сяргей загаварылі праз пару месяцаў пасля пачатку адносін. Тады ж абодва зразумелі: з гэтых адносін можа атрымацца нешта сур’ёзнае. Пры гэтым сама Оля замуж не спяшалася. Як мінімум таму, што за плячыма ўжо быў развод — ад першага шлюбу, працягласцю ў дзевяць гадоў, яна выхоўвала двух дзяцей.

— Як мы любім казаць з сяброўкамі: ёсць вялікае каханне, а ёсць маленькія каханні. І ты заўсёды ведаеш, якое сустракаеш, — усміхаецца Оля. — Сяргей ведаў пра маё стаўленне да шлюбу, таму праз паўгода адносін мы дамовіліся: калі захачу за яго замуж, то прапанову раблю я. Так атрымалася, што ён ужо быў гатовы і нібыта «чакаў» мяне.

Магчыма, ён зрабіў бы прапанову ўжо ў першых месяцах знаёмства.

Так што ў нас не класічная гісторыя, калі дзяўчына чакала і не дачакалася. Мне дагэтуль цікава, чаму жанчыны імкнуцца замуж? Так, мне хацелася класных, цікавых і глыбокіх адносін, а замужжа як штамп у пашпарце… Магчыма, для кагосьці гэта супакаенне або статус, для мяне ж — умовнасць. Я спела да таго, каб захацець пайсці замуж.

Для Сяргея пытанне штампа таксама не было прынцыповым. Пры гэтым Оля падкрэслівае: і страх жаніцьбы ў хлопца адсутнічаў. Таму ўсё залежала выключна ад жадання дзяўчыны.

— Прыблізна праз паўтара года адносін я ўсвядоміла, што нібыта не да канца выбіраю Сяргея, у нечым напружваюся. Гэта было выключна маё ўнутранае. Сяргей — той мужчына, які ніколі не цісне — гэта таксама падкупляе.

Дарэчы, я пачала разумець мужчын — калі на іх ціснуць, маўляў, «а пара б ужо», «а я не маладая». Бо ў нашай пары я была тым чалавекам, які вырашае рабіць прапанову. Уявіла, як гэта — калі побач з табой нудзяць: «Ну калі ж?» Гэта ж велізарнае напружанне!

Таму я пасачувала мужчынам, якія робяць гэта не шчыра, а пад ціскам.

Рашэнне зрабіць прапанову Сяргею Оля доўга абдумвала. Для сябе дзяўчына тлумачыць гэта праявай дарослення: калі выбар робіцца шчыра.

— Мы планавалі наша першае вялікае падарожжа — я, Сяргей і дзеці збіраліся паехаць на Эльбрус. Рашыўшыся, я спачатку пагаварыла з дзецьмі. Старэйшы сын сказаў, што гэта крыху дзіўна — калі дзяўчына робіць прапанову. Але я патлумачыла, што мы з Сяргеем так і дамовіліся, таму абодва дзеці былі рады за нас.

Пазней разам з дзецьмі мы хадзілі выбіраць пярсцёнкі. Кансультантка прапанавала, каб мой жаніх прыйшоў пазней і прымераў свой. Я адказала, што гэта сюрпрыз і прапанову раблю я. Рэакцыя была стрыманая: маўляў, і такое бывае, — смяецца Оля.

Спойлер: з памерам пярсцёнка для будучага мужа Оля ўсё ж памылілася. Але да моманту Х яна пра гэта, вядома, яшчэ не ведала.

— Увечары, калі мы ўжо былі ў гарах, я паклікала Сяргея прагуляцца. Зорнае неба, Эльбрус… Я дастала пярсцёнкі і зрабіла яму прапанову, спытаўшы нешта кшталту «Ці будзеш ты маім мужам?». На калена не станавілася! — усміхаецца дзяўчына. — Ад кранальнасці моманту плакалі абодва, хоць у цемры нічога не было відаць.

Сяргей адразу ж адказаў: «Так». Ён ад пачатку казаў, што калі я зраблю прапанову, то ён пагодзіцца.

На наступны дзень у нас была цырымонія — пра яе мы таксама дамовіліся з дзецьмі. Старэйшы сын чытаў кранальную прамову, а малодшы трымаў пярсцёнкі. З-за яркага сонца мы ўсе былі ў акулярах, але пад імі ўсе плакалі.

Далей — дзесяціхвілінная фотасэсія і працяг падарожжа. Пасля вяртання ў Мінск Сяргей і Оля яшчэ каля двух месяцаў абмяркоўвалі пытанне афіцыйнай рэгістрацыі шлюбу.

— У нейкі момант Сяргей запаўняў дакументы на візу, і ў графе «сямейнае становішча» ў мяне — разведзеная, у яго — халасты. Ён сказаў, што мы відавочна нешта большае, чым гэтыя надпісы. Так і прынялі рашэнне, што ідзём распісвацца. Абралі дзень гадавіны нашага знаёмства — няма чаго «пладзіць» агульныя даты. Дарэчы, я кансультавалася з астролагам і нумаролагам — сказалі, што ўсё норм.

У канцы лістапада гэтага года пара ўладкавала камернае вяселле, якое цягнулася ад сілы паўтары хвіліны. Далей — некалькі дзён адпачынку на Браслаўскіх азёрах і пачатак сямейнага жыцця.

— Пазней я пыталася, што шлюб змяніў для Сяргея. Ён сказаў, што стала больш адказнасці і з’явілася адчуванне сям’і.

Для мяне ж быццам нічога не змянілася, пакуль я яшчэ прывыкаю да гэтага стану.

Затое я абсалютна ўпэўненая: важна дамаўляцца, нармальна ўсё, што нармальна ў канкрэтнай пары. Я нават жартавала, што прапанову і павінен рабіць той, хто даўжэй даспявае. Думаю, што, калі б гэтага не здарылася, нашы адносіны ўсё адно не разваліліся б.

Вы можаце падтрымаць сайт Charter97.org наступным чынам:

РАЗЛІКОВЫ МУЛЬТЫВАЛЮТНЫ РАХУНАК ДЛЯ АХВЯРАВАННЯЎ:

Назва банка: Bank Millennium S.A.
Адрас: ul. Stanislawa Zaryna, 2A, 02-593, Warszawa
IBAN: PL97116022020000000216711123
SWIFT: BIGBPLPW
Імя ўладальніка рахунку: Fundacja “KARTA ‘97”
рызначэнне аплаты: Darowizna na cele statutowe

Звязацца з намі можна праз адрас charter97@gmail.com