Бацькі салдат у Печах: Усе мы памятаем гісторыю Сашы Коржыча

Амаль дзве з паловай тысячы прызыўнікоў 16 снежня прынялі прысягу ў навучальным цэнтры пад Барысавам.

- Цяпер вочы будуць на мокрым месцы, - перажывае Таццяна па шляху ў Барысаў, дзе размешчаная вайсковая частка - вось ужо месяц там служыць яе 19-гадовы сын Гена.

У ноч з пятніцы на суботу яны з мужам Дзмітрыем амаль не спалі - выехалі з дому ў тры ночы, каб да пяці раніцы дабрацца ў суседні горад і сесці на маршрутку да Менска. Нягледзячы на бяссонную ноч, стомы на іх тварах няма, толькі лёгкае хваляванне, піша kp.by.

- Вядома, перажываем, як ён там. Гаворыць па тэлефоне, што ўсё добра - але ён у нас заўсёды быў негаваркі. Тэлефануе кожны дзень, тэлефоны ў іх ёсць - бывае, у чатыры вечара, бывае, перад адбоем набярэ.

Бацькі вязуць сыну дамашнюю ежу - чорная дарожная сумка набітая прысмакамі.

- Перш за ўсё папрасіў цукерак - салодкага вельмі хочацца. А потым, крыху пазней, ператэлефанаваў і сказаў прывезці яшчэ катлет і які-небудзь салат.

- Як думаеце, узмужнеў?

- Ой, думаю, хутчэй схуднеў, - смяецца Зміцер.

Да дзевяці раніцы ў 72 аб'яднаны вучэбны цэнтр падрыхтоўкі прапаршчыкаў і малодшых спецыялістаў няспынным патокам уязджаюць машыны. Перад уездам у частку стаяць супрацоўнікі ДАІ, на абочыне дарогі таблічка з буйным надпісам і стрэлкай: «На прысягу». Па ўсёй тэрыторыі часткі стаяць салдаты, якія накіроўваюць аўтамабілі ў патрэбны бок.

У дзесяць усё прызыўнікі, а іх амаль дзве з паловай тысячы, ужо сталі на пляцы, крыху далей шчыльнымі радамі стаяць бацькі.

- Так, мама, толькі не плакаць, - супакойвае дачка жанчыну, якая вось-вось разрыдаецца. Многія прыйшлі на прысягу з цяжкімі пакетамі з ежай. Некаторыя мамы прызнаюцца, што гатавалі ўсю ноч, клікалі на дапамогу сябровак і суседак - толькі каб пацешыць сына.

«Сын вельмі засумаваў па салу»

Людзей на пляцы так шмат, што разгледзець свайго сына, які стаіць у шэрагу і рыхтуецца зачытаць прысягу, атрымліваецца не ўсім. Маленькіх дзяцей саджаюць на плечы, а дарослыя нават залазяць на танк, каб было лепш відаць.

Некаторыя бацькі, сябры і блізкія прызыўнікоў стаяць у старонцы - абмяркоўваюць будучую сустрэчу з байцом.

- Цяпер думаем, куды пайсці пасля прысягі, каб пагутарыць, перакусіць. Сына мы ўжо бачылі - трохі пасталеў, хаця ён у нас і так быў дарослы - 21 год. Ён у мяне хлопец самастойны, - кажа Наталля з Берасцейскай вобласці.

- Мы з ім стэлефаноўваемся кожны дзень, з сувяззю праблем няма. Усе мы памятаем гісторыю Сашы Коржыча, але сын кажа, што ніякага ціску, дзедаўшчыны пакуль не было. - Я думаю, што гэта праўда - ён мне ўсё распавядае, ніколі ад мяне нічога не ўтойваў. Кажа, што засумаваў па салу, - смяецца Наталля. - Вядома, прывезлі яму хатняга сала і шмат іншай ежы.