Што адбываецца з «паліцай дабрыні» ў Менску

Пенсіянеры гадзінамі дзяжураць каля паліцы з ежай для тых, хто мае патрэбу.

У пачатку ліпеня kp.by адкрыла «паліцу дабрыні» ва ўнівермагу «Залатагорская» (вул. Залатая Горка, 12). Ідэя такая: купіў у краме крупы, печыва, гарбату - паклаў на паліцу. Чалавек, якому гэта сапраўды трэба, прыйдзе і забярэ.

У першыя дні пасля адкрыцця прадукты на паліцы бывалі часта. Праўда, і расхоплівалі іх за секунды! Памятаю, тое, што я купіла, хутка схапіла ўвішная бабулька. Імгненная рэакцыя тлумачылася проста: яна чакала добрых людзей, прысеўшы на падваконне. Пра гэта «дзяжурства» потым распавялі і работнікі крамы - некаторыя пенсіянеры хадзілі сюды, як на працу.

Але вось прайшоў месяц, і паліца амаль увесь час пустуе. І бабулькі, якія дзяжурылі каля яе, ужо перасталі прыходзіць.

- Апошнім часам ніхто нічога не прыносіць. За ўвесь час, што стаіць тут паліца, толькі адзін раз хлопец купіў шмат, рублёў на 25-30: хлеб, батон, крупы, алей, нешта яшчэ і абсалютна ўсе набыткі паклаў на паліцу. У першыя дні людзі былі трохі больш актыўныя, а цяпер ужо другі тыдзень паліца стаіць пустая, - распавяла загадчыца таварнай секцыяй Наталля Урублеўская. - Паджылыя людзі прыходзілі да нас з патрабаваннямі: «Чаму на паліцы нічога няма?» ты ім тлумачыш, што гэта залежыць не ад нас, а ад пакупнікоў, а ў іх свае аргументы. Напрыклад, адна бабулька кажа: «Я заробак свой дзецям аддаю, жыву з унукам!» іншы газету прыносіць, дзе было напісана пра «паліцу дабрыні» - калі напісана, то паліца павінна запаўняцца. Праўда, былі і больш свядомыя людзі. Напрыклад, паджылы мужчына падышоў да прадаўца з пачкам аўсяных шматкоў: «А можна я забяру толькі палову? Мне аднаму столькі не трэба. Або, калі наемся, прынясу, што застанецца, і пастаўлю назад?»

Некаторыя дзяжурылі тут цэлымі днямі, каб паспець першымі ўзяць прадукты з паліцы. А цяпер нават патрабаваць і дзяжурыць перасталі.

- Як вы думаеце, чаму ніхто нічога не кладзе на «паліцу дабрыні»? Бо справа ж добрая!

- Напэўна, праз тое, што грошай не стае. Можа, у верасні нешта зменіцца, калі людзі вернуцца з адпачынкаў.

Ёсць і іншая версія. Многія не ўпэўненыя, што прадукты возьмуць менавіта маламаёмасныя.

- Ага, купіш, пакладзеш, а жлукта нейкі на перакус сабе забярэ, - тлумачыць сваю пазіцыю жанчына сярэдняга ўзросту. - Людзі бедныя часцяком вельмі сціплыя, і іх папросту апярэджваюць тыя, хто не мае патрэбы, а проста нахабны.

«Пенсія 100 рублёў, вось і прыходжу сюды»

Купляю печыва, тушонку, макароны, гарбату. Раскладваю ўсё на паліцы. Праходзіць 10, 15 хвілін. Нікога! А потым з'яўляецца ён - хударлявы, сціпла апрануты малады чалавек. Ён уважліва разглядае прадукты, нешта чытае на ўпакоўцы і не спяшаючыся ўкладвае ў сваю сумку ўсё, акрамя гарбаты. Падыходжу пазнаёміцца як журналіст, пытаюся пра жыццё.

- Пенсію 100 рублёў атрымліваю, жыву адзін, - кажа хлопец, прадставіўшыся Змітром. - Яны кажуць: «медкамісію не пройдзеш». У мяне інваліднасць па зроку. Працаваў на прадпрыемстве гадоў 10, збіраў выключальнікі, але рукі пачалі павольна працаваць, і мяне звольнілі.

- Як можна жыць на 100 рублёў ?!

- Ну вось таму і прыходжу сюды. Толькі кладуць мала. Зусім амаль нічога. Сёння рэдкі выпадак - нешта паклалі. А, гэта, напэўна, вы? Зразумела, што кожны дзень класці сюды не будуць - грошай не выстарчыць. Але вось так пахадзіць, праверыць часам можна.

- А гарбату ты чаму не ўзяў?

- Хай хто-небудзь іншы возьме. Я гарбату не п'ю. Я ваду п'ю.

Трымаецца Зміцер вельмі сціпла, праз жаўлакі на шчоках і пярэрвы перад адказамі відаць, як ён хвалюецца. Казаць пра тое, што ў 35 гадоў ты жывеш на 100 рублёў і перспектыў на паляпшэнне няма, 35-гадоваму мужчыну не вельмі прыемна. Жаданне працаваць ёсць, але надзеі на гэта мала.

- Я ж сам дакладна не ведаю, дзе змагу працаваць. Калі толькі не на хуткасць. Па зроку мінус вялікі. І рукі павольна ходзяць...

- Пакінь на ўсялякі выпадак тэлефон свой. Раптам атрымаецца неяк дапамагчы з працай...

- У мяне няма тэлефона - адключылі за нявыплату.

- А суседзі ёсць, да якіх можна па дапамогу звярнуцца ў крайнім выпадку?

- Не. Там пенсіянеры ў асноўным. Я з імі не камунікую. Да мяне сацыяльныя работнікі прыходзілі, каб у інтэрнат адправіць, але больш іх я не бачыў.

- Навошта ў інтэрнат? Табе ж ёсць, дзе жыць.

- А чаму б і не? Іншых магчымасцяў няма...