Марына Арзамасава: Пасля фінішу падбегла да трэнеркі і спытала, ці гэта на самай справе ці мне прыснілася

Чэмпіёнка свету Марына Арзамасава, якая здабыла ў Пекіне золата ў бегу на 800 м, у мікст-зоне знакамітага стадыёна «Птушынае гняздо» падзялілася ўражаннямі ад перамогі.

Пра гэта паведамляе афіцыйны сайт Беларускай федэрацыі лёгкай атлетыкі.

- Ну як гэта было? Нармальна? - усміхаючыся, спытала Марына.

- Мы так заўзелі за цябе! - Нягледзячы на тое, што ў мікст-зоне трэба быць стрыманымі, ніхто не хаваў сваіх эмоцый.

Як адзначыла Марына, раніцай перад забегам у яе нейкія цуды адбываліся: то палец баліць - доктар дапамог, потым рука забалела:

- Я ўжо не ведала, што яшчэ забаліць! (усміхаецца). Хвалявалася, вядома.

Прыняўшы віншаванні, Марына дзялілася сваімі ўражаннямі:

- Падбегла да трэнеркі і спытала, ці на самай гэта справе ці мне прыснілася. Яна сказала, што ўсё на самай справе. Вядома, я вельмі хвалявалася, але з такім спакоем: не на мяжы хваляванне было. Я так марыла аб гэтым медалі! Аб залатым медалі! Учора я проста жыла ім!

Першай маёй натхняльніцай была галандка Дафнэ Шыперс. Калі яна падолела 200 м, мы з трэнеркай проста павар’яцелі.

Потым расеец Сяргей Шубянок - мой сябар, і таксама перамог. І я там наогул галёкала! І, калі Аліна ўзяла бронзу, мы ўжо наогул там разышліся, з глузду з’язджалі! Трэнерка мне кажа: «Ну паглядзі, колькі людзей цябе натхнілі! Давай, зрабі гэта!» У той час, як бегла круг пашаны, бачыла на экране, як ўзнагароджваюць Аліну, прымерыла ў думках на сябе медаль.

Наогул, у нас было два варыянты: альбо будзе вельмі хуткі забег - пачатак на 55-56 секунд, і тады можна было разлічваць на такі вынік, як 1.56,00, ці ж другі варыянт - досыць павольны. Пры такім павольным пачатку, усе, вядома, маглі фінішаваць, і я наважыла фінішаваць першай (вынік Марыны - 1.58,03).

Лепш, вядома, калі хутчэй - не так хвалююча. Але, добра, што ўсё добра скончылася! Трэнерка мне сказала, каб я проста бегла, думала, рабіла так, як хачу, таму што я гатовая! Цэлы год мы жылі гэтым! Я верыла ў сябе! Я ведала, што ў мяне ёсць сіла, хуткасць! Я адчувала за спіной канадку і кенійку, але ў мяне ў галаве быў мой рытм!

Спартоўка працягнула, успомніўшы размову, якая адбыўлася год таму:

- Як я вам казала ў размове год таму, наша школа Уладзіміра Мікалаевіча Палогава - вельмі моцная! Яна жывая! Ён усё перадаў маёй маме, майму трэнеру (Наталлі Духновай), а трэнерка, у сваю чаргу, усё перадае мне! Гэты медаль - наш з трэнеркай! Яна сама ўсё казала за мяне, усё расказвала. А я проста выконвала. Заслуга трэнера - велізарная - проста папалам! Я зрабіла каласальную працу! Са мной бегаў мой муж, кожную трэніроўку вельмі хутка! Таму дзякуй і яму вялікае!