Масквічка ў Кіеве: Я старалася трымацца ў баку...

Моцны пост у «Фэйсбуку» размясціла масквічка Ганна Голанд, якая жыве ў Кіеве.

Прыводзім яго тэкст цалкам:

- Ніколі я нічога тут не пісала, але цяпер не магу маўчаць. Тры гады я жыву ў Кіеве. Тры гады я хаджу па гэтых вуліцах, сябрую, працую і маю зносіны з гэтымі людзьмі. Маю зносіны не толькі з калегамі па працы, а з прадаўцамі, таксістамі, суседзямі, кансьержамі, домаўладальнікамі і бізнесменамі... Я была ў Прыкарпацці і ў Закарпацці. І ні разу, чуеце, ні разу я не сутыкалася з непрыманнем рускіх, ці яўрэяў, ні на бытавым, ні на грамадскім узроўні.

З першых жа слоў мяне вылічалі ўсюды - "Вы масквічка? - па гаворцы чуваць". Спачатку я – напаўяўрэйка – напашмаскалька - жудасна напружвалася, але пасля згоды з тым, што я і праўда масквічка, гэтая тэма больш не падымалася - калі я сама яе не развівала. Прыязны тон не мяняўся, нідзе ні разу не зрабілі выгляду, што не разумеюць маю рускую мову.

Так, у мяне былі праблемы, і як ні дзіўна, менавіта з калегамі - хоць нічога дзіўнага ў гэтым здаецца і няма. Свет тэлебачання, гэта свет, дзе ўсе мы працуем з "мовай". Але яшчэ гэта свет, дзе збіраюцца людзі з усёй краіны. Тут бок аб бок працуюць прыезджыя з Армянска (Крым) і з Івана-Франкоўска (Захад).

Так, многія, хто прыехаў з захаду, не вельмі ведаюць рускую - у іх яна была 2 гадзіны ў тыдзень, як замежная, ды яна і праўда для іх замежная, таму што падабаецца нам расейцам гэта ці не - Украіна, гэта як раней казалі "замежжа". Так, наскрозь працятая асабістымі сувязямі, якія значна мацней любых грамадскіх дамоваз, АЛЕ ЗАМЕЖЖА, са СВАІМІ законамі, традыцыямі, мовай, гімнам і іншымі атрыбутамі самастойнай дзяржавы.

Так, нам з калегамі, напэўна, было цяжка спачатку: ім, не вельмі ведаючым рускую, і мне зусім не ведаючай украінскую. Але мы вельмі стараліся адзін аднаго зразумець, і праз пару месяцаў я перастала лупіць вочы, калі яны пераходзілі на ўкраінскую хуткамоўку, а яны пераставалі з задуменным выглядам спрабаваць перакласці ў розуме маю рускую мову.

Працуючы ў забаўляльным сегменце ТБ, я мела поўнае права, і карысталася ім, не абмяркоўваць палітычныя пытанні. І нават калі ў мяне пыталіся - ты як, за еўраінтэграцыю? Я адказвала дыпламатычна – здаецца прычым тут маё меркаванне, калі гэта могуць і павінны вырашаць толькі ўкраінцы.

І вось здарыўся ён - Майдан. З Масквы мне тэлефануюць сябры, сваякі і калегі. Яны ўсе шчыра баяцца за мяне, перажываюць, што я апынулася тут, у Кіеве падчас рэвалюцыі. Яны шчыра лічаць, што на Майдане сабралася купка маргіналаў і значна большая колькасць неанацыстаў - агрэсіўных, якія закідваюць кактэйлямі Молатава няшчасных праваахоўнікаў-беркутаўцаў. Маргіналаў, якія не маюць ні пачуцця самазахавання ні пачуцця адказнасці за сваю краіну. Так расейцам кругласутачна ўнушае расейскае тэлебачанне.

Калі таму, хто дрэнна бачыць, гаварыць, што чорнае гэта белае, а белае - чорнае, рана ці позна ён у гэта паверыць. Дык вось, я яшчэ не ў натоўпе, пакуль я была толькі збоку. Я адсочваю сітуацыю па розных крыніцах. Я яшчэ не раззлаваная, не натхнёная Майданам знутры, так што пакуль магу судзіць аб'ектыўна. Я ведаю тых, хто там стаіць. Паверце - гэта не маргіналы, гэта не бандэраўцы, якіх нібыта звезлі з заходняй Украіны.

Гэта людзі, з якімі я маю зносіны блізка, а з некаторымі літаральна кожны дзень. Гэта Кіяўляне. Гэта мае калегі, якія без пафасу, без крыку кожны вечар\дзень\ноч стаяць на Майдане - не па прафесійным абавязку - а па грамадзянскім. Маладыя, ім да 35, таленавітыя з вышэйшай адукацыяй людзі.

Гэта мая сяброўка-пенсіянерка, інтэлігентная дама з трыма вышэйшымі адукацыямі. Гэта іншая мая сяброўка, галоўны бухгалтар фірмы. Гэта сям'я - бацька бізнесмен, сын мастак і дачка кіраўнік праекта. Вось - гэтыя людзі, гэта 80% Майдана.

Яны не імкнуліся выходзіць на вуліцу. Яны былі вымушаныя. Пачуццё ўласнай годнасці і адказнасці за сваю краіну, за сваіх дзяцей, і за будучыню прымушае іх стаяць ужо амаль 2 месяцы, цяпер у 20 градусны мароз.

Не, не за еўраінтэграцыю або ўласныя амбіцыі. Яны выходзяць пасля першай жа зачысткі Беркута. Таму што ў іх свядомасці не ўкладаецца, што мірных грамадзян можна не проста біць - амаль забіваць, дабіваючы тых, хто ўпаў, нагамі. Што пажылую жанчыну, якая на каленях моліць, каб не забівалі яе састарэлага, ужо збітага ў хлам мужа - можна стукнуць дубінкай па твары. Што студэнта можна распрануць дагала, пусціць скрозь строй людзей з дубінкамі, якія потым будуць разразаць яму нажом сакральнае месца.

Яны не могуць і не хочуць так жыць. Яны не хочуць пакінуць такі свет сваім дзецям. І я паважаю іх.

Так, цалкам магчыма, што лідары апазіцыі Майдана вельмі дзіўныя асобы, і многія да іх ставяцца скептычна. Так, у іх не было, і напэўна, няма выразнай праграмы, але людзі выходзяць і падстаўляюцца не дзеля іх, а «за сябе і за таго хлопца», яны паказваюць уладзе, што не патрываюць бязмежжа.

Улада справакавала гэта, менавіта ўлада адказная за тое, што мірны мітынг, у выніку, стаў месцам бойкі. Улада, якая аддае злачынныя загады, галасуе за непрымальныя законы, прывозіць «цітушак»-гопнікаў з усёй краіны для правакацый. Удумайцеся - так, майданаўцы абараняюць сваё права на свабоду ўжо з кактэйлямі Молатава, і самаробнымі каламі, але супраць іх стаяць узброеныя і навучаныя людзі ў поўнай экіпіроўцы, якія ПЕРШЫМІ ўжылі гвалт да мірных грамадзянаў.

Украіна - не Расея. Тут такія выхадкі проста так не праходзяць.

І вось цяпер людзі Майдана абвешчаныя па-за законам. І я, ведаючы іх, разумею - смуроду ня пiйдут з Майдану. Так, ім страшна - таму што там б'юць, таму што ўжо страляюць і невядома, што можа быць праз некалькі гадзін, але вони не пiйдут. Таму што яшчэ страшней думаць пра тое, што будзе заўтра з імі і з краінай - калі сёння яны адступяць.

І сёння я ўжо не буду збоку. Сёння, я выразна разумею, што грошы і прадукты, адпраўленыя на Майдан, гэта вельмі мала і гэта недаравальна маладушна. Так, матуля, ты ўмольвала мяне нікуды не лезці, даруй мам, але сёння я буду там, побач са сваімі калегамі і сябрамі, побач з кіяўлянамі, нават калі таксама апынуся па-за законам. Але калі мяне там не будзе - я назаўжды страчу спакой.

Я заўсёды захаплялася ўменнем украінцаў не дазваляць уладзе барзець, а зараз захапляюся яшчэ больш, і я пайду на Майдан падтрымаць людзей, з якімі бок аб бок жыву тры гады. Людзей, настолькі гордых і неабыякавых да свайго ўласнага лёсу і да будучыні сваёй краіны.

Слава Украіне, Героям слава!

Ганна ГОЛАНД,

масквічка, якая працавала і ўжо жыве ў Кіеве