Байкер з Баранавічаў: У жыцці няма нічога немагчымага

Пацярпелы ў рэзанансным ДТЗ матацыкліст распавёў, як вярнуўся з «таго свету».

Пяць гадоў таму Ігар Шумілаў на матацыкле рэзнуўся ў BMW, які выехаў на сустрэчную паласу. Ігар ледзь не пазбавіўся жыцця, страціў нагу, застаўся без працы і сям'і, але не зламаўся. Intex-press паразмаўляла з чалавекам, які выпрабаваў страшныя наступствы аварыі на сабе.

ДТЗ, у якім пацярпеў Ігар Шумілаў, адбылося 1 траўня 2012 года на вуліцы Савецкай. За тры дні да гэтага хлопец ажаніўся. У той фатальны дзень Ігар ехаў дадому з Паўночнага мікрараёна на сваім матацыкле «Ява-360». Нечакана яму насустрач выскачыў аўтамабіль BMW-316. Сутыкненне было настолькі моцным, што Ігару адарвала правую нагу, раздрабніла косткі таза і пашкодзіла руку. Ад матацыкла практычна нічога не засталося.

Папярэдне агучвалася версія, што ў BMW разгерметызавалася правая пярэдняя покрыўка кола, праз гэта машына выехала на сустрэчную паласу. Пазней следства выявіла – кіроўца BMW пайшоў на абгон праз двайную суцэльную. Суд прызнаў яго вінаватым у ДТЗ.

«Многія думалі, што я не выжыву»

Ігар кажа, што прадчуванне бяды пераследвала яго 7-8 месяцаў да аварыі.

– Мне не давала спакою думка, што павінна здарыцца нешта дрэннае. Я не ведаў, калі і што гэта будзе, але адчуваў: гэта закране мяне ці маіх блізкіх, – распавядае мужчына.

Момант аварыі Ігар памятае досыць выразна. Памятае ўдар, памятае, што сам называў лекарам свае звесткі. Кажа, разумеў, што трапіў у ДТЗ, але тое, што стаў інвалідам, усвядоміў толькі праз тры дні ў рэанімацыі.

– Тады ніхто не казаў пра выратаванне нагі – гаворка ішла пра жыццё або смерць. Многія наогул думалі, што я не выжыву. Калі апрытомнеў, медсястра сказала, што мне ампутавалі нагу. Прыняць гэта і змірыцца было складана. У мяне практычна быў псіхоз: я замкнуўся, не хацеў нікога бачыць, – спакойна распавядае Ігар. Яго эмоцыі выдаюць толькі выпаленыя адна за адной цыгарэты.

Два з паловай месяцы Ігар быў нерухомы. Увесь гэты час яго падтрымлівалі сябры і блізкія. Не з’ехаць з глузду дапамагалі і думкі пра тое, як пасля выпіскі ён сядзе за стырно аўтамабіля або матацыкла. Але найбольшае ўздзеянне на Ігара было ад знаходжання ў пратэзна-артапедычным аднаўленчым цэнтры ў Менску.

– Там знаходзіліся людзі, у якіх калецтва былі значна больш сур'ёзнымі, і яны пры гэтым не падалі духам. Яны нават падтрымлівалі мяне. Там быў хлопец, якому на адпачынку акула адкусіла абедзве нагі, але, нягледзячы на гэта, ён працягваў займацца цяжкай атлетыкай. Я зразумеў, што мая гісторыя – гэта не канец свету, што ёсць людзі, якім яшчэ горш. Жыццё не спынілася, зямля не перастала круціцца. І я стаў жыць далей, – тлумачыць ён.

Сеў за стырно і скончыў універсітэт

У шпіталях і на рэабілітацыі Ігар правёў практычна год, а летам 2013 года, як і марыў, зноў сеў за стырно аўтамабіля. Ён скончыў універсітэт, дзе да аварыі завочна вучыўся на інжынера-тэхнолага машынабудаўнічага абсталявання. Цяпер ён часта ездзіць з сябрамі на рыбалку і ў грыбы, наведвае байк-фэсты – вядзе жыццё звычайнага чалавека. Адзінае, што хвалюе Ігара, – адсутнасць працы.

