Зміцер Дрозд: На даведцы аб вызваленні стаіць пячатка «Падлягае нагляду»
28- 15.08.2011, 15:57
Палітвязню Зміцеру Дразду давялося прайсці праз пекла, але ён ні пра што не шкадуе.
Тэлефон маці навукоўца-архівіста, якога вызвалілі ўсяго два дні таму, не змаўкае. Мабільнік самога Зміцера Дразда да гэтага часу знаходзіцца ў КДБ. Але Зміцер рады зносінам і цалкам адкрыта і шчыра распавядае, праз што яму давялося прайсці за апошнія паўгады.
19 снежня яго затрымалі на Плошчы і асудзілі на дзесяць сутак. А пасля, 1 лютага, арыштавалі і абвінавацілі па абедзвюх частках артыкула 293 Крымінальнага кодэкса: масавыя беспарадкі.
- Сплю, і тут мяне будзіць мама. Кажа: «Змітрук, за табой прыйшлі». Прыйшлі два чалавекі ў чорных бушлатах, без апазнавальных знакаў. Не сказалі, адкуль яны, не прадставіліся. Сказалі, што мяне трэба дапытаць як сведкіу Я развітаўся з мамай. Прывезлі мяне ў Следчы камітэт на Сапёраў, дзе мне паказалі відэа з Плошчы і прад'явілі абвінавачванне.
Спачатку я быў у турме на Акрэсціна, потым на Валадарскага. Камера № 18, 21 чалавек на 21 квадратны метр. Спалі ў тры змены, рух дзень і ноч, не выключаецца яркае святло, адсутнасць паветра, шпацыр усяго адну гадзіну...», - спакойна распавядае Зміцер.
«Я адразу на следстве адмаўляў, як бы на мяне не ціснулі, што на відэа зняты я. У выніку следчага бачыў усяго разы тры за ўвесь час, ніякага следства як такога ў адносінах мяне не было. Яны зразумелі, што я з імі не буду размаўляць, і ім стала не цікава. Што тычыцца суду - адбылося ўсё, як я і чакаў. Блытаныя сведчанні сведак. Не было ні воднага міліцыянта, які б мяне затрымліваў на Плошчы. Сам запіс у судзе не вывучаўся, нейкі пацярпелы казаў, што ў яго няма ніякіх прэтэнзій да мяне. Усё было прадказальна. Казалі: прызнаеш віну - атрымаеш 3 гады, не прызнаеш - 3,5. Я не прызнаў, - распавядае палітвязень сайту charter97.org.
Працэс вызвалення Дразда з Бабруйскай калоніі выглядаў наступным чынам:
«Гадзіны дзве мяне ўгаворвалі, у суботу прыехалі нейкі маёр і чалавек у цывільным. Я быў на прамзоне ў гэты час. Шмат пыталіся пра мае погляды, спачатку я не разумеў, пра што размова. Потым зразумеў. Мы пагаварылі пра палітыку, я ім пра дэвальвацыю, яны пра іншае. Гутарка «Народнай волі» з «Советской Белоруссией». Потым яны сталі пераходзіць да маёй маці, пра тое, што яна сур'ёзна хварэе, перажывае за мяне. Як раз у чэрвені памёр ейны брат, і маці было вельмі цяжка. Гэта значыць ведалі, на што ціснуць. Потым спыталіся, ці хачу я вярнуцца да сваёй працы. Вядома, хачу, кажу. Для гэтага, сказалі, трэба купіць латарэйны білет. Сталі мне дыктаваць прашэнне, але калі дайшлі да фармулёўкі «віну прызнаю», я адмовіўся пісаць. Тады сышліся на фармулёўцы «віну не прызнаю, але ў тым, што зроблена асабістай мной раскайваюся». У іх была мэта атрымаць любой цаной гэтыя просьбы. 5 жніўня мае дакументы сышлі ў Менск, а 11 жніўня я даведаўся, што памілаваны. Але я ўсё роўна судзімы чалавек, мне трэба стаць на ўлік. «Падлягае нагляду» напісана на маёй даведцы аб вызваленні».
Нягледзячы на ўсе пакуты, праз якія давялося прайсці, Зміцер Дрозд не шкадуе аб сваім удзеле ў выбарчай кампаніі Андрэя Саннікава.
«Калі загінуў Алег Бябенін, я зразумеў, што павінен нешта зрабіць, і я ўступіў у ініцыятыўную групу Андрэя Саннікава. Там я пазнаёміўся з выдатнымі людзьмі, якія падтрымлівалі мяне і падтрымлівалі маю маці. Я ведаў, што з імі мая маці як за каменнай сцяной. Нават мае сябры і аднакласнікі так не падтрымлівалі маю сям'ю, як каманда Саннікава», - сказаў палітвязень.