Экс-хакеіст зборнай Беларусі: У Амерыцы ўсё для людзей

Канстанцін Кальцоў распавёў пра свае ўражанні ад ЗША.

Былы форвард хакейнай зборнай Беларусі Канстанцін Кальцоў, які з цяперашняга сезону ўвайшоў у штаб менскага «Дынама», параўнаў жыццё ў Беларусі і Амерыцы, распавёў пра тое, чым займаўся пасля сыходу з лагеру «Зуброў» у 2016-м і заявіў, што ў Беларусі сітуацыя з хакейнымі школамі стала толькі горшай, піша tut.by.

– У 12 гадоў вы ездзілі на турнір у ЗША. Потым распавядалі: «Убачыў на свае вочы новы свет. Нью-Ёрк пакінуў след у маім сэрцы на ўсё жыццё...»

– Гэта журналісты так прыгожа напісалі: «след на ўсё жыццё...». Мяне проста многае шакавала. Памятаю, як Нью-Ёрк свяціўся ў ілюмінатары, калі падляталі да горада, – у такім узросце карцінка ўзрушыла. А ўвогуле Амерыка падабаецца тым, што там усё для людзей, для камфорту жыцця. Гэта выяўляецца ў тым ліку ў дробязях. Смешна, вядома, казаць, але там нават папера для прыбіральні лепшая. Сур'ёзна!

Або вось прывезлі мы спецыяльныя палачкі – з выгляду падобныя на вушныя. Іх разломліваеш і мажаш немаўлятам дзясны, калі рэжуцца зубы. Усё – дзіця на дзве гадзіны перастае плакаць. Простае абязбольвальнае, пры гэтым цалкам бясшкоднае. Не ведаю, ці ёсць падобнае тут, але раз я вязу адтуль, то, мабыць, няма. І такіх дробязяў шмат. У Беларусі толькі нядаўна ўвайшлі ва ўжытак зіп-локі – герметычныя пакеты для прадуктаў. У Амерыцы яны існавалі пятнаццаць гадоў таму: склаў бутэрброды, закрыў – і выправіў дзяцей у школу.

– Раскажыце, чым займаліся пасля таго, як пакінулі «Дынама».

– Спачатку, як вядома, знаходзіўся ў зборнай. Але на чэмпіянат свету ў Піцер не паехаў. Праз нейкі час пачаў рыхтавацца да алімпійскай кваліфікацыі. Калі не атрымаў выклік, зразумеў, што кар'ера ў прынцыпе закончаная. З тых часоў праводзіў час з сям'ёй.

Потым адзін завабіў у будаўнічую кампанію, якая цяпер якраз займаецца ўзвядзеннем лядовай арэны. Я кансультаваў, дапамагаў з рознымі пытаннямі – цікава было сутыкнуцца з іншай сферай, з іншым жыццёвым раскладам. Шмат чаго давялося перарабіць. Усё ж такі бачыў не адну арэну – і гульнявую, і трэніровачную, і вялікую, і малую. Ведаю, як павінны быць арганізаваныя ўмовы ўнутры. Трэба прызнаць, супрацоўнікі кампаніі добра да мяне паставіліся (усё ж такі я не будаўнік), аператыўна рэагавалі на ўсе прапановы. Паступова паспеў унікнуць і прадаўжаю ўнікаць у агульныя будаўнічыя пытанні...

– Што за арэна?

– У жылым комплексе «Алімпік Парк» будуецца спартыўна-аздараўленчы цэнтр. Там будуць дзве трэніровачныя пляцоўкі з трыбунамі на тысячу месцаў.

– Зайздросціце цяперашняму пакаленню з ягонымі ўмовамі?

– На самай справе зайздросціць няма чаму. Вы напэўна ў курсе, што мы нядаўна ездзілі ў хакейныя школы ў рэгіёнах. Не ведаю, як ідуць справы ў Менску, але там сітуацыя, магчыма, яшчэ горшая, чым была ў маім дзяцінстве. Шчыра кажучы, застаўся трохі шакаваны. Шмат арэнаў, стадыёнаў, а нармальных школаў, дзе былі б прынамсі пяць-шэсць узростаў, не знайсці. Мелі зносіны з хлопцамі, якія там займаюцца, і зразумелі, што па-ранейшаму ўсё на плячах бацькоў – дзеці нікому не патрэбныя. Цяжка на гэта глядзець, – распавёў Канстанцін Кальцоў.