– Галоўная праблема для мяне – гэта не адсутнасць ногі, а адсутнасць працы і нармальнага заробку. Пасля аварыі ўладкавацца куды-небудзь я не магу праз медыцынскія абмежаванні. У мяне трэцяя рабочая група інваліднасці. Але ў нашай краіне зарабіць не могуць не тое што інваліды, але і здаровыя людзі, – кажа мужчына.

Да аварыі Ігар працаваў на дрэваапрацоўчай вытворчасці, але, атрымаўшы калецтва, вярнуцца да гэтай прафесіі не змог. Блізу паўгода працаваў прадаўцом у краме мотазапчастак, пазней рамантаваў матацыклы. Цяпер Ігар таксама падзарабляе рамонтам матацыклаў, але сталага заробку няма.

Жыве ён з маці-пенсіянеркай і атрымлівае пенсію з прычыны інваліднасці – 150 рублёў. З іх 100 рублёў аддае на аліменты для дзіцяці. З жонкай Ігар развёўся ў 2015 годзе.

– Жонка сказала, што пасля аварыі я змяніўся: стаў цвёрдым, прынцыповым. Сваю ролю ў расставанні адыграў і матэрыяльны бок. Я разумею і не вінавачу былую жонку: усё ж яна выходзіла замуж за здаровага чалавека.

Школа жыцця

Аварыя і ампутацыя нагі, распавядае Ігар, стала для яго добрай жыццёвай школай і праверкай на слабасць. Бо давялося на асабістым досведзе даведацца, як гэта – жыць інваліду ў нашай дзяржаве.

– Я ўбачыў, якое ў нас заканадаўства і на якую дапамогу могуць разлічваць людзі з абмежаванымі магчымасцямі. Спачатку ў мяне была першая група, потым другая, цяпер – трэцяя. Я аспрэчваў пастанову камісіі ў Берасці і Менску, але безвынікова. Ад групы залежаць і сумы выплат! А пастаноўка на ўлік у цэнтр занятасці, дзе табе нібыта шукаюць працу, – фікцыя. У нашай краіне, стаўшы інвалідам, ты вымушаны выжываць і разлічваць толькі на сябе, – кажа Ігар. – Мне так хочацца жыць у той Беларусі, якую паказваюць па «БТ»! Толькі я жыву ў дзяржаве, сацыяльная сістэма якога мяне, як і іншых інвалідаў, проста выкінула за борт.

Напрыклад, тлумачыць Ігар, як ахвяра ДТЗ, ён не можа разлічваць на бясплатны пратэз. «Нагу» Ігару трэба было мяняць два гады таму, але на гэта ў яго няма грошай. За пратэз можа заплаціць вінаваты ў аварыі або страхавая кампанія, якой той кампенсаваў кошт пратэза, але для гэтага Ігару трэба звяртацца ў суд.

– Праз сваю неспрактыкаванасць падчас суда пасля ДТЗ я не запатрабаваў кампенсацыі матэрыяльнай шкоды. Цяпер, каб замяніць пратэз, мне трэба падаваць на кіроўцу BMW у суд. Але на судовыя цяжбы таксама патрэбныя грошы. Вось і атрымліваецца замкнёнае кола, – кажа ён.

Цяпер Ігар марыць аб біяпратэзе. Ён разумее, што каштуе такі пратэз вельмі дорага – прыкладна 150 тысяч, але не страчвае аптымізму:

– У жыцці няма нічога немагчымага. І ў мяне не ўсё так дрэнна. Пасля аварыі я мог апынуцца на «Русіна», але лекары выцягнулі мяне з таго свету. І цяпер я жыву і радуюся жыццю. Час лечыць, галоўнае – не зламацца